Zonder Umhambi!

Beijing
De morgen begint lui. We hebben gisteren al de wake up call van het Chinese reisleiding team afgezegd en gaan pas om een uur of 9.30 naar de eetzaal. Daar wacht ons een uitgebreid ontbijtbuffet, waarvan meer medereizigers nog rustig aan het genieten zijn. Er zijn er dus meer die even revalidatie nodig hebben na de inspannende dagen en het lege gevoel na het achterlaten van de auto’s. Sommigen pakken later op de ochtend de tour op door zich met een taxi naar de trekpleisters te laten brengen waar de bussen heen zijn. Op het programma van de tour staat het plein van de hemelse vrede, de verboden stad en het zomerpaleis. Anderen hebben hun familie laten overkomen en gaan nu gezamenlijk verder.
Wij keren terug naar de kamer, waar een prima internetverbinding is en waar ik de stukjes van gisteren met eindelijk wat meer foto’s op mijn gemak kan wegsturen. Daarna slenteren we wat in de omgeving van het hotel.
Tim is tot een paar jaar geleden veel hier in de stad geweest. Hij staat nu perplex van het gemis van alle authentieke winkeltjes en steegjes. Daarvoor in de plaats zijn hoge fancy flatgebouwen verrezen, de ene nog luxueuser dan de ander. We zitten vlak bij een grote shopping mall, waar de meest exclusieve goederen verkocht worden. Alle merkkleding, prachtige keramieken, huishoudelijke apparatuur waar de werkster waarschijnlijk nooit aan mag komen etc. Kennelijk wil men hier laten zien dat er genoeg mensen in Beijing rondlopen die zich deze welvaart kunnen veroorloven. Ik voel me er kleintjes en mis de gezelligheid van een markt. Toch drinken we er aan het eind van de dag een biertje bij een naastliggend Duits “Brauhaus”.
Beijing maakt zich op voor de spelen. Er is veel gesloopt wat esthetisch kennelijk niet van deze tijd is en mensen die voorheen in gebouwen of wijkjes een sterke saamhorigheid kenden, worden nu in onpersoonlijke appartementen gepropt. In Tim z’n ogen gaat de stad steeds meer lijken op andere grote steden zoals Singapore. Zijn de regeringen met elkaar aan het wedijveren wie er het meest welvarend uitziet? Moesten daarvoor de hutongs (de steegjes) gesaneerd worden en de kleinere gebouwen op dure grond plaats maken voor wolkenkrabbers?
Ik koop een zijden kimono na heel veel afdingen, want vanavond is het afscheidsmaal /gala en ondanks de mededeling dat de dress code “Leisure” is, wil ik eens wat anders aan dan een oppervlakkig uitgewassen T-shirt en afritsbroek. Tim vindt het een beetje overdreven, maar ik grijp de kans voor een verkleedpartijtje aan.
De conferentiezaal voor het avondeten is vol en het gonst er van de verhalen. Dan beginnen de Chinese reisleiders een verhaaltje. Ze hebben zelfs een gezang ingestudeerd, een populair liedje hier waarvan ze de originele clip via een beamer op de achtergrond tonen. Klaas Postma vat de reis in vogelvlucht samen en er worden anekdotes verteld. Ook anderen komen aan het woord, maar ergens mist er toch iets van een sterke begeestering, vind ik. Tijdens een toespraak wordt even de inzet van de jongens van het technische team genoemd, waarop iedereen spontaan opstaat en zich de handen beurs klapt en fluit. Dit is voor mij het hoogtepunt van de avond: we hebben aan hen te danken dat we volledig kompleet deze 12.000 km doorgekomen zijn. Geen enkele auto is achtergelaten, van vrijwel alle mankementen is volledig herstel achteraf mogelijk. En dat voor zo’n grote groep oude auto’s! De onverstoorbaarheid en het doorzettingsvermogen van de vier mecaniciens is geweldig!
De rest van de avond is de entertainment een beetje flauw. Wanneer iedereen naar voren geroepen wordt voor een groepsfoto ruimt het personeel aan de tafels gauw alle eetspullen op, om duidelijk te maken dat ze naar bed willen. De avond loopt dan eigenlijk net zo sissend af als de reis zelf: met een rit zonder eindstreep op een ongezellig, donker haventerrein zonder enig signaal dat we er na al die weken toch maar aangekomen zijn! Een volledige tegenpool met het vertrek vanuit Bant.

Groeten, Sanne en Tim