Datong-Beijing -Tijanjin

Datong naar Beijing
Om 5.00 uur gewekt worden na zo’n diepe slaap is wreed. We probeerden er een half uurtje bij te smokkelen, maar werden toch onzeker door de hoorbare activiteiten van de medereizigers. Het gevoel aan de ontbijttafel van algemene vermoeidheid bleek universeel.
We waren met z’n allen in de parkeergarage gepropt, op 2 verdiepingen. In de garage werd al druk omgepakt, want alle vakantierommel moet uitgesorteerd worden naar spullen die in de auto kunnen blijven als die op de boot gaat en spullen die we mee willen nemen in het vliegtuig. De tassen, koffers en vuile was lag naast iedere auto en vooral de vrouwen waren hiermee druk in de weer. Daarna toch zeer gedisciplineerd om 7.00 uur de eerste startende motoren. Een enorme herrie vanwege het grote aantal kapotte uitlaten. De uitlaatgassen vulden de garage binnen een ommezien, waardoor alle bijrijders naar buiten vluchtten om later in te stappen. Omdat iedereen ingeparkeerd stond duurde het even voordat men eruit was, en van een volgorde was niet veel te herkennen.
Tot onze blijdschap gingen onze “herders” ons niet hergroeperen op nummer, want dat gaf gisteren enorm veel oponthoud. Met politiebegeleiding en veel aandacht van de bewoners van Datong gingen we weer in colonne op weg. In het stadje zag ik grote contrasten tussen nieuwe gebouwen, en de armoedige onderkomens in de steegjes. Ik hoorde van medereizigers dat ze gisteren tijdens het wachten even wat gekocht hadden bij een plaatselijk winkeltje en een toilet hadden gezocht. Het winkeltje was zo’n typisch klein chinees winkeltje van sinkel, waar je alles kunt krijgen en waar de kleine dochter ergens op een doos tussen de spullen bleek te liggen slapen. De latrine was zo’n ongelooflijk stinkend hok, waar velen naar toe moesten omdat er thuis geen toilet was.
Vandaag zag ik bij sommige bedrijven op de parkeerplaats voor de zaak de werknemers in gelijke t-shirts in groepsverband hun ochtendgymnastiek doen. Zo te zien was het ene bedrijf wat fitter dan het andere… Ik bedacht me dat mijn voornemen thuis was geweest tijdens deze reis iedere ochtend wat Yoga oefeningen te gaan doen, indien gewenst met anderen, om te compenseren dat we zo lang zitten. Nou, dat is er absoluut nog geen minuut van gekomen…Wel ben ik tijdens deze reis geshaked en geschud, beter dan enige trilplaat zou kunnen, en heb ik door een darmbacterie een darmreiniging cadeau gekregen. Ook heb ik in bochten en knopen gezeten om m’n voeten buiten het raampje te kunnen hangen voor wat kou op mijn rusteloze benen. In de Gobi heb ik alle duwkracht die ik had kunnen gebruiken om de auto uit het zand te krijgen, heb ik in lastig terrein geklommen, gerend en gegleden om een goede route te zoeken en heb ik mijn balansoefeningen kunnen doen in glibberige en te kleine doucheruimtes.
Onderweg naar de Great Wall, binnen de grenzen van Beijing, maar lang niet in de stad. We reden op strakke, geweldig goed onderhouden Tolwegen. Veel gevoel voor een esthetisch juist beeld voor degenen die het zich kunnen permitteren om over deze weg te rijden. De beplanting tot wel 30 meter naast de weg was honderden kilometers strak aangelegd. Ik kreeg zelfs de indruk dat de kleinschalige landbouw naast de snelweg aan bepaalde esthetische regels dient te voldoen. Op de velden staat zoveel variatie in groenten, dat je meteen kunt zien dat de eetgewoonten hier zeer verschillend zijn met Mongolië.
Pas na een tijdje viel me op dat er geen medeweggebruikers op de snelweg waren. We hadden wel gezien dat alle toeritten werden geblokkeerd door politie, maar dat we werkelijk als hoogwaardigheidsbekleders door in totaal 580 km (deze dag) zouden worden begeleid, hadden we pas laat in de gaten. Er bleken ruim 1000 politiemensen voor onze rit te zijn ingezet. Alle tol poorten waren geregeld en benzinestations waren in volle sterkte bemand. Ergens moesten we hergroeperen om weer keurig in volgorde te rijden. Dat ging al een stuk sneller dan de vorige keren.
Er was een politiecontrole bij de gemeentegrens van Beijing, waarvoor we gewaarschuwd waren. Het zou daar wel weer 5 minuten per auto kosten om alles te laten controleren, maal zo’n 80 auto’s, dus reken maar uit hoe lang het zou kunnen duren. Maar ook daar werden we zonder oponthoud doorheen geloodst.
De grote muur was natuurlijk een bezienswaardigheid. Er werd een groepsfoto gemaakt. Tim staat er niet op, want die maakte van de gelegenheid gebruik om even een tukje te doen in de auto. Ook Hans en Geert ontbreken, want die waren de inmiddels in de gauwigheid (in Erenhot) gelaste uitlaat onder de auto aan het monteren.
De omgeving is mooi, maar bekend van de vele platen en wat artificieel door het overduidelijke toerisme.
Verder met de tocht op weg naar de havenstad Tianjin.
Kennen hoogwaardigheidsbekleders ook deze geestelijke werkeloosheid van het rijden in colonne onder politiebegeleiding? Of maakt voor hen het gebrek aan uitdaging in het hier en nu de ruimte vrij om over de grote vraagstukken des levens na te denken? Wij proberen dus ook maar zo’n spelletje: Wat was nu het mooiste wat we tijdens deze reis hebben gezien? Het stuk tussen Ulaan Ude en Ulaan Baatar, dus het eerste stuk Mongolië. Wat was het spannendste stuk van de reis: de Gobi woestijn, en als goede tweede: het stuk Krasnojarstk naar Irkoetsk (met die 1050 km volgens het routeboek). Wat was het mooiste moment? De aankomst in het Gerkamp bij Zamed Uud, aan het eind van de Gobi rit. De opgeluchte spontane omhelzingen over en weer omdat we het gehaald hadden. De spannendste momenten? De keren dat we in de woestijn een klonk van een steen onder de auto hoorden en hoopten dat de auto het zou halen. Wat was in het licht van het groepsgebeuren nu het mooiste moment? Toen in het tweede gerkamp in Mongolie de auto van Wijnand en Marielle gemaakt was. Ze zetten hem in het zicht van het kamp hoog op een grazige heuvel, met een Nederlandse vlag wapperend erop. Toen iedereen terug was van de uitstapjes reed hij de auto onder veel applaus en onder begeleiding van alle claxons van de Volvo’s naar beneden om weer als echte volwaardige oude auto opgenomen te worden in de groep.

