dag 12
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
28 November 2008 | Zuid-Afrika, Pretoria
Dag 12
We gaan vandaag de Swartbergpas voor de tweede keer bekijken. Vorig jaar reden we hier ook al, maar toen was het weer op de pas matig. De vergezichten waren gehuld in dikke mist. Maar vandaag is het prima weer: niet te warm en zonnig met wat wolkjes.
Weer zo'n zondagsfeer: het is stil in Oudshoorn.De winkels zijn gesloten, de leuke restaurantjes zijn wel open. Mooie huizen met veranda's en versierselen rond de dakrand.
Er komen hier wel veel toeristen: alles is op hen ingesteld. Van oudsher is deze plaats het centrum van de struisvogelindustrie. Vooral de veren hebben het vroeger goed gedaan in europa, maar nu zijn het alle andere producten, tot en met een ritje op een struisvogel in de attractieboerderij langs de weg.
Naar boven toe is de weg eerst geasfalteerd. Grote touringcarbussen brengen de toeristen naar de Cango Caves, volgens de folders mooi met stalagtieten en mieten. Ons trekt dat niet zo: de vrije buitenlucht en de mooie vergezichten zijn prettiger. Waar het asfalt ophoudt is de weg nog steeds goed begaanbaar. Veel haarspeldbochten en stukken waar je niet langs elkaar zou kunnen rijden, maar er zijn genoeg plekken om even stil te staan en te genieten van prachtige rotsformaties en veel bloeiende struiken en struikjes. Vorig jaar heeft Tim midden op zo'n stuk een losse schokbreker vast gezet, liggend onder de auto met een paar grote stenen achter de wielen vanwege de schuinte. Vandaag zou dat iets lastiger zijn, we komen zo nu en dan een tegenligger tegen.
Eigenlijk zou de Amazon deze tocht ook best wel hebben kunnen maken, concluderen we. We peinzen over een Volvo tocht van Kaapstad naar Kenia. Ik zou die tocht dan wel graag in mijn eigen Combi willen maken, hoewel Tim vindt dat die er dan veel te mooi voor is. Straks, als hij terugkomt van de spuiter gaan we hem weer opbouwen totdat hij door een ringetje te halen is. Ik wil hiervandaan proberen aan de seatcovers te komen die ik al een paar jaar op mijn verlanglijstje heb staan. De finishing touch!
Aan de andere kant van de pas ligt Prins Albert, ook weer zo'n zoet stil dorpje, met mooie oude huizen van halverwege de 19e eeuw. Geen hekwerken om de tuinen en het prullariawinkeltje annex koffiehuis waar we koffie drinken is 's nachts niet afsluitbaar. We maken geen uitgebreide praatjes met de dames eigenaren, maar we vermoeden dat ze niet zouden beginnen te klagen over de achteruitgang van het land en de wens om naar Australie te vertrekken.
Deze reis is wat dat betreft veel positiever en prettiger Zuid Afrika beleven. Na de vorige 2 keer, waarin de Power Cutts van het land en de economische achteruitgang en politieke iinstabiliteit het gesprek van de dag waren, kregen we het gevoel dat we hier niet lang meer heen zouden kunnen trekken. Wat we in Johannesburg zien, de nieuwe apartheid tussen rijk en arm (door alle kleuren heen) en de toename van het risico met criminaliteit geconfronteerd te worden, is hier niet merkbaar.
We keren in Prins Albert om, om vanaf de andere kant de pas nogmaals te beleven. Halverwege is er een pad de bergen in, wat “The hell” heet. Grote borden met betreden voor eigen risico en gevaarlijke weg. Hij leidt nergens heen, dus je kan alleen heen en terug. Natuurlijk nemen we de uitdaging aan en gaan een stuk het pad op. Eigenlijk valt het reuze mee, ook hier had de Amazon best ons vervoermiddel kunnen zijn. Prachtige proteas in grote aantallen en grassen die ik graag in mijn tuin zou willen hebben.
We rijden zo'n 32 km door de hel (als dit'm dan is, durf ik best wel eens te zondigen....) en draaien dan om. Terug richting Oudshoorn gaan we na de afslag naar de caves een zijpad in om naar een andere camping dan gisteren te gaan: het Cango Mountain resort. We vinden een enorm terrein tussen de bergen aan een riviertje. Grote weiden waarop spelende en luierende dagrecreanten en aan het eind een prima plek onder de bomen waar we naast de rivier staan. We zijn wat later de enigen hier: alle weekend toeristen zijn verdwenen.
Juist nadat we vanmorgen opmerkten dat je tussen kampeerders nooit zwarte mensen ziet (die nemen kennelijk liever iets met een vast dak als ze op vakantie gaan), zien we op het dagrecreatie veld juist allemaal kleurlingen.
Ons vuurtje is alweer aan en de restanten van de boodschappen maken we vanavond op voor een allegaartje. Wat een leven!!!
