Gobi 2
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
31 Juli 2008 | China, Wulan
Gobi 2
Het haasten valt gelukkig wel mee. We wachten op nog een aantal groepsleden die vandaag nog de grens over moesten, en kunnen dan als geheel vertrekken. Ondertussen worden de 2 computers belaagd door groepsgenoten die ook gauw hun post willen bekijken en stukjes plaatsen. Velen laten bij het opstaan om een ander de ruimte te geven hun log in aanstaan, dus voordat je het weet zit je in andermans Gmail account. Uitkijken dus waar ook alweer de button uitloggen staat, want dat staat hier in het Chinees.
Dus bij deze het vervolg van veruit het meest spectaculaire, spannende gedeelte van de reis: de Gobi woestijn.
We hadden gehoopt op een prachtig landschap, en dachten hierbij aan een paar van de woestijnen die we gezien hebben: de Sahara en de Namib, maar deze vergelijking gaat niet op. In het begin was er nog wel enig hoogteverschil, maar later werd het groot, vlak, vrijwel geen vegetatie behalve wat kort gras in een lichte waas over de stenige bodem. Weinig kleuren of geografisch interessant gebied. Natuurlijk zaten er ook spannende stukken in, waar we door beddinkjes van spontane (nu droge) riviertjes moesten ploegen. Gelukkig viel het mee met de regen, die kwam tijdens onze nacht in de auto. De riviertjes waren niet vol gekomen, er was wel hier en daar een verraderlijk glad laagje op het zand ontstaan.
Het is bijzonder hoe de tweede dag in de woestijn een erg sterk gevoel van saamhorigheid gaf. 7 Auto’s, 14 mensen gingen als team verder. De 4 later bijgekomen auto’s waren al onderdeel van een groep die al vanaf het begin sterk waren gebleken in groepsgevoel. We werden zonder mankeren opgenomen en samen zochten we de veilige stukken op en hielpen elkaar desnoods staande naast de auto’s over blokken en mulle stukken. Als een auto het leek op te geven, werd er meteen geïnventariseerd op risico en gekozen werd tussen doorgaan of spontane reparatie. De mankementen waren divers, maar niet zodanig dat er onderweg veel hoefde te gebeuren. Tot ons groot genoegen heeft Umhambi helemaal niets. Zelfs geen lekke band. Na de kapotte overdrive op de dertiende dag en de kortsluiting in de achterlampjes heeft hij zich stoer en betrouwbaar overal doorheen gewurmd. Tim jakkert hem dan ook niet af en zorgt iedere avond voor een checkup.
Tijdens deze reis is steeds sterker mijn fascinatie ontstaan voor het contrast tussen individualisme en groepsgevoel, en hoe iedereen voortdurend tussen deze polariteiten fladdert.
We kwamen ‘s ochtends om 9.30 uur in het Ger kamp aan waar we erg benieuwd waren naar de belevenissen van anderen. Tot onze verbazing waren er maar een stuk of 10 anderen, die om een uur of 1 ‘s nachts waren aangekomen. Een stuk of 5 anderen zijn ook ‘s nachts in het dorp bij de grens aangekomen, en omdat ze het gerkamp niet konden vinden zijn ze in het plaatselijke hotelletje neergestreken. Daartoe hadden sommigen een jongen meegekregen van een stationschef, die de weg wist aan te wijzen en die ze de overnachting hadden aangeboden en geld voor een lift terug naar huis. Anderen zijn op de weg onder de hoogspanningsmasten gebleven en een vrachtwagen aangehouden die ook die richting op moest en waren achter hem aangereden.
Eigenlijk waren we best trots op onze voorspoedige rit. We hebben geen risico’s genomen door in het donker door te gaan. Dit heeft ons ongetwijfeld veel schade aan de auto’s bespaard, want de oogst daarvan is zeer ruim: variërend van een afgescheurde uitlaat tot diverse malen kompleet afgebroken wielophangingen. Degenen die ons om het hardst voorbij gingen in het begin, waren nog niet aangekomen en hadden te kampen met grote schades en navigatieproblemen.
We konden genieten van een ontbijt en heerlijk dat we eindelijk konden douchen. Er was veel stof uit haren en huid weg te spoelen. Daarna lui leuteren met de anderen over hun avonturen, allemaal met een steeds verder dalend adrenaline niveau. Vanaf het moment dat je weet dat je de eindstreep veilig bereikt hebt, wordt het kletsen soepeler en de verhalen sappiger.
