Dag 19
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
13 December 2008 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Dag 19
We worden wakker van de hoge stemmen van de kinderen. Ik ben nu toch wel blij met de baard die al in de kelen van onze jongens is begonnen te kriebelen. Een octaaf lager klinkt minder indringend..
We vertrekken redelijk op tijd, hoewel we geen haast hebben. We zitten maar een uur of 4 van Johannsburg af, en daar hebben we de hele dag voor. Daarom nog even het dorpje Clarens in. Daar hadden we gisteren iets gezien wat Sinterklaas misschien nodig heeft voor zijn bezoek aan Den Dolder.
En dan de uren in redelijke stilte omdat er op asfalt geen rammeltjes zijn in de auto en de dieselmotor rustig draait. Buiten gaan de eindeloze landbouwvelden voorbij en de enorme silo's voor opslag van het graan.
Dan, na al die rustige verkeersdagen komt de enorme drukte van Johannesburg weer als een vloed van visuele en acoustische prikkels op ons af. Ik bewonder Tim z'n verkeersvastheid altijd weer: ontspannen met zijn elleboog door het open raampje laveert hij door toeterende “kafferbusjes” en vele rijen dikke verkeer heen. Hij kent de weg op z'n duimpje, terwijl ik nog steeds teveel dingen zie die me afleiden en het me daardoor nog steeds niet duidelijk is hoe we moeten rijden.
We rijden meteen naar het bedrijf van Arnold, om de daktent weer af te laden. Daar wordt hard gewerkt om alle orders voor de grote vakantie de deur uit te kunnen krijgen. Opdrachten die net zo goed een maand eerder hadden kunnen worden gegeven, moeten nu met de tijdsdruk van een week plotseling allemaal geleverd worden. Er heerst in heel Johannesburg de pre-vakantiekoorts.
Met Arnold gaan we het traditionele Kilkenny biertje drinken in een pub vlakbij zijn werk. Voor ons is dat altijd de afsluiting van de avontuurlijke kant van de vakantie.
Daarna bij George thuis de auto uitruimen en vervolgens terug het verkeer in om naar de afspraak te gaan met de Volvo club Zuid Afrika.
We worden opgewacht op de ontmoetingsplek bij het bedrijf waar Tim in de 80 er jaren heeft gewerkt. Een paar kilometer verder woont de PR man van de club en hij gaat ons voor door de wijk naar zijn huis. Daar blijkt hij een respectabele verzameling oude Volvo's te hebben staan. Een P1800, een P1800 ES, een paar Amazons, enn 164 en nog een aantal “bouwpakketten”. Een grote garage met alles erop en eraan om te sleutelen en een huis vol dingen die met Volvo te maken hebben. Hij heeft voor ons de halve Volvo club bij elkaar geroepen, dus de een na de ander komt aanzetten. 2 Indiers, de rest allemaal Afrikaners (blanken). De meesten met Volvo's, hoewel niet allemaal met hun troetelwagen.
Er is een vrouw meegekomen, die blij is mij te zien. Ze probeert dapper zich in het mannenclubje staande te houden; rijdt zelf een amazon, maar is duidelijk in deze groep slechts een aanhangsel. De Afrikaner man ziet de rolverdeling nog heel strikt. De vrouwen moeten voor een bijeenkomst de auto's oppoetsen en als ze geluk hebben is er voor hen een safari georganiseerd terwijl de mannen klepzeiken en een beetje staan te flaneren met hun glimmende auto's. Toen ze later op de avond onze voor Beijing geprepareerde motorkap zagen met alle ribben die erin geslagen waren, keken ze meteen naar mij met de opmerking dat dat wel wat meer poetsen is aan zo'n auto.