We gaan vandaag de Swartbergpas voor de tweede keer bekijken. Vorig jaar reden we hier ook al, maar toen was het weer op de pas matig. De vergezichten waren gehuld in dikke mist. Maar vandaag is het prima weer: niet te warm en zonnig met wat wolkjes.
Weer zo'n zondagsfeer: het is stil in Oudshoorn.De winkels zijn gesloten, de leuke restaurantjes zijn wel open. Mooie huizen met veranda's en versierselen rond de dakrand.
Er komen hier wel veel toeristen: alles is op hen ingesteld. Van oudsher is deze plaats het centrum van de struisvogelindustrie. Vooral de veren hebben het vroeger goed gedaan in europa, maar nu zijn het alle andere producten, tot en met een ritje op een struisvogel in de attractieboerderij langs de weg.
Naar boven toe is de weg eerst geasfalteerd. Grote touringcarbussen brengen de toeristen naar de Cango Caves, volgens de folders mooi met stalagtieten en mieten. Ons trekt dat niet zo: de vrije buitenlucht en de mooie vergezichten zijn prettiger. Waar het asfalt ophoudt is de weg nog steeds goed begaanbaar. Veel haarspeldbochten en stukken waar je niet langs elkaar zou kunnen rijden, maar er zijn genoeg plekken om even stil te staan en te genieten van prachtige rotsformaties en veel bloeiende struiken en struikjes. Vorig jaar heeft Tim midden op zo'n stuk een losse schokbreker vast gezet, liggend onder de auto met een paar grote stenen achter de wielen vanwege de schuinte. Vandaag zou dat iets lastiger zijn, we komen zo nu en dan een tegenligger tegen.
Eigenlijk zou de Amazon deze tocht ook best wel hebben kunnen maken, concluderen we. We peinzen over een Volvo tocht van Kaapstad naar Kenia. Ik zou die tocht dan wel graag in mijn eigen Combi willen maken, hoewel Tim vindt dat die er dan veel te mooi voor is. Straks, als hij terugkomt van de spuiter gaan we hem weer opbouwen totdat hij door een ringetje te halen is. Ik wil hiervandaan proberen aan de seatcovers te komen die ik al een paar jaar op mijn verlanglijstje heb staan. De finishing touch!
Aan de andere kant van de pas ligt Prins Albert, ook weer zo'n zoet stil dorpje, met mooie oude huizen van halverwege de 19e eeuw. Geen hekwerken om de tuinen en het prullariawinkeltje annex koffiehuis waar we koffie drinken is 's nachts niet afsluitbaar. We maken geen uitgebreide praatjes met de dames eigenaren, maar we vermoeden dat ze niet zouden beginnen te klagen over de achteruitgang van het land en de wens om naar Australie te vertrekken.
Deze reis is wat dat betreft veel positiever en prettiger Zuid Afrika beleven. Na de vorige 2 keer, waarin de Power Cutts van het land en de economische achteruitgang en politieke iinstabiliteit het gesprek van de dag waren, kregen we het gevoel dat we hier niet lang meer heen zouden kunnen trekken. Wat we in Johannesburg zien, de nieuwe apartheid tussen rijk en arm (door alle kleuren heen) en de toename van het risico met criminaliteit geconfronteerd te worden, is hier niet merkbaar.
We keren in Prins Albert om, om vanaf de andere kant de pas nogmaals te beleven. Halverwege is er een pad de bergen in, wat “The hell” heet. Grote borden met betreden voor eigen risico en gevaarlijke weg. Hij leidt nergens heen, dus je kan alleen heen en terug. Natuurlijk nemen we de uitdaging aan en gaan een stuk het pad op. Eigenlijk valt het reuze mee, ook hier had de Amazon best ons vervoermiddel kunnen zijn. Prachtige proteas in grote aantallen en grassen die ik graag in mijn tuin zou willen hebben.
We rijden zo'n 32 km door de hel (als dit'm dan is, durf ik best wel eens te zondigen....) en draaien dan om. Terug richting Oudshoorn gaan we na de afslag naar de caves een zijpad in om naar een andere camping dan gisteren te gaan: het Cango Mountain resort. We vinden een enorm terrein tussen de bergen aan een riviertje. Grote weiden waarop spelende en luierende dagrecreanten en aan het eind een prima plek onder de bomen waar we naast de rivier staan. We zijn wat later de enigen hier: alle weekend toeristen zijn verdwenen.
Juist nadat we vanmorgen opmerkten dat je tussen kampeerders nooit zwarte mensen ziet (die nemen kennelijk liever iets met een vast dak als ze op vakantie gaan), zien we op het dagrecreatie veld juist allemaal kleurlingen.
Ons vuurtje is alweer aan en de restanten van de boodschappen maken we vanavond op voor een allegaartje. Wat een leven!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