Hoewel we deze dag volgens planning vroeg aan de grens hadden moeten verzamelen om de procedure te beginnen die mogelijk 2 dagen zou duren, druppelde pas in de loop van de dag de rest van de groep binnen. Althans, sommigen reden door naar de grens, anderen zagen Volvo’s staan bij het Gerkamp. We hoorden veel geruchten over enorme schades. Het Trace en tracking systeem had niet gewerkt, dus in onze ogen heeft het inderdaad geen enkele toegevoegde waarde gehad. Zeker omdat velen van ons wisten dat het systeem al dagen niet gewerkt had, waardoor degenen die alleen waren zich echt verlaten van de hele wereld hebben gevoeld. Ik denk dat er veel emoties in de auto’s zijn geweest, hoewel dat voor velen uitgesteld moest worden omdat alle zeilen bijgezet moesten worden om veilig door te kunnen.
Om half 2 was er al een redelijk lange rij bij de grens, en begonnen we aan het Mongoolse uitklaring gedeelte. We hoorden dat er een aantal auto’s in de woestijn misschien wel achter gelaten moesten worden, vanwege serieuze schade. De truck zat zelf vast en had al een aantal auto’s bij zich.
We kwamen vlot uit Mongolie, en China verwelkomde ons met een prachtig grensgebouw met grote regenboog.
En toen kwam de cultuurshock. We werden als kleine kinderen op strenge toon gesommeerd om elke handeling te verrichten. Er was een heel blik mensen opengetrokken van het reisbureau, die met megafoons staccato bevelen riepen. Ook naar elkaar in het Chinees, wat soms verwarrend was.: wanneer moest je nu luisteren en wanneer niet. Binnen een uur hadden de Chinezen voor elkaar gekregen wat Jan Bruins of wie dan ook van de organisatie niet voor elkaar had gekregen: iedereen deed braaf wat er moest gebeuren en er kwam enigszins orde in de grote groep Volvo’s. De nieuwsgierige gesprekjes over de avonturen in de woestijn konden niet gevoerd worden zonder teruggestuurd te worden naar de auto. Op den duur reageerde je al als er iemand voor de grap vanuit een auto riep: “stay in your car, you must stay in your car!!!” Zelfs het klepzeiken tijdens het wachten werd niet op volle sterkte uitgevoerd. We werden gescheiden tussen drivers en passangers, moesten bagage door scanners laten lopen, koffers leegmaken, computers laten zien enzovoort. Omdat Tim met nog een groep drivers op een gegeven moment toch zelf door de controle ging, kregen we oponthoud omdat het stempeltje van ongehoorzame groep rood was, en ze niet terug mochten naar hun auto. Het had een zwart stempeltje moeten zijn! Ondertussen moesten we op een plein met de binnendruppelende auto’s keurig opgesteld op volgorde en in nette rijtjes wachten …en wachten. Alweer viel ons het heftige gemis op van een kraampje met drinken of versnaperingen.
Het is bijzonder dat deze tocht door de Chinezen tot in de puntjes is georganiseerd. Iedere handeling was van tevoren in kaart gebracht en geïnventariseerd, wat resulteerde in dingen als het hier bij de grens reeds uitreiken van envelopjes met het equivalent van 200 euro in yuans (wel tegen inlevering natuurlijk van die 200 euro) en overal waar tol betaald moest worden dit vooraf regelen via een vooruit snellende auto en een vrijgemaakte baan
Zowel de auto’s als de mensen hebben nieuwe nummers, en die moeten we goed onthouden, evenals het gezicht van de gids van de groepen (1 tot en met 20 voor ons). Hij geeft instructies door de megafoon. Eindelijk, om een uur of 19 waren we allemaal door de grenscontrole. Toch wel snel, we hadden ons voorbereid op erger.
Keurig op volgorde en in een lange sliert werden we onder politiebegeleiding naar het hotel in Erenhot begeleid. Omdat er onderweg nog enkelen moesten tanken kregen we meteen te maken met het oponthoud dat zo’n manier van rijden met zich meebrengt.
‘s Avonds hoorden we dat er een groep van zo’n 8 auto’s nog niet bij de grens was aangekomen, met daartussen de truck met de auto die niet meer kon rijden. Achteraf blijken ze tegen de avond aangekomen te zijn, waar ze nog flink hebben doorgewerkt om de auto’s zoveel mogelijk aan de praat te krijgen. Een auto was in de woestijn zelf vervoerd op een vrachtwagen die eigenlijk te klein was hiervoor, dus waar de voorwielen over de rand bungelden en stuiterden op houtblokken bij elke kuil. Ik denk dat de omroep flevoland jongens daarvan wel verslag hebben gegeven en jullie de beelden al hebben kunnen laten zien voordat wij de verhalen goed en wel duidelijk haddeen gehoord. De jongens van de omroep hadden zelf ook serieuze pech gehad, en waren tot overmaat van ramp ook te dicht bij de Chinese grens gekomen, waar ze op zeer autoritaire en beangstigende manier aangehouden werden en mee moesten.
