Waterwerken

..."Intussen had ik promotie gemaakt tot hoofdingenieur, direct onder de directeuren van Wouw en van de Hoeve. Ook met minister Kuiperbak kon ik het goed vinden. Hij was getrouwd met een dochter van Kraayenbrink die een plantage aan de Surinamerivier had. Hij heeft nog eens gezegd dat ik gek was dat ik hier in dit land bleef, dat ik elders wel tien keer zoveel kon verdienen. Maar vertrekken? Nee, daar was geen sprake van! Toen Ferrier onderdirecteur werd, was dat met een contract voor 3 jaar. Hij was de broer van de laatste gouverneur (en eerste president) en vanuit Nederland aangetrokken. Na die 3 jaar kwam de plaats vrij.
Ferrier zorgde ervoor dat ik benoemd werd. Nu had ik zeggenschap over de hele civiele techniek van Suriname. Het laatste project was de bouw van een nieuwe haven. De oude was verrot, te klein en lag ingeklemd, waardoor er geen ruimte voor uitbreiding was. Voor dit project kregen we 13 miljoen uit de E.E.G.pot. Er werd lang over gepraat maar uiteindelijk ging men akkoord met een nieuwe plek in de bocht van de rivier.
De nieuwe plek was chaotisch, het was één grote bende: dat moest eerst opgeruimd.Toen moest er een kademuur van 500 meter komen. Die kwam te staan op 1000 betonnen palen van 15 meter.Die werden 3-hoog in de grond geheid door de kleilaag heen.
Er werden drie loodsen gebouwd voor opslag. Bij één van die loodsen moest een uitwuifterras komen omdat daar de boten van de Holland-Amerika-Lijn de passagiers zouden laden en lossen. Nu was zo’n schip erg hoog en daarom maakten we op die loods een verdieping waar omheen een balkon liep. De kosten daarvoor: f 100.000 extra. Om tegenstribbeling te voorkomen wilde het land de haven niet eerder in gebruik nemen dan dat die extra bouw goedgekeurd werd. Om lang stilliggen te voorkomen kon het weigeren niet volgehouden worden. Achteraf was het niet nodig geweest, want de H.A.L. werd opgeheven en de grote passagiersboten kwamen dus niet meer de haven binnen.. Uiteindelijk heeft de haven precies f 13 miljoen gekost!"....

Vandaag de dag is de haven opnieuw aangepakt. Gefinancieerd door de EEG met 30 miljoen euro, uitgevoerd door Ballast Nedam en ontworpen door een ingenieursbureau uit Breda is er flink wat gedaan om het voor de moderne havenmaatstaven geschikt te maken. De haven moet ook een deel van het vrachtverkeer voor Cayenne overnemen, omdat de baggerkosten voor de haven daar te duur worden. Hoewel de capaciteit van het vervoer over water nog lang niet is wat het was voor de burgeroorlog, zijn de ambities groot.
De meeste gebouwen die pa heeft gebouwd zijn afgebroken. Er moeten er nog twee staan, maar we zouden niet weten waar we moesten zoeken. Bovendien komen we niet zomaar het haventerrein op. Toen Tim en ik hier 6 jaar geleden waren, moesten we nog voor ons visum naar een kantoor in één van die gebouwen boven zijn. Toen moest het project voor de bouw van deze nieuwste haven nog beginnen. Ik herinnerde me toen dat we ooit op een ladder klommen om het gebouw in aanbouw te bekijken, samen met pa. Dat was de enige keer dat ik me kan herinneren dat we als gezin meegenomen zijn naar één van zijn projecten.
We fietsen vandaag wat rond door de stad, bekijken de ir. Van Wageningenstraat in de wijk Saron en inspecteren de trensen die de afvoer van de wijk moeten reguleren naar het Saramaccakanaal. Ze zijn aardig dichtgegroeid tussen de percelen in, maar de meeste huizen hebben de toegang naar hun erf wel zo gemaakt dat er een deugdelijke buis onderdoor loopt. Jammer dat er altijd en eeuwig zwerfvuil ligt. Het afval wordt weliswaar netjes opgehaald, maar waar de zakken niet hoog in hun stalen kooitjes worden aangeboden, worden ze opengetrokken door de zwerfhonden. Ik zie ze regelmatig zo ingespannen bezig met zoeken in de zakken, dat ze bijna van de sokken worden gereden. Een Surinamer kent geen sentimenten voor dit soort honden.
Op de brug over het Saramaccakanaal raast het verkeer. Dit is vlak bij de weg die over de Wijdenbosch brug naar het oosten gaat, en het gaat hier toeterend en elkaar inhalend tekeer. Niet een leuke plek om te fietsen, dus we gaan maar weer binnendoor terug naar het centrum om wat te gaan drinken aan de waterkant. We hebben 's middags een afspraak bij dhr. Van Melle, die in de pastorie van de Combe kerk woont. Leuk om daar na al die jaren weer op het balkon te zitten met een lekker koud gemberbiertje in de hand. We kunnen ook even de kerk van binnen bekijken. Wat is die klein vergeleken bij wat we in onze herinneringen hadden. Maar alles staat er nog precies zo, ook hier is de geschiedenis bewaard gebleven. Weliswaar is er buiten veel veranderd: de EBG heeft een stukje grond verhuurd aan een telecombedrijf om er een grote mast op te zetten, en die staat foeilelijk direct achter de pastorie. En er is iemand geweest die opdracht gegeven heeft om om ieder onderdeel van de activiteiten op het terrein, een meisjesinternaat, een school, een kleuterschool, hekken te zetten. Daardoor is het gevoel van ruimte verdwenen, dat versterkt werd door een grote tamarindeboom die ook omgekapt is.
We eten op de terugweg een hapje bij zus en zo, want we hebben kortingsbonnen. Als echte Hollanders willen we die natuurlijk niet ongebruikt laten. Helaas is Luud inmiddels niet meer een echte Hollander, want ze vergeet ze te geven wanneer ik even naar de toilet ben en zij heel lief gauw de rekening voldoet. Wat dat Parbobier al niet allemaal met een mens kan doen...de slogan hier is: 100% Surinamer na de eerste jogo Parbobier. (Voor de niet-ingewijden: een jogo is een literfles).