Domburg en Jodensavanne

In het bosland bij de boslandcreolen is het gebruikelijk dat men een kind de naam geeft van een gebeurtenis. Zo werd er op een dag een jongetje geboren en op dezefde dag viel een ander kind in de soela, de stroomversnelling. De bosneger gelooft in de geest van het water, en als die een offer vraagt, pak je dat niet van haar af, anders ben jij de volgende. De baby die op die dag geboren werd kreeg dus de naam "a boi fadon na wattra", de jongen is in het water gevallen.
Zo lang de jongen in het dorp bleef wonen was er niets aan de hand. Maar hij kon goed leren, dus werd hij toen hij ouder werd naar de stad gestuurd om daar naar school te gaan. Op de eerste schooldag moest iedereen zijn naam noemen, dus de jongen zei: "a boi fadon na wattra". De hele klas moest vreselijk lachen, ook de leraar. De jongen vond dat niet leuk, dus de eerste vrije dag die hij had ging hij naar de burgerlijke stand om zijn naam te laten veranderen. De dame van de burgerlijke stand zei: "maar dat gaat zomaar niet, hoe heet je dan". De jongen antwoordde "a boi fadon na wattra" . De vrouw begon te lachen en zei: "je hebt gelijk, maar hoe wil je dan heten". Waarop de jongen antwoordde: "Plons".

We gaan vandaag weer een uitstapje maken. Onderweg naar de steiger van hotel Torarica kijken we even naar de zangvogelwedstrijd op het gouvernementsplein. Iedere week komen mannen hier met hun kooitje, zetten het op een paaltje en hopen dat de vogels tegen elkaar op gaan bieden. Dat is al heel lang traditie. Mannen zijn er erg druk mee. Je ziet ze overal rondlopen met zo' n kooitje, want het beestje moet wennen aan andere geluiden en omgeving. Anders zou het meteen z'n snaveltje dicht houden als het voor een wedstrijd meegenomen wordt. Een winnaar kan al gauw zo'n 25.000 euro opleveren!
Bij de steiger ontmoeten we Ziggo en Wilma, het gepensioneerde stel dat ook naar Nickerie mee was en nog een stel uit Nederland. We stappen ook vandaar weer in bij Cor, onze gids de afgelopen dagen. Met z'n zevenen in een houten dakboot met een stevige buitenboordmotor over de brede Surinamerivier. Langs de waterkant, de oude aanlegplaats van de KNSM, de nieuwe haven en daarna een flink aantal luxere huizen die nog niet zo lang geleden zijn opgetrokken. Het verhaal over de Goslar, dat deze zou worden geruimd, wordt door Cor als onzin afgedaan. Hij ligt er inderdaad nogal diep en verder geroest bij, en is in tweeën gebroken.
Een bootje uit Nederland is even verderop al een paar jaar aangemeerd, en de bewoners ervan, Amsterdammers, wonen er permanent. Ze hebben van lege plastic flessen met een net eromheen en aarde erop een drijvende tuin bij hun boot gemaakt. Verderop liggen verschillende sterk verroeste wrakken half onder water. Hoe verder de rivier op, hoe meer die spookschepen door het oerwoud zijn overwoekerd. Het water is daar zoeter, en dat vinden de planten prettiger. Er groeit voor een fortuin aan kamerplanten, vrolijk opklimmend langs de masten en vasthechtend aan kieren. De mangroven lijken klaar te staan om een volgend stuk roest te omarmen.
We stoppen in Domburg, het plaatsje waar we vroeger op zondag na de kerk altijd een hapje gingen eten bij een van de kraampjes langs de weg. Met z'n zessen op de achterbank van de auto (of misschien wel 1 van ons voorin tussen pa en ma in, want de voorbank liep door) en als we dan in Domburg waren op de houten bank bij het kraampje netjes wachten tot je mocht vertellen wat je wou eten. We waren dol op die rode flensjes, gevuld met kokos. Die lagen er nu ook weer, en we genieten van het herontdekken van de smaak. Wat is Surinaams eten toch lekker!!
Een stuk verder, na weer een bocht in de rivier, ligt de Jodensavanne. Er is een wachtershuisje en het wordt er goed onderhouden. Lang geleden hadden Joodse kolonisten hier een plantage op hogere grond dan bij de monding van de rivier omdat ze nog niet konden inpolderen. De grond is minder vruchtbaar, dus het was hard werken. Later, toen de Nederlandse kolonisten flinke concurrentie bodem vanuit hun veel vruchtbaarder plantages, trokken de joden weg. Ze lieten hun slaven vrij, ver voordat de slavernij officieel werd afgeschaft. De voorman van de slaven en tevens vertrouweling, kreeg de hele plantage cadeau. Nog steeds zijn de nakomelingen van de man, met de familienaam Wijngaarde, eigenaar van de plantage, al is die nu niets meer dan een historische attractie. De ruïne van de synagoge is op de wereld erfgoed lijst gekomen, en men heeft plannen om die weer op te bouwen. Na de oorlog heeft men hier een gevangenenkamp gehad voor NSB ers, die de begraafplaats moesten opknappen.
Ik geniet van het oerwoud en de prachtige papegaaiebekken, de bloemen die zo knalrood en geel tussen al het groen afsteken.
We gaan weer terug, om aan de overkant eerst wat te gaan lunchen op een recreatieplek. Kennelijk een plaatsje waar mensen in de weekends graag komen. Bladerhutjes met zitjes en javaanse families die grote foliebakken met eten neergezet hebben. Kinderen spelen voetbal of hangen in hangmatten. We eten weer erg lekker terwijl er weer een flinke plonsbui neervalt.
Terug naar de stad is het wat kouder, want Cor vaart nu sneller en de regen is nog niet helemaal uit de lucht. De hele dag is het wat grijs geweest. Misschien maar goed ook, anders waren we nu flink verbrand.
Alweer een dag voorbij. Voor de Chinezen is het maandag nieuwjaar, maar vanavond klinkt er al overal vuurwerk.