Vanaf het moment dat we in China zijn worden we geleefd. Het contrast is verschrikkelijk groot met alle tijd hiervoor. We rijden weliswaar in eigen auto’s, maar alles wordt bepaald: wanneer we moeten tanken (met 74 auto in een rij bij het tankstation aankomen!!!), wanneer we foto’s mogen nemen (niet dat er daarnaast niet ook veel gefotografeerd wordt, maar de Chinezen willen wel graag dat we de toeristisch interessante plekjes vastleggen voor thuis. We krijgen weer erg veel bekijks van iedereen. Overal staan mensen te kijken en te zwaaien. Het is dan ook wel een parade: zwaailichten voorop, de keurige rij auto’s en de verdacht veel naar geheime dienst riekende geblindeerde auto’s die af en toe toevallig langs rijden met nummerborden die opvolgende nummers hebben.
Tijdens het avondeten worden we verondersteld met de nieuwe Chinese indeling van de groepen bij elkaar te gaan zitten aan grote ronde tafels. In het midden een groot glazen plateau dat rond kan draaien en waarop kommetjes staan met zeewier achtige groentes, stevig gekruid. Ook iets onbestemds wat achteraf kippenklauwen in eigen gekookt vel blijkt te zijn. Bot dus in rubber. Later worden nog veel meer schalen met allerlei onbekende gerechten door het overvloedige personeel opgediend, terwijl we eerst moeten luisteren naar onze akela’s en vervolgens naar glimlachende zangers die met hoge stemmen zingen. Er wordt ons aangeboden dat we de auto’s gratis kunnen laten wassen, waarop de meesten spontaan en geschrokken roepen dat dat echt niet de bedoeling is. Dan wordt echt alles weggewist wat herinnert aan het grote avontuur gisteren en eergisteren.
We zijn blij als we naar bed mogen. Het was, na de nacht in de auto wel heerlijk om gestrekt te kunnen liggen.
Het haasten valt gelukkig wel mee. We wachten op nog een aantal groepsleden die vandaag nog de grens over moesten, en kunnen dan als geheel vertrekken. Ondertussen worden de 2 computers belaagd door groepsgenoten die ook gauw hun post willen bekijken en stukjes plaatsen. Velen laten bij het opstaan om een ander de ruimte te geven hun log in aanstaan, dus voordat je het weet zit je in andermans Gmail account. Uitkijken dus waar ook alweer de button uitloggen staat, want dat staat hier in het Chinees.
Dus bij deze het vervolg van veruit het meest spectaculaire, spannende gedeelte van de reis: de Gobi woestijn.
We hadden gehoopt op een prachtig landschap, en dachten hierbij aan een paar van de woestijnen die we gezien hebben: de Sahara en de Namib, maar deze vergelijking gaat niet op. In het begin was er nog wel enig hoogteverschil, maar later werd het groot, vlak, vrijwel geen vegetatie behalve wat kort gras in een lichte waas over de stenige bodem. Weinig kleuren of geografisch interessant gebied. Natuurlijk zaten er ook spannende stukken in, waar we door beddinkjes van spontane (nu droge) riviertjes moesten ploegen. Gelukkig viel het mee met de regen, die kwam tijdens onze nacht in de auto. De riviertjes waren niet vol gekomen, er was wel hier en daar een verraderlijk glad laagje op het zand ontstaan.
Het is bijzonder hoe de tweede dag in de woestijn een erg sterk gevoel van saamhorigheid gaf. 7 Auto’s, 14 mensen gingen als team verder. De 4 later bijgekomen auto’s waren al onderdeel van een groep die al vanaf het begin sterk waren gebleken in groepsgevoel. We werden zonder mankeren opgenomen en samen zochten we de veilige stukken op en hielpen elkaar desnoods staande naast de auto’s over blokken en mulle stukken. Als een auto het leek op te geven, werd er meteen geïnventariseerd op risico en gekozen werd tussen doorgaan of spontane reparatie. De mankementen waren divers, maar niet zodanig dat er onderweg veel hoefde te gebeuren. Tot ons groot genoegen heeft Umhambi helemaal niets. Zelfs geen lekke band. Na de kapotte overdrive op de dertiende dag en de kortsluiting in de achterlampjes heeft hij zich stoer en betrouwbaar overal doorheen gewurmd. Tim jakkert hem dan ook niet af en zorgt iedere avond voor een checkup.
