En de regen daalde neer...

..." Een volgend project was het bekijken van de riolering van de stad, die in die tijd in slechte staat was. Overal lagen open trensen vol met rommel. Er waren verbindingen gegraven van de ene straat naar de andere, maar verder niets zodat het allemaal losse stukjes afvoer waren. We hebben een riolennetwerk gemaakt met afvoeren via gemaaltjes naar buiten, de rivier in. Er bestond toen nog geen zuivering installatie. Het was geen eenvoudige zaak, want wie heeft er nu geld over voor zo’n onaantrekkelijk, onzichtbaar project als er toch al weinig geld is. Het was dus behelpen, terwijl ik ook toezicht op de uitvoering had."...

Hoewel dit stukje over 1950 -1952 ging, is het nu nog steeds een bijna dagelijks item in de nieuwsberichten van Suriname. Wanneer de regen wat langer aanhoudt staan verschillende straten blank. Paramaribo is de laatste decennia enorm gegroeid en er zijn vele nieuwe wijken verrezen waar wij vroeger nog de plantages wisten te vinden. Omdat de grootste afvoer van al het overtollige water wordt geloosd op het Saramaccakanaal of op de Surinamerivier, is het van de nieuwe wijken die verder van de centrale driehoek van de oude stad afliggen naar die waterwegen een grote afstand. En onderweg zijn er veel plaatsen waar er verstoppingen optreden vanwege afval, instorting of plantengroei. Bovendien liggen sommige nieuwere wijken relatief te laag.
Binnen de bevolkingsgroepen zijn er verschillen merkbaar in de betrokkenheid tot de leefomgeving; mensen die met niets hier naar toe trokken en nu nog steeds leven van minimale middelen, missen vaak de "drive" om dure maatregelen te treffen zoals het laten leegmaken van zinkputten. In sommige wijken zijn er nog latrines op het terrein. Zo kan het gebeuren dat tijdens de overstromingen de hygiëne ver te zoeken is. En dat beangstigd mensen, want creolen zijn over het algemeen erg bang om ziek te worden.
Enerzijds wordt er dus veel over de ondergelopen straten gemopperd, anderzijds is het een complex probleem dat niet in korte tijd kan worden opgelost.
Wij worden wakker van de regenbuien. Als het wat lichter wordt zien we in de lucht niets dat hoop geeft op een beetje zon na deze bui. We willen vandaag naar de vlindertuin, een initiatief van Wim Eriks, een man die hier jaren geleden is neergestreken. Hij was hier als binnenhuisarchitect werkzaam voor Kersten, het grote winkelwarenhuis dat wij nog kennen van vroeger en nog steeds bestaat. Hij heeft zijn liefde voor de natuur meegegeven aan zijn zoon, Ewout, die 16 jaar geleden samen met zijn vrouw een vlinderkwekerij begon. De poppen worden geëxporteerd naar Europa en Amerika. Omdat er zoveel mensen waren die graag een rondleiding wilden op de kwekerij, is er in 2010 een prachtige vlindertuin gerealiseerd, waar niet alleen toeristen, maar ook schoolkinderen veel kunnen leren over de natuur en specifiek over vlinders.
We worden opgehaald door Ben, de beheerder van dit huis, die ons heel lief bij de juiste bus wilde afzetten. De vlindertuin is namelijk in Lelydorp, ruim 20 km bij ons vandaan, en dat gaan we maar niet fietsen. We nemen plaats in het voorste busje van een hele rij met PL erop (Paramaribo -Lelydorp). Het is een simpel systeem: wanneer de bus vol is rijdt hij weg. Geen gedoe met vaste vertrektijden dus. We zitten achterin en kunnen het gedoe in zo'n busje goed volgen. Wanneer alle stoelen bezet zijn worden er klapbankjes uitgetrokken die in het gangpad zijn, dus hoe voller de bus, hoe meer tijd het kost bij iedere halte om iemand van achterin de bus door te laten naar de deur. Maar iedereen is geduldig, staat op, en verschuift bij een open gevallen plekje naar achteren, om zoveel mogelijk het gangpad weer vrij te maken. Ik bedenk me dat het moeilijk wordt om hier uit te kruipen als de bus verongelukt, maar zie bij een blik op het met tapijt beklede plafond dat er in ieder geval een mooie en vrije loper is als de bus op z'n kop ligt. Ik heb medelijden met een smal hindostaans meisje dat een deel van haar klapbank ziet verdwijnen onder de omvangrijke billen van een creoolse naast haar. En als die billen even later langs moeten om zich naar buiten te wurmen lijkt de bus opgelucht weer wat hoger op de veren te gaan staan.
Lelydorp is een veel groener dan de stad. De vlindertuin is gelegen op een flinke lap grond en is met westerse aandacht voor details aangelegd. Een winkeltje bij de ingang verkoopt veel eigen gemaakte producten, zoals opgezette vlinders en veel tekeningen en briefkaarten. Het regent voortdurend. Er zijn paraplu's beschikbaar voor de gasten, maar omdat er een paar klassen van een school rondlopen, zijn die allemaal in gebruik. Toch wordt er gauw eentje voor ons gehaald. We genieten van het panorama, dat door Wim, die inmiddels 79 is en hier al tekenend en schilderend de natuur tot in iedere vezel beleefd heeft, zelf geschilderd is. Wat een details! Je blijft kijken. Behalve vlinders kweken ze hier ook slangen en schildpadden. Luud durft niet in de slangenhokken te kijken. Toen we hier in 1971 weggingen had Noud een tapijtslang met de naam Willy. Best wel een stevige jongen. Officieel mocht hij natuurlijk niet ingevoerd worden, dus hij ging als verstekeling mee in de dubbele bodem van de muizenkooi. Toen al was Luud als de dood voor hem, maar ik heb hem een keer meegenomen naar school voor een spreekbeurt. Nog steeds herinneren klasgenoten uit die tijd dat voorval.
We gaan weer terug naar de stad met een nog langzamer vorderend busje, omdat de straten nu blank staan door de onophoudelijke regen.