Leonsberg

..."Ons eerste onderkomen vonden we in de flat “de Windhoek” in Leonsberg, die in zijn geheel was afgehuurd door het Welvaartsfonds van de heer Tromp. Het lag er in die tijd nog stil en verlaten bij, doordat er nog maar 1 stel zijn intrek had genomen: Jarig en Riet van der Meulen. Wij waren het tweede stel en hadden dus alle keuze. We kozen een appartement op de eerste verdieping." ...

We ontbijten met verse rode papaya, terwijl we via skype praten met pa over onze dag. Wat een luxe, om onze belevenissen zo direct te kunnen overbrengen!!
Dan gaan we in een fel schijnend zonnetje op weg naar Leonsberg. We gaan "achterlangs", niet over de Anton Dragtenweg maar via Rainville en de Plutostraat. In de beginjaren was dat nog een koffieplantage, maar in de tijd die ik me bewust was, kwamen er steeds meer huizen en wegen. Een heerlijke omgeving om te spelen. Samen met Annemieke haalde ik veel kattekwaad uit, zoals van de verdieping van een in aanbouw zijnd huis (een bouwtje) naar beneden springen in een zandhoop, of zuurzak stelen uit een tuin. Mijn leven speelde zich vooral in die omgeving af, maar Luud kende de straten niet en kon zich moeilijk oriënteren. Zij had in die tijd een solex en aanbidders, dat was andere koek.
In deze wijk wemelt het nog van de huizen die er uitzien als het onze indertijd. Sommigen goed onderhouden, andere alweer slecht in de verf en rommelig. Via Blauwgrond rijden we door naar Leonsberg, het eindje van de wereld indertijd. Je kon (en kan nog steeds) daar de boot nemen naar Nieuw Amsterdam, aan de overkant van de Surinamerivier. Luud wijst het huis aan de Anton Dragtenweg nr 2 aan, waar Coos en zij hun eerste levensjaren hebben gewoond. We kunnen de Windhoek niet vinden en vragen aan een oude man, met wat witte haren rond zijn mond, een gouden voortand en een Bob Marley T-shirt, of hij nog weet waar het gebouw te vinden is. Hij weet het niet, maar we krijgen wel hele verhalen over het gebouw aan de overkant, een hotelcomplex dat in bezit is van de eigenaar van Combe market. Dan ineens zien we het: dat hotel is de vroegere windhoek! Het lijkt er niet meer op, maar het ligt op dezelfde plaats. De brug, waar vroeger houten leuningen langs waren, ligt er nog precies zo bij, en de sluis die, als je met je neus naar de stad staat aan je rechterhand in de kreek ligt, ook. Hier gaat de tijd iets minder snel als in de stad.
Vroeger gingen pa en ma vaak met de boot naar de stad, nu is de verbinding over de Anton Dragtenweg goed. Er liggen aan beide kanten van de hele route huizen. We staan een tijdje te kijken naar het enige plantagehuis van Paramaribo: Geijersvlijt. Het staat leeg en is verwaarloosd. Zou het er ook spoken? De man die we zonet spraken had het over het huis met de wenteltrap ergens naast de windhoek, waar een man zijn vrouw had vermoord (of omgekeerd, dat wist hij niet meer), en waar niemand sindsdien meer durfde te wonen. Nu zaten er wel mensen in, maar dat zou wel niet lang duren, dacht hij.
Geijersvlijt staat te koop. Ik droom ervan om het op te knappen en er te wonen. In de immense tuin staan oude amandelbomen en het uitzicht op de rivier van het achterbalkon lijkt me geweldig. Pa en ma zijn in de laatste periode dat ze hier waren ook aan het dromen geweest over de aankoop van een plantagehuis, aan de overkant van de rivier. Luud weet niet welke; het had in ieder geval een balkon rondom. Wat zou ons leven er anders hebben uitgezien als dat door was gegaan! Misschien wel geen loopplankeffect..
We keren terug naar de stad met roodverbrande schouders op de plekken waar we geen zonnebrandcreme hebben gesmeerd. Lastig, dat witte velletje, ik wil me helemaal niet zo'n bakra voelen! We gaan het vochtgehalte aanvullen op de hoek van de waterkant, tegenover de bloemenkramen. Helaas was de leuke plek een stukje terug langs de rivier gesloten, maar hier zitten we ook prima en genieten van een cola en broodje pom. Op de terugweg gaan we weer even langs bij "zus en zo", want ze hebben gebeld dat de man die ons morgen zou meenemen naar Nickerie het niet kan rond krijgen met de bootsman. Het gaat niet door bij hem, maar ze hebben een alternatief, en dat gaan we even bespreken. We worden weer vriendelijk en voortvarend geholpen en boeken om naar een driedaagse trip in plaats van een tweedaagse.
In de middag zijn we lui. We lezen wat, en zien vrij laat dat we eigenlijk niet meer op pad moeten vanwege de naderende avond. Daarom storten we ons op het bereiden van een heerlijke Surinaamse maaltijd van rijst met kouseband en kip.
De komende dagen kunnen we mogelijk geen stukjes meer plaatsen vanuit Nickerie, maar die komen daarna dan wel weer.