Tijdens deze reis is steeds sterker mijn fascinatie ontstaan voor het contrast tussen individualisme en groepsgevoel, en hoe iedereen voortdurend tussen deze polariteiten fladdert.
We kwamen ‘s ochtends om 9.30 uur in het Ger kamp aan waar we erg benieuwd waren naar de belevenissen van anderen. Tot onze verbazing waren er maar een stuk of 10 anderen, die om een uur of 1 ‘s nachts waren aangekomen. Een stuk of 5 anderen zijn ook ‘s nachts in het dorp bij de grens aangekomen, en omdat ze het gerkamp niet konden vinden zijn ze in het plaatselijke hotelletje neergestreken. Daartoe hadden sommigen een jongen meegekregen van een stationschef, die de weg wist aan te wijzen en die ze de overnachting hadden aangeboden en geld voor een lift terug naar huis. Anderen zijn op de weg onder de hoogspanningsmasten gebleven en een vrachtwagen aangehouden die ook die richting op moest en waren achter hem aangereden.
Eigenlijk waren we best trots op onze voorspoedige rit. We hebben geen risico’s genomen door in het donker door te gaan. Dit heeft ons ongetwijfeld veel schade aan de auto’s bespaard, want de oogst daarvan is zeer ruim: variërend van een afgescheurde uitlaat tot diverse malen kompleet afgebroken wielophangingen. Degenen die ons om het hardst voorbij gingen in het begin, waren nog niet aangekomen en hadden te kampen met grote schades en navigatieproblemen.
We konden genieten van een ontbijt en heerlijk dat we eindelijk konden douchen. Er was veel stof uit haren en huid weg te spoelen. Daarna lui leuteren met de anderen over hun avonturen, allemaal met een steeds verder dalend adrenaline niveau. Vanaf het moment dat je weet dat je de eindstreep veilig bereikt hebt, wordt het kletsen soepeler en de verhalen sappiger.
Hoewel we deze dag volgens planning vroeg aan de grens hadden moeten verzamelen om de procedure te beginnen die mogelijk 2 dagen zou duren, druppelde pas in de loop van de dag de rest van de groep binnen. Althans, sommigen reden door naar de grens, anderen zagen Volvo’s staan bij het Gerkamp. We hoorden veel geruchten over enorme schades. Het Trace en tracking systeem had niet gewerkt, dus in onze ogen heeft het inderdaad geen enkele toegevoegde waarde gehad. Zeker omdat velen van ons wisten dat het systeem al dagen niet gewerkt had, waardoor degenen die alleen waren zich echt verlaten van de hele wereld hebben gevoeld. Ik denk dat er veel emoties in de auto’s zijn geweest, hoewel dat voor velen uitgesteld moest worden omdat alle zeilen bijgezet moesten worden om veilig door te kunnen.
Om half 2 was er al een redelijk lange rij bij de grens, en begonnen we aan het Mongoolse uitklaring gedeelte. We hoorden dat er een aantal auto’s in de woestijn misschien wel achter gelaten moesten worden, vanwege serieuze schade. De truck zat zelf vast en had al een aantal auto’s bij zich.
We kwamen vlot uit Mongolie, en China verwelkomde ons met een prachtig grensgebouw met grote regenboog.
En toen kwam de cultuurshock. We werden als kleine kinderen op strenge toon gesommeerd om elke handeling te verrichten. Er was een heel blik mensen opengetrokken van het reisbureau, die met megafoons staccato bevelen riepen. Ook naar elkaar in het Chinees, wat soms verwarrend was.: wanneer moest je nu luisteren en wanneer niet. Binnen een uur hadden de Chinezen voor elkaar gekregen wat Jan Bruins of wie dan ook van de organisatie niet voor elkaar had gekregen: iedereen deed braaf wat er moest gebeuren en er kwam enigszins orde in de grote groep Volvo’s. De nieuwsgierige gesprekjes over de avonturen in de woestijn konden niet gevoerd worden zonder teruggestuurd te worden naar de auto. Op den duur reageerde je al als er iemand voor de grap vanuit een auto riep: “stay in your car, you must stay in your car!!!” Zelfs het klepzeiken tijdens het wachten werd niet op volle sterkte uitgevoerd. We werden gescheiden tussen drivers en passangers, moesten bagage door scanners laten lopen, koffers leegmaken, computers laten zien enzovoort. Omdat Tim met nog een groep drivers op een gegeven moment toch zelf door de controle ging, kregen we oponthoud omdat het stempeltje van ongehoorzame groep rood was, en ze niet terug mochten naar hun auto. Het had een zwart stempeltje moeten zijn! Ondertussen moesten we op een plein met de binnendruppelende auto’s keurig opgesteld op volgorde en in nette rijtjes wachten …en wachten. Alweer viel ons het heftige gemis op van een kraampje met drinken of versnaperingen.
