Wat een blikje bier al niet kan schelen..

Dankzij een biertje

De reis met de KLM duurde dit keer lang. Zonder Tim en zonder entertainment was het saai. Heel bij de hand had ik thuis via de site al gezien tussen welke films ik aan boord kon kiezen, en daarom had ik geen leesboek mee. Het systeem was echter defect en ik heb alleen een beginstukje kunnen zien voordat het er echt mee ophield. En dan zijn die tien uren lang! Bij aankomst in Johannesburg kregen we wel een voucher van 50 euro korting voor een volgende reis als "wiedergutmachung", maar naar mijn idee hadden ze beter een paar bioscoopbonnen kunnen geven.

Het weerzien met Tim en Georges maakte gelukkig veel goed. Gezellig sloten we de avond met een lekker rood wijntje dat Piet Louw had meegegeven.
Tim vertelde over zijn reis van Kaapstad naar Johannesburg, met de gemodificeerde Joost. Alles was voorspoedig verlopen bij Alu-Cab, en de Land Rover stond klaar toen Tim er aankwam. Hij heeft in Kaapstad ook nog een kleine vouwfiets aangeschaft, voor de plaatsen waar we straks langere tijd willen blijven staan. De eerste dag is hij met de Land Rover al een stuk noordwaarts gereden en heeft overnacht in het dorpje Matjiesfontein in de Karoo. Er staat daar een groot oud hotel in koloniale stijl, en omdat Tim nog niets in de auto had om te koken of in te slapen (het vroor die nacht), heeft hij daar een kamer genomen. In de gelagkamer stond een pianola, waar een oude man met een bolhoedje op speelde ter vermaak van de gasten.
De volgende morgen is hij op het fietsje door het dorp gereden om naar het stationsgebouw en het museum te gaan kijken, waarmee hij heel wat bekijks had: een grote witte man op een kleine rode fiets: wie doet nu zo iets!
De volgende plaats waar hij wel kon kamperen omdat het er lang niet zo koud was, was Bloemtontein, waar een goede kennis van Howard een camping heeft. De man zelf was er niet, maar Tim werd in de watten gelegd en heeft lekker gegeten en geslapen, voor het eerst in de nieuwe tent.

En nu zijn we weer met zijn tweeën op pad. Ik moest wel wennen aan het nieuwe uiterlijk van Joost. Hij is hoger, en vooral door de grote kist op het imperiaal lijkt hij wel een vrachtauto. Binnen is het grootste verschil te zien: een heerlijk opgeruimde, grote ruimte met ammo boxen (stevige plastic kratten) waar alles netjes in weggeborgen kan worden en geen rammelende tafeltjes of braai meer tussen de stoelen. Het plafond is de bodem van de nieuwe tent en bevat een handig plankje voorin, waar we de opladers en invertor kwijt kunnen. Buiten hangen aan de achterste raamstijlen boxen, waar allemaal handige dingen in kunnen.
We rijden eerst langs Arne, een man die in Pretoria een plaats heeft waar Overlanders (diverse soorten, ook degenen die zich in groepsverband in een truck laten rijden en 's avonds in van die typische groene koepeltentjes rond een braai gaan zitten) kunnen overnachten. Hij heeft plaats voor Joost, wanneer wij hier niet zijn. Nu de auto te hoog is geworden om bij Georges in de parkeergarage te kunnen, moesten we uitzien naar een nieuwe plek voor hem.
Weer zo'n leuke plek: we zitten al gauw met een mok koffie te kletsen over gemeenschappelijke kennissen: hij blijkt geboren te zijn in Bant, de plaats van waaruit onze reis naar China in 2008 is begonnen. De verhalen zijn weer prachtig; Arne heeft meer dan 20 jaar ervaring met overlanden en heeft door heel het continent gezworven met toeristen.
We rijden door naar de Doorndraaidam, in Waterberg area. De route is wat saai, over tolwegen, maar morgen gaan we wat meer naar de kleinere wegen. We rijden de gate binnen en maken een praatje met de dames van het kantoortje. Een vraagt aan Tim of hij van plan is om te gaan vissen. "No", antwoord hij, "I feel sorry for the fish", waarop de dame in de lach schiet en zegt dat ze inderdaad "innocent" zijn. Ik denk aan de vispogingen in Richtersveld (waar hij nog geen stukje drijfhout wist te vangen) en houd mijn mond...
En daar staan we dan aan de oever van het meertje; ik krijg onderricht in het nieuwe tent opzetten (binnen een minuut) en bewonder de grote ruimte die we nu 's nachts hebben. We zetten de nieuwe luifel op, een Easy Awn product, dat van opzij helemaal om de achterkant heen gaat en een geweldige ruimte biedt aan onze tafel en stoeltjes bij te felle zon of bij regen. Er zijn echter wel meteen problemen: de achterdeur kan niet meer dicht als de luifel uit staat en de pinnen die het achterraam van de tent uitzetten kunnen niet vast.
Tim gaat met een biertje in de hand zitten piekeren. De denkwolk is zichtbaar boven hem, totdat die ineens uit elkaar spat en hij opstaat met de vraag of ik even iets wil vasthouden. Hij pakt zijn gereedschapskoffer, verwisselt de ribben van de luifel en dan kan de achterdeur weer open en dicht. De triomfantelijke krul in zijn neus toont weer het zelfvertrouwen dan zojuist weer een nieuwe boost heeft gekregen. Alleen de uitzetijzers; daar is nog geen oplossing voor.
En passant gebruikt hij een nieuw zakmes, dat hij bij Alu -Cab heeft gekocht omdat hij zich tijdens de reis naar Johannesburg wat kaal voelde zonder enig stuk gereedschap: een zeer vervaarlijk ding.
We besluiten de dag met een braai onder onze nieuwe veranda, met een stel apen in de bomen en de krekels die ons hun versie van een symfonie laten horen. Om zeven uur is het al donker, de mensen die met bootjes en een waterscooter op het meer waren, zijn hun spullen aan het inpakken. Dan vallen er wat regendruppels op ons nieuwe afdak en we merken meteen hoe prettig het is om gewoon te kunnen blijven eten en genieten van de geuren van de droge aarde. Als de nacht valt staan we als enige op dit mooie plekje, glaasje voortreffelijke cabernet sauvignon uit Zuid Afrika in de hand, maantje helder aan de inmiddels wolkeloze hemel, verderop een gemsbok die naar het water loopt om te drinken; we voelen ons ontzettend bevoorrecht!!