dad 6

Dag 6
We hebben gisteravond nog een tijdje zitten kletsen met de jonge vrouw die dit 120 jaar oude hotel runt. Ze heeft gewoon gesolliciteerd op deze baan, en werkt er nu 3 jaar met volle tevredenheid. Leuke baan als je van rust houdt.
Volgens haar zijn er veel meer plaatsen zo veilig als hier, en is “het kwaad” vooral iets van de grote stad. Ze laat haar huis gewoon open staan als ze gaat werken. Na enig nadenken vertelde ze wel, dat je beter geen dekens of voedingsmiddelen buiten kunt laten liggen: die worden wel meegenomen.
Vanochtend zagen we een paar meisjes in overgooiers en lange blonde vlechten. Het begint me nu pas te dagen: de zondagsrust is hier absoluut en normen en waarden worden door de kerk gerepeteerd.
Bij zo'n winkeltje dat bestaat uit een kale kamer met planken aan de muur met blikken bonen, kaarsen en lampolie kocht ik van een vriendelijke blanke een locale SIM kaart, omdat ik wil proberen via mijn telefoon deze stukjes op internet te zetten. Moet in principe te doen zijn, want van internetcafe's of ADSL hebben ze hier nog niet gehoord. Er was in het hotel niet eens een televisie. Maar tot nu toe lukt het me helaas nog niet.
We vervolgen onze weg met de geur van boenwas nog in de neus, over nog steeds stilke ongeasfalteerde kronkelweggetjes, om weer door adembenemnd mooie passen te rijden. De naude's nek, via de pot river pas naar het plaatsje Maclear, waar we de boodschappen voor vanavond weer inslaan bij de Spar. De Spar is hier een goedkopere supermarkt dan bijvoorbeeld de Pick and pay en je ziet er vrijwel alleen zwarten. De ene keer is het een redelijke supermarkt, de andere keer meer een soort loods waar op planken grote zakken maismeel liggen en een spaarzaam assortiment blikjes en luxe goederen. Artikelen uit mijn jeugd uit Suriname kan je hier vaak zien liggen, zoals blikjes gecondenseerde gesuikerde melk in alle maten, sunlight zeep en blikken margarine. Ik vind het wel leuk om daar de spullen voor onze avondbraai te halen.
Via Ugie gaan we het bastervoetpad op. We volgen een route die is beschreven in het overland book South Africa, een boek dat we vaker voor onze reizen hebben geraadpleegd. Het voetpad is inderdaad niet veel meer dan dat, en ik verwacht bij iedere bocht dat we achteruit terug zullen moeten. Dit is echt offroad rijden met de Landrover. De Volvo zou z'n neus/bumper hiervoor hebben opgehaald. Dat doe je gewoon niet als nette auto. Over steenbedden met uitgeslepen waterwegen, pal langs stevige afgronden en af en toe in de low gear alle toeren moeten geven om door te gaan. Achteraf zie ik in het boek dat het 10 jaar geleden geschreven is: de weg is sindsdien niet meer onderhouden en velen zullen hier toch echt moeten omdraaien. Zo niet Tim: met een vastberaden gezicht loodst hij ons veilig door dit prachtige landschap. Veel vee graast hier.
Het is erg onherbergzaam in onze ogen, maar tot op de hoogste hellingen staan prikkeldraadomheiningen. Ieder stukje is verdeeld. We passeren een stuk waar het gras wordt verbrand, een vaak toegepaste manier om het te laten verjongen. De vlammen gaan net niet over de weg, maar het is even spannend.
Bij Barkly Pass gaan we weer zuidwaarts naar Elliot en vandaar naar Dordrecht.
We beginnen uit te kijken naar een camping, maar die hebben we deze hele dag al niet gezien. Het is dan ook een gebied waar nagenoeg geen tekenen zijn van toerisme. De dorpen waar we doorheen komen zijn uitgestrekte dalen met “Mandela huisjes”, met veel zwerfvuil en op de weg lopende dieren. Vaak doodgereden honden ook.
Als je de herders ziet met hun honden op hun hielen denk je dat ze een goede band hebben. Maar het doodgereden worden van zo'n hond is kennelijk niet indrukwekkend. Het dier blijft gewoon liggen.
In deze omgeving wordt kamperen niets. We hebben echter ons vlees en willen niet te ingewikkeld doen, dus rijden we door tot Queenstown, een grotere plaats waar we bed en breakfast hopen te vinden.
Verschillende adressen moeten we horen dat het “fully booked” is, voordat we door een vriendelijke meneer met een ragdoll poes en een dobberman pincher (die het heel goed met elkaar kunnen vinden) naar een collega gestuurd worden die een uitvaller heeft, en daardoor plaats voor ons.
De stad is door de weeks, ondanks 115 bed and breakfast adressen, vol vanwege de cursussen die er gegeven worden. Een agrarische industriestad.
We mogen in de tuin bij het zwembad (met vesten aan vanwege de optrekkende kou) onze schotelbraai gebruiken en maken een maaltijd met roerbakgroente. De eigenaresse komt nog enkele malen benadrukken dat we niets zelf hoeven te doen (ze is niet gewend aan zoveel zelfredzaamheid), want dat “the maid” straks de vuile vaat komt halen om af te wassen. We hoeven bij wijze van spreken maar in onze handen te klappen....
We slapen nog een nacht in een echt bed met frisse lakens, een luxe die we ons anders niet vaak veroorloven.