Het is bijzonder dat deze tocht door de Chinezen tot in de puntjes is georganiseerd. Iedere handeling was van tevoren in kaart gebracht en geïnventariseerd, wat resulteerde in dingen als het hier bij de grens reeds uitreiken van envelopjes met het equivalent van 200 euro in yuans (wel tegen inlevering natuurlijk van die 200 euro) en overal waar tol betaald moest worden dit vooraf regelen via een vooruit snellende auto en een vrijgemaakte baan
Zowel de auto’s als de mensen hebben nieuwe nummers, en die moeten we goed onthouden, evenals het gezicht van de gids van de groepen (1 tot en met 20 voor ons). Hij geeft instructies door de megafoon. Eindelijk, om een uur of 19 waren we allemaal door de grenscontrole. Toch wel snel, we hadden ons voorbereid op erger.
Keurig op volgorde en in een lange sliert werden we onder politiebegeleiding naar het hotel in Erenhot begeleid. Omdat er onderweg nog enkelen moesten tanken kregen we meteen te maken met het oponthoud dat zo’n manier van rijden met zich meebrengt.
‘s Avonds hoorden we dat er een groep van zo’n 8 auto’s nog niet bij de grens was aangekomen, met daartussen de truck met de auto die niet meer kon rijden. Achteraf blijken ze tegen de avond aangekomen te zijn, waar ze nog flink hebben doorgewerkt om de auto’s zoveel mogelijk aan de praat te krijgen. Een auto was in de woestijn zelf vervoerd op een vrachtwagen die eigenlijk te klein was hiervoor, dus waar de voorwielen over de rand bungelden en stuiterden op houtblokken bij elke kuil. Ik denk dat de omroep flevoland jongens daarvan wel verslag hebben gegeven en jullie de beelden al hebben kunnen laten zien voordat wij de verhalen goed en wel duidelijk haddeen gehoord. De jongens van de omroep hadden zelf ook serieuze pech gehad, en waren tot overmaat van ramp ook te dicht bij de Chinese grens gekomen, waar ze op zeer autoritaire en beangstigende manier aangehouden werden en mee moesten.
Vanaf het moment dat we in China zijn worden we geleefd. Het contrast is verschrikkelijk groot met alle tijd hiervoor. We rijden weliswaar in eigen auto’s, maar alles wordt bepaald: wanneer we moeten tanken (met 74 auto in een rij bij het tankstation aankomen!!!), wanneer we foto’s mogen nemen (niet dat er daarnaast niet ook veel gefotografeerd wordt, maar de Chinezen willen wel graag dat we de toeristisch interessante plekjes vastleggen voor thuis. We krijgen weer erg veel bekijks van iedereen. Overal staan mensen te kijken en te zwaaien. Het is dan ook wel een parade: zwaailichten voorop, de keurige rij auto’s en de verdacht veel naar geheime dienst riekende geblindeerde auto’s die af en toe toevallig langs rijden met nummerborden die opvolgende nummers hebben.
Tijdens het avondeten worden we verondersteld met de nieuwe Chinese indeling van de groepen bij elkaar te gaan zitten aan grote ronde tafels. In het midden een groot glazen plateau dat rond kan draaien en waarop kommetjes staan met zeewier achtige groentes, stevig gekruid. Ook iets onbestemds wat achteraf kippenklauwen in eigen gekookt vel blijkt te zijn. Bot dus in rubber. Later worden nog veel meer schalen met allerlei onbekende gerechten door het overvloedige personeel opgediend, terwijl we eerst moeten luisteren naar onze akela’s en vervolgens naar glimlachende zangers die met hoge stemmen zingen. Er wordt ons aangeboden dat we de auto’s gratis kunnen laten wassen, waarop de meesten spontaan en geschrokken roepen dat dat echt niet de bedoeling is. Dan wordt echt alles weggewist wat herinnert aan het grote avontuur gisteren en eergisteren.
We zijn blij als we naar bed mogen. Het was, na de nacht in de auto wel heerlijk om gestrekt te kunnen liggen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