We hebbenn een flink aantal van onze foto's op ons laptopje, en de film die door de Chinese reisorganisatie gemaakt is. Daarmee hebben we een leuke indruk kunnen geven hoe onze reis was verlopen. De Volvo club Zuid Afrika had er al over gelezen en was er een beetje jaloers op. Hier wordt wel eens een reis georganiseerd naar Kenia, voor meer oldtimers dan alleen Volvo's. Er worden verder wel vrij veel aktiviteiten georganiseerd, maar zo massaal en zo ver als Banttobeijing was hier nog slechts een droom.
De tafel staat vol met quiches en hapjes en een van de mannen heeft een zak gedroogde boerenwors die langs gaat. Engels en afrikaans wisselen soms binnen dezelde zin, hoewel met ons meestal Engels gesproken wordt. Ons accent is voor de afrikaners toch wel moeilijk te volgen. Aan het eind van de avond krijgen we onder andere een hele jaargang van het clubblad, waarin die grappige mengeling van talen ook opviel.
Onze gastheer, André de Haan, heeft een kamer vol Volvo verzameling. Ik heb heel wat verzamelingen gezien inmiddels, maar zo compleet als deze had ik nooit hier in Afrika verwacht. Zijn grote trots is een gesigneerd en genummerd handboek voor de P1800. Zelfs de volwassen zoons hangen voor een televisie in een zijkamer naar oude afleveringen van “The Saint” te kijken, die allemaal op DVD zijn uitgebracht. (voor de niet Volvo ingewijden: daarin rijdt Roger Moore in zijn P1800 rond).
De avond gaat snel voorbij met de foto's en film op een beamer geprojecteerd en Tim als verteller erbij. Vooral tijdens de film waarop de lange, lange rij Volvo's voorbij de camera gaat, wordt intensief bekeken op type, kleur en eigenaardigheden. Er zit in deze kamer een boel Volvo-kennis bij elkaar.
We zijn tegen tienen terug bij George, die ons voor het eerst ziet sinds we terug zijn. Hij heeft het op zijn werk ook druk, en werkt veel over. We maken het daarom niet te laat voor hem, maar er moet natuurlijk nog veel verteld worden over de reis.
We worden wakker van de hoge stemmen van de kinderen. Ik ben nu toch wel blij met de baard die al in de kelen van onze jongens is begonnen te kriebelen. Een octaaf lager klinkt minder indringend..
We vertrekken redelijk op tijd, hoewel we geen haast hebben. We zitten maar een uur of 4 van Johannsburg af, en daar hebben we de hele dag voor. Daarom nog even het dorpje Clarens in. Daar hadden we gisteren iets gezien wat Sinterklaas misschien nodig heeft voor zijn bezoek aan Den Dolder.
En dan de uren in redelijke stilte omdat er op asfalt geen rammeltjes zijn in de auto en de dieselmotor rustig draait. Buiten gaan de eindeloze landbouwvelden voorbij en de enorme silo's voor opslag van het graan.
Dan, na al die rustige verkeersdagen komt de enorme drukte van Johannesburg weer als een vloed van visuele en acoustische prikkels op ons af. Ik bewonder Tim z'n verkeersvastheid altijd weer: ontspannen met zijn elleboog door het open raampje laveert hij door toeterende “kafferbusjes” en vele rijen dikke verkeer heen. Hij kent de weg op z'n duimpje, terwijl ik nog steeds teveel dingen zie die me afleiden en het me daardoor nog steeds niet duidelijk is hoe we moeten rijden.
We rijden meteen naar het bedrijf van Arnold, om de daktent weer af te laden. Daar wordt hard gewerkt om alle orders voor de grote vakantie de deur uit te kunnen krijgen. Opdrachten die net zo goed een maand eerder hadden kunnen worden gegeven, moeten nu met de tijdsdruk van een week plotseling allemaal geleverd worden. Er heerst in heel Johannesburg de pre-vakantiekoorts.
Met Arnold gaan we het traditionele Kilkenny biertje drinken in een pub vlakbij zijn werk. Voor ons is dat altijd de afsluiting van de avontuurlijke kant van de vakantie.
