dag 4

Dag 4, 15 november
Het heeft hard gewaaid vannacht. Ik hoorde alles klepperen en we hebben de buitentent dicht gehouden. Ik moet weer wennen aan het slapen in een slaapzak; het is te koud om hem open te laten en te strak om me heen om hem helemaal dicht te ritsen.
's Morgens is het weer vroeg licht en beginnen de bavianen in de kloof al te roepen. We zijn lui en ziijn pas om een uur of 8 bij de les, vooral omdat het te warm wordt in de tent, met het felle zonnetje.
Een prima douche in de schone hokjes en een ontbijtje met gekookt ei en brood met kaas en we kunnen er weer tegenaan.
Net buiten het park, in Clarens, komen we de grote groep Harley Davidson rijders weer tegen, die kennelijk een vakantietrip maken. Gisteren denderde het in de kloof van de motoren met de typische klank. Sommigen met franje aan het stuur of aan de tassen, de meeste berijders met van die domme potje-helmen op, of helemaal zonder helm met alleen een haarband. Niet echt een hells Angels club, meer type midlfe reisvereniging met vaak een wat saaie grijze echtgenote achterop met iets te grote billen voor het zadel. Ze hebben kennelijk hier ergens overnacht. We hadden, toen we ze inhaalden al gekeken of er kampeerspullen bij hun uitrusting zaten, want dan hadden we een plan B moeten verzinnen.
Even verderop zie ik waarom dit park populair is. Grote resorts, met golfbanen waarop een blonde mevrouw met witte kleding en ditto zonneklep een aantal ervaren heupbewegingen maakt om de juiste balans te vinden voor de slag tegen het witte balletje. De zwarte caddy staat te wachten op de volgende aktie.
Verderop rijden we door een randgebied van deze toeristenplek: daar zijn de krotten keurig vervangen voor Mandela huisjes: kleurige Monopoli huisjes, ruim van elkaar af met ieder een buiten-wc, of zoals George het zou noemen: een stronkotteke.
We gaan de grens met Lesoto over bij de Caledonspoort. De vlag hangt hier halfstok, en op mijn vraag daarover hoor ik dat dat is vanwege het overlijden van Mama Afrika: Mirjam Makeba. Ze is al een dag of 3 geleden overleden, dat had ik in Jo'burg al in de krant gelezen, maar de droevenis is nog zo groot dat de vlaggen halfstok hangen, waarschijnlijk tot haar begravenis. Voor Tim was het een nieuwtje dat zij de bijnaam Mama Afrika had. Ze is het boegbeeld geweest van de afrikaanse “native” muziek in europa toen er nog geen verdere uitwisseling was vanwege de apartheid. Jammer dat we niets van haar op de i-pod hebben staan. Toen de douaneman vroeg of ik wist wie ze was, zei ik dat ik dol ben op haar muziek, maar gek genoeg kan ik op dit moment niet een nummer van haar uit mijn geheugen opdiepen.
We blijven in Lesoto aan de westelijke kant van het land. De andere keren ging het naar de Sani pas, oostelijk van Butha Bute, de eerste plaats waar we in Lesoto doorheen gaan. Aan deze kant is de hele route geasfalteerd en de bewoning is intensief vergeleken de oostzijde. Hier wordt landbouw bedreven, wat maar mogelijk is op 10 procent van de oppervlakte. Lesoto is een “zwart” land: je ziet hier geen enkele witte in het straatbeeld. Er is vrijwel geen materiele welvaart zichtbaar. We zullen hier zeker geen internetcafe treffen. De meeste dorpen hebben een zinken kotteke waar “public telephone” op staat, en dat is de enige moderne communicatie. Ook geen mensen met mobieltjes in het straatbeeld. Waarschijnlijjk is er wel bereik, maar men heeft gewoon geen geld ervoor. De werkloosheid schijnt hier meer dan 40 procent te zijn. Aids komt bij 30 procent van de inwoners voor. Toch voel ik me niet onveilig terwijl we er doorheen rijden.
We beslissen echter wel om niet hier, maar toch iin Zuid Afika een camping te zoeken. Er is wel erg veel natuurschoon volgens de Lonely Planet gids als we iets meer naar het binnenland van Lesoto gaan, maar we kunnen nergens een garantie vinden dat daar ook veilige slaapplaatsen zijn. Dan maar weer het land uit.
Dit doen we via een gravel road bij de sephatos gate, waar een klein douanepostje is. We zijn sinds enige tijd de enige passanten en de politieman aan Zuid-Afrikaanse zijde is blij met een praatje. Volgens hem verzamelen de schapenwolkjes zich en zal het vannacht gaan regenen. Maar niemand kan dat weten, ook de weermannen niet, die alleen een verklaring kunnen geven waarom. Alleen God weet wanneer het gaat regenen. En waar we kunnen kamperen? Van hem mogen we op het terrein staan van de politie: veiliger kan het niet. Maar zo kunnen we overal bij de politie aankloppen als we willen, dat is altijd veilig..
We rijden zuidwaarts naar Zastron. Het is inmiddels rond 3 uur, en we hebben nog niets gegeten of gedronken of een sanitaire stop nodig gehad. Hier willen we wel even stoppen om een wat late lunch te gebruiken. Een lokaal, wat koloniaal uitziend hotel lijkt ons wel wat. De blanke eigenaar en zijn vrouw hangen voor een televisie, omringd door een aantal papegaaien, minstens 3 Malteser leeuwtjes en een grote kruising st Bernhard. De keuken is dicht, maar binnen een paar minuten weten we al dat Zuid Afrika hard aan het aftakelen is, vooral door de criminaliteit. Er is een wonder nodig om het tij te keren. Op mijn vraag of dat wonder Zuma heet, krijg ik verontwaardigd te horen dat dat alleen maar verdere ellende gaat betekenen. Weet je, “ze” kunnen niet driedimensionaal denken zoals wij; dat is immers bewezen. We gaan de kant van Zimbabwe op, en dan willen we hier niet meer zijn...
Met deze wijsheid gaan we verder richting Lady Grey, een lief plaatsje aan het begin van een route die we morgen willen nemen door allemaal passen. We vinden echter geen camping, dus melden we ons aan bij een bed and breakfast, waar we ook self-catering in een cottage kunnen verblijven. We krijgen een prima plekje, met schone bedden en een ouderwetse keuken. In de tuin lopen alpaca's en de bergen op de achtergrond liggen er mooi bij. We maken ons op voor weer een gezellige avond.