dag 13

Dag 13
Hoewel we tot nu toe de rust en het ontbreken van de voortdurende dreiging om beroofd te worden zo bejubelen, hadden we toch de nacht onze voorzorgsmaatregelen genomen. We stonden zo afgelegen en onzichtbaar tussen de bomen op een verlaten terrein, dat we ineens terugvielen op onze normale waakzaamheid. Achteraf nergens voor nodig, want we konden juist door de eenzaamheid heerlijk slapen.
Ik las een ingezonden brief in een lokaal blad over leeuwen in een kamp in Botswana. Een groot mannetje met zijn 2 dames was 's nachts in het kamp van de kampeerders gekomen en had er de nachtrust verstoord. Ze hadden de lamp kapot gemaakt, aan de verankering van een daktent zitten trekken waarbij de tent een beetje scheurde en behoorlijk wiebelde en nog een paar uur liggen slapen waarna de leeuwen tevreden weer vertrokken in de nacht. De volgende ochtend kwamen de rangers vragen wat er gebeurt was, want ze hadden veel herrie gehoord. Toen ze het verhaal gehoord hadden kwamen ze tot de conclusie dat dit stelletje leeuwen hun doodsvonnis had uitgelokt. Ze deden dit namelijk vaker, en dat was vragen om ongelukken met toeristen. De schrijver had het vervelend gevonden voor de leeuwen en riep de lezers op om vooral zorgvuldig te zijn met voedsel en afval in het kamp. Ook had hij tips ingewonnen bij kenners wat hij had kunnen doen. Een van de tips was, om de banden van de auto te wassen of goed door riviertjes te rijden om elke lucht van hondenplas weg te werken. Verder is een goed wapen de brandblusser. Als de leeuw werkelijk meer wil dan pesten kan je hem terugpesten, en heb je hopelijk tijd om in je auto te komen.
Enfin, we lummelen wat in Oudshoorn. Terwijl ik weer in het internetcafe een stukje wegdoe en probeer de foto's mee te sturen (wat niet lukt) heeft Tim een boodschappenlijstje gemaakt. Zodra hij me bedenkelijk mijn wenkbrauwen ziet optrekken over “naald en draad” begint hij uitgebreid te motiveren dat de daktent een onderhoudsbeurt nodig heeft. Er is een naadje stuk en daar begint een rits los te laten. Hij weet dat ik een grondige hekel heb aan naaiwerk, maar had bedacht dat dit toch een goede taak is voor mij. Het moet me alleen nog uitgelegd worden...
Buiten Oudshoorn herkennen we het bezinestation waar we vorig jaar een Amazon hebben zien staan. Tim draait de Landy om en gaat vragen of die er toevallig nog is. Ja, de auto is van de eigenaar van het station, en die staat 2 meter verderop. We beginnen een praatje en maken foto's. Ik denk dat ik hierover een stukje schrijf voor het Volvo blad. De man is de eerste eigenaar van deze 1969'er en rijdt er nog iedere dag mee. Problemen om aan onderdelen te komen? Nee hoor, het kost alleen een paar dagen langer. Niet dat hij daar last van heeft, want de auto mankeert nooit wat. Of hij de pas met de Volvo heeft gereden? Nee, waarom zou hij.
Na Oudshoorn gaan we oostelijk over gravelwegen naar de Perdepoort, weer een prachtig stukje passengebied. Er gaat een spoorlijntje deze richting op, wat helaas zo te zien niet gebruikt wordt. Dit zou een prachtig traject zijn voor een stoomtreintje. Aan de andere kant van de N9, gaan we zuidwaarts door de George Peak. Een veel groener, bossiger gebied met riviertjes. De kaart laat zien dat er hier een heel lang wandelpad door de Outeniqua mountains gaat. Een route voor meerdere dagen. Voor ons niet mogelijk om zo iets ooit te doen, maar het lijkt mij een prachtige tocht.
Voorbij George moeten we even zoeken naar de afslag naar de seven passes road (the old road) naar Knysna, 0ostelijk langs de kust. Een smal weggetje, grotendeels weer ongeasfalteerd, met veel weelderig groen erlangs.
Dit keer rijden we op een waypoint af, want in een campinggids die ik op de vorige camping heb gekocht staan de coordinaten van iedere camping. We hebben er een op het oog direkt aan zee, met uitzicht op de dolfijnen die hier vaak voor de kust spelen.
Als we hem vinden besluiten we toch door te rijden, want we zoeken liever iets met een beetje beschutting tegen de zon.
Zo komen we op een camping in Knysna die er prima bijligt. We boeken voor 2 nachten, want we hebben behoefte aan een dagje lummelen. Nog voordat de stoeltjes zijn uitgeklapt heeft Tim me al naald en draad in de hand gelegd en is zelf met een verankering-klus bezig van de bodemplaat op de dakdragers, iets wat hij ook al een tijdje heeft zitten overpeinzen. En zo zitten we met onze stoffige kleren naast een nog stoffiger auto op het keurige gazon naast een keurige caravan met waarschijnlijk een magnetron en een stofzuiger aan boord, in kleermakerszit te werken aan onze uitrusting.