Kopstoot

We vertrekken weer van ons stille plekje, richting Vaalberg. Vandaag hopen we een overnachtingsplek te hebben op een boerderij waar we kunnen paardrijden.
De wegen zijn niet geasfalteerd, en soms erg hobbelig en stoffig: leuk, dit hoort er wat ons betreft meer bij!
Als we de boerderij vinden open ik de poort, en lees onderwijl op een bord dat er wilde dieren zijn, en dat we verondersteld worden in de auto te blijven. Onderwijl rijdt Tim door...wat niet zo'n goed idee blijkt vanwege de hoogte van de poort. Gevolg: een flinke deuk in de nieuwe aluminium bak die op het imperiaal staat. Het strooien dak van de poort heeft ook wat beschadigingen, maar die vallen mee. De bak zal echter niet zomaar meer open kunnen.
We rijden maar gauw weg, ondertussen beslissend dat de bak nu echt een stukje dunner moet worden. Dat vonden we toch al, maar om de nieuwe bak nu al aan te pakken vonden we een beetje rigoureus. Maar nu moet het wel. We gaan op zoek naar een werkplaats waar ze dit kunnen fixen en laten daar de bak achter.
We krijgen bericht dat thuis Wouter een zweepslag in zijn hamstrings heeft opgelopen en op krukken loopt. Hij heeft zo te horen de zaken onder controle, maar we voelen ons wel weer ver weg.
De slaapplaats vanavond kiezen we bij Seredipity Eco Trails. Een mooie plaats, waar we langs een klein watertje ons kamp opzetten, met hulp van de jack russel van de eigenaar. De koedoe's en de springbokken lopen op gepaste afstand langs, geëscorteerd door een groep parelhoenders. In ons potje stooft geen vriend van hun; we hebben gewoon nog wat rundvlees van gisteren. Onderweg kwamen we langs veel plaatsen waar wild werd verkocht als biltong of vers, of zelfs levend bij een veiling. We hebben ons beheerst en geen giraffe aangeschaft.