Balansdag

...."Toen werd ik 50 jaar en ging met pensioen.
Als afscheid kreeg ik van de minister een dasspeld met koebie-steentjes en een pensioen van f 2500 per jaar"....

We gingen met de KNSM boot de "Maron" met het hele gezin en de dieren naar Nederland. We waren niet de enigen: in die tijd zaten veel Nederlanders met de keuze: stuur ik de kinderen één voor één voor vervolgonderwijs naar Nederland of houden we het gezin bij elkaar en gaan we met z'n allen. Voor ons gezin kwam alles bij elkaar: de pensioengerechtigde leeftijd van pa, vervolgstudie leeftijd van de oudsten, de instabiele politieke situatie in Suriname die vooraf ging aan de onafhankelijkheid in 1975 en familiekwesties in Nederland.
Het afscheid van Suriname bleek definitief. Hoewel pa en ma het jaar erop nog terug geweest zijn om een aantal zaken af te ronden, zijn ze daarna nooit meer terug gegaan. En wij, de kinderen, zijn nu pas in de gelegenheid om op zoek te gaan naar de herinneringen. Onze levens hebben zich verder ontwikkeld in Nederland, waar we inmiddels stevige ankers hebben. Misschien, als je goed oplet, kan je af en toe één van ons betrappen op een Surinaamse uitspraak ( "mijn gunst" ) maar niemand zoekt achter ons dat we op blote voeten door de regenbuien renden, in bomen klommen en ons iedere morgen bij het begin van de schooldag om de vlaggenmast moesten opstellen om het "God zij met ons Suriname" te zingen.
We zijn inmiddels ouder dan pa en ma toen ze deze periode afsloten. Als we 's middags met Mariette (ons vroegere buurmeisje) haar dochter Odette, kleindochter Marichette, het kleine zusje daarvan en twee pas gearriveerde stagiaires aan een Chinese dis zitten, beseffen we dat we een generatie verder zijn dan de periode die we hier zo hebben opgezocht. Hoewel we voor een deel erg in het verleden hebben geleefd, zijn we nu een stuk verder met de koppel naar het heden.
Luud beschreef de eerste dagen dat ze hier was als "high voelen". Enorm met indrukken en gevoel bezig zijn; primair reageren. De geuren, de temperatuur, de geluiden, de lach op de gezichten van de voorbijgangers, de ontspannen manier van met elkaar omgaan, dat waren de indrukken die we in ons hart dragen. Nu, de laatste week zijn we veel meer aan het beredeneren, rationeel het hoe en waarom aan het uitzoeken en onze indrukken aan het categoriseren. We pakken letterlijk en figuurlijk de koffer weer in. Straks moeten we aan belangstellenden in steeds kortere zinnen kunnen samenvatten hoe we het gehad hebben, dus we zijn in gedachten al aan het schiften wat relevant is en wat niet. Eigenlijk een versnelde vorm van opgroeien van onbevangenheid naar volwassenheid, het proces dat we hier al eerder hebben meegemaakt.
Onze laatste dag is niet gevuld met een bezoek aan Republiek, want Mariette heeft andere zaken te doen. Ze neemt ons wel mee naar de chinees voor een heerlijke dis. Voor de rest lopen we door Paramaribo en genieten van alles om ons heen. Het wemelt van de witte toeristen aan de waterkant. Velen zijn hier voor het eerst, maar er is ook een flink aantal mensen die, net als wij, hun jeugdherinneringen of de achtergrond van hun ouders willen opzoeken. Al is Suriname een onafhankelijke staat, de verbinding met Nederland is nog sterk. Veel Surinamers zouden het niet overleven als hun familieleden in Nederland niet regelmatig geld en goederen zonden.
De toeristen gaan in grote getale het binnenland in voor tripjes met een van de vele aanbieders hier. Hoewel we in het begin hoopten dat we ook iets konden regelen, zijn we daar niet meer mee bezig geweest. Zoals zo vaak zien buitenlanders over het algemeen meer van het land dan de inwoners zelf. We spraken mensen hier die hun hele leven nog niet in Nickerie geweest zijn, slechts 4 uur rijden van Paramaribo, laat staan met een vliegtuigje diep het binnenland in. Dit keer hebben we ons meer Surinamer willen voelen dan toerist. Misschien dat we de volgende keer wel het grotere geheel van het land willen zien, maar het doel van deze reis lag anders.
Want wat ons betreft Sranan, mi lobi joe! (Suriname, ik hou van je!)