Ondertussen kwam het moment naderbij dat we afscheid moesten nemen van onze geweldige en trouwe Umhambi. Hij reed ons hier trots door China, helemaal op eigen banden en zonder kleerscheuren. Het vuil van de reis (bijna)volledig intact, met hier en daar met vingers erin geschreven wat zijn bouwjaar is. Sommigen hadden zelfs gevraagd wat hij moest kosten en in het stof een bod gedaan. Zijn reis gaat verder op een schip, samen met de andere Volvo‘s.
Op de haven had iedereen zo’n afscheid gevoel. Er werden in het donker foto’s genomen, zogenaamd vanwege de verzekering als er onderweg iets zou gebeuren, maar DJ verwoordde het met het stukje uit het liedje “ik heb een ongeluk gehad met het auto’tje …alles wat ik nu nog heb is een foto’tje van het auto’tje”. Het is wrang dat er een kilometer voor het haventerrein bij iemand nog een schokbreker brak. Een ander is in het zicht van de haven tegen de vangrail gereden uit vermoeidheid. Geen grote schade, heb ik gehoord, maar toch een vreselijk einde van de verder zo goed verlopen tocht.
Er stonden bussen klaar voor ons om de tocht terug naar Beijing te maken, weer zo’n 280 km. Buiten was het benauwd warm met een enorm hoge luchtvochtigheid, maar in de bussen werkte de airco. De stoelen gaven weinig beenruimte, dus het leek een rit te worden waarbij we de reserves in tolerantie moesten aanspreken. Zeker toen een van de bussen een lekke band bleek te hebben en dit oponthoud gaf. Maar uit de bagage kwam bij Ton (illegaal in onze bus, want hij zit eigenlijk in een andere groep. De burgerlijke ongehoorzaamheid zit ons Hollanders echter in de genen) een fles calvados die van mond tot mond ging. Hier en daar hoorde je het geluid van bierblikjes die opengetrokken werden en het vermoeide gebabbel nam in sterkte toe.
Eenmaal rijdend werden we door onze reisleider met meer warmte toegesproken. Hij begint ons een beetje te kennen, geloof ik. Al gauw gingen de lichten uit en sliep iedereen ondanks de ongelukkige houding in een ommezien. Van de ruim 2 uur durende rit heeft niemand een herinnering. Rond 2 uur ‘s nachts kwamen we in het luxueuze hotel aan in de binnenstad. Heerlijke kamers, schoon, goede bedden, geen schimmelplekken in de douche, flesjes water voor ‘s nachts en geen lekkage onder de wastafels. Eindelijk een kamer waar we meerdere nachten zullen slapen, dus dit soort dingen gaan nu meetellen. Ik schaam me bijna dat ik me zo prettig voel met de westerse luxe van een schoon lijf, goed sanitair en de privacy van een kamer voor ons alleen.

Groeten, Sanne en Tim