Fietsen in Beijing

Beijing 2
Vanmorgen na het ontbijt zijn we fietsen gaan huren aan de overkant, bij de fitness afdeling van het Sheraton hotel. (of all places..)Van die brave huurfietsen met zo’n mandje voorop, dan kunnen we alvast oefenen voor de tijd na onze pensionering wanneer we met dezelfde fietsen en windjacks en allebei een plattegrondje op het stuur en een thermosfles met koffie en broodjes kaas de paden op, de lanen in gaan trekken…
DJ en Ton trokken met ons op, ook wars van het regime van de Chinese “Herr Flick”, zoals we de reisleider van onze groep al zijn gaan noemen.
We hebben ondanks de benauwde warmte heerlijk kunnen genieten van dit tempo van rondkijken. Naar het centrum, waar veel meer echt Chinese gebouwen staan, met veel kleur en prachtige daken. Vooral als we door de kleine straatjes kwamen zagen we de details waar we naar zochten: een doorkijkje door een steegje, overal potten met planten, een paar oude mannetjes die zaten te dammen, een oude soort bakfiets met een solex motor aan het voorwiel, een witte poes die vanaf het dak