Surinaamse heerlijkheden

..."Ook kwam er een veerverbinding van Albina naar Frans Guyana en een pleintje met een douanepost. Er kwam een lange steiger met een helling in T-vorm, voor eb en vloed. Wij hadden het aan de Suriname-kant gemakkelijker met de steigerbouw omdat de stroom vlak onder de Surinaamse-kust liep. De andere kant was één en al klei, waardoor een lange aanlegsteiger nodig was. Daarbij kwam dat de Fransen niet konden bouwen zonder meer. Voor elk ingrediënt moest toestemming gevraagd worden aan Parijs omdat Guyana een provincie status had. Al met al een erg trage bouw daar aan de overkant. Toen moest er een veerboot komen. Ik kende Van Tricht, een Surinaamse scheepbouwkundige die in Delft had gestudeerd en nu een werfje had aan de Suriname rivier, en die dacht het wel te kunnen. Toen het klaar was gingen we een proefvaart maken. Voor de zekerheid namen we een vaarboom mee. Achteraf gelukkig maar, want toen we probeerden bochten te draaien, bleef de motor vast staan, zodat we maar rondjes bleven draaien en uiteindelijk met de vaarboom weer op de helling konden komen. Maar Van Tricht liet zich niet uit het veld slaan en vond de oplossing voor het probleem door een gleuf in de zijwand van de boot te maken, waardoor het water beter geleid werd en toen was het goed.Het was nog een hele onderneming om het veer over zee naar de Marowijne te vervoeren.O ja, midden op de pont moest een mast komen van de Fransen. Daarin werd om beurten de Surinaamse en de Franse vlag gehesen in 't midden van de vaart. Aan de Britse kant is jammer genoeg nooit een veer gekomen omdat we geen overeenstemming konden bereiken."....

Dezer dagen is president Sarcozy in Frans Guyana. Het is wel een vreemd idee, dat aan de andere kant van de Marowijne, Frankrijk en de EEG beginnen. Het is een koud kunstje om de rivier over te steken zonder dit even te melden bij de douane en zonder een vlag te hijsen. Momenteel wordt er in de jungle erg gezocht naar goud, veelal door Brazilianen. Het gaat er niet erg zachtzinnig aan toe; men spreekt over wild west taferelen. Sarkozy wil dit hard gaan aanpakken en heeft ook Bouterse om medewerking daarin gevraagd.
Er wordt hier gezegd dat juist op de bodem van het van Blommesteinmeer, het stuwmeer waarmee de elektriciteit van van Suriname opgewekt wordt, een goede goudader ligt. Zou het lucratiever zijn om het meer weer leeg te laten lopen en het goud te gaan winnen? Op de bodem liggen ook de resten van dorpen, zendingsposten en zelfs een ziekenhuisje. In het boek "dokter in het Oerwoud" beschrijft dhr. De Groot hoe hij als zendingsarts daar werkzaam was. Grappig is, dat pa en ma in 1949 bij hem op visite waren. Zouden de resten van Kabel nog te herkennen zijn? Misschien liggen er wel goudklompjes tussen de vroegere gebouwen...
We beginnen de dag lui. Vandaag staat er alleen aan het eind van de dag iets op het programma: een kookles. We plannen nu niet ver vooruit en zien wel wat er op ons afkomt. En daarvoor hoeven we geen verrekijker te hebben: Marietta belt al vroeg op of we vrijdagavond vrij willen houden voor een etentje en of we zaterdag mee willen naar Republiek (onder voorbehoud). Dat willen we wel, dus ineens weten we dat het vandaag de laatste kans is om de stad in te gaan.
Inmiddels rijden we veel gemakkelijker rond, en weten globaal de richting te vinden. Het stratenplan van Paramaribo is eenvoudig, alleen is het wel eens lastig rekening te houden met alle een-richting straten. We gaan de grote houten kathedraal bekijken, die zo prachtig is gerestaureerd. Hij staat al een tijd op de wereld erfgoed lijst, maar was tot voor enkele jaren geleden in abominabele toestand. Maar nu is het een prachtig gebouw. Je ruikt meteen bij binnenkomst de houtlucht en wordt vanzelf stil van al het houtsnijwerk. Een aanrader voor iedereen die belangstelling heeft voor bijzondere bouwwerken en/of kerken.
Net als we weer terug zijn op de Derbystraat gaat het flink regenen. Horen en zien vergaat je tijdens zo'n bui. De regen stroomt uit en paar gaten in de dakgoot naar beneden en vormt kleine meertjes op de grond. Wanneer de bui over is zijn die meteen weer weg.
We worden om 16.00 uur aan huis opgehaald door een creool. Dat is de man van de mevrouw die ons kookles zal geven. Een manager in de stad heeft kennelijk een aantal contacten met dames die dit willen doen voor de toeristen en stagiaires hier, en het loopt vrij goed. We komen aan bij een vrij kleine bungalow, waar we hartelijk welkom worden geheten. Zittend op het skai lederen bankstel worden we onderwezen in de basis smaken, en wordt ons verteld dat we vooral moeten proeven tijdens het koken, zodat we niet voor verassingen komen te staan bij het eindproduct. We hebben gekozen voor het klaarmaken van Surinaamse hapjes: samosa's, loempia's en flensjes. Even later staan we deeg te maken, kouseband te snijden en kokos te bakken. Genoeglijk in de kleine keuken met het oude gasfornuis dat aan een gasbom is aangesloten, onder vriendelijke en deskundige leiding van Elvira. Er staat geen fles Parbo klaar, of wijn; het is de bedoeling dat je je smaakpapillen niet bederft tijdens het koken. Het eindproduct van wel 5 uur onafgebroken staan is een grote schaal van alles. We proeven wat, krijgen wat mee naar huis en dat was het.
We komen doodmoe en volgegeten thuis. Ook vol met plannen om terug in Nederland een dezer dagen een Surinaams buffet te maken bij pa, waar we de verhalen, de foto's en de film kunnen laten zien.