Daarna bij George thuis de auto uitruimen en vervolgens terug het verkeer in om naar de afspraak te gaan met de Volvo club Zuid Afrika.
We worden opgewacht op de ontmoetingsplek bij het bedrijf waar Tim in de 80 er jaren heeft gewerkt. Een paar kilometer verder woont de PR man van de club en hij gaat ons voor door de wijk naar zijn huis. Daar blijkt hij een respectabele verzameling oude Volvo's te hebben staan. Een P1800, een P1800 ES, een paar Amazons, enn 164 en nog een aantal “bouwpakketten”. Een grote garage met alles erop en eraan om te sleutelen en een huis vol dingen die met Volvo te maken hebben. Hij heeft voor ons de halve Volvo club bij elkaar geroepen, dus de een na de ander komt aanzetten. 2 Indiers, de rest allemaal Afrikaners (blanken). De meesten met Volvo's, hoewel niet allemaal met hun troetelwagen.
Er is een vrouw meegekomen, die blij is mij te zien. Ze probeert dapper zich in het mannenclubje staande te houden; rijdt zelf een amazon, maar is duidelijk in deze groep slechts een aanhangsel. De Afrikaner man ziet de rolverdeling nog heel strikt. De vrouwen moeten voor een bijeenkomst de auto's oppoetsen en als ze geluk hebben is er voor hen een safari georganiseerd terwijl de mannen klepzeiken en een beetje staan te flaneren met hun glimmende auto's. Toen ze later op de avond onze voor Beijing geprepareerde motorkap zagen met alle ribben die erin geslagen waren, keken ze meteen naar mij met de opmerking dat dat wel wat meer poetsen is aan zo'n auto.
We hebbenn een flink aantal van onze foto's op ons laptopje, en de film die door de Chinese reisorganisatie gemaakt is. Daarmee hebben we een leuke indruk kunnen geven hoe onze reis was verlopen. De Volvo club Zuid Afrika had er al over gelezen en was er een beetje jaloers op. Hier wordt wel eens een reis georganiseerd naar Kenia, voor meer oldtimers dan alleen Volvo's. Er worden verder wel vrij veel aktiviteiten georganiseerd, maar zo massaal en zo ver als Banttobeijing was hier nog slechts een droom.
De tafel staat vol met quiches en hapjes en een van de mannen heeft een zak gedroogde boerenwors die langs gaat. Engels en afrikaans wisselen soms binnen dezelde zin, hoewel met ons meestal Engels gesproken wordt. Ons accent is voor de afrikaners toch wel moeilijk te volgen. Aan het eind van de avond krijgen we onder andere een hele jaargang van het clubblad, waarin die grappige mengeling van talen ook opviel.
Onze gastheer, André de Haan, heeft een kamer vol Volvo verzameling. Ik heb heel wat verzamelingen gezien inmiddels, maar zo compleet als deze had ik nooit hier in Afrika verwacht. Zijn grote trots is een gesigneerd en genummerd handboek voor de P1800. Zelfs de volwassen zoons hangen voor een televisie in een zijkamer naar oude afleveringen van “The Saint” te kijken, die allemaal op DVD zijn uitgebracht. (voor de niet Volvo ingewijden: daarin rijdt Roger Moore in zijn P1800 rond).
De avond gaat snel voorbij met de foto's en film op een beamer geprojecteerd en Tim als verteller erbij. Vooral tijdens de film waarop de lange, lange rij Volvo's voorbij de camera gaat, wordt intensief bekeken op type, kleur en eigenaardigheden. Er zit in deze kamer een boel Volvo-kennis bij elkaar.
We zijn tegen tienen terug bij George, die ons voor het eerst ziet sinds we terug zijn. Hij heeft het op zijn werk ook druk, en werkt veel over. We maken het daarom niet te laat voor hem, maar er moet natuurlijk nog veel verteld worden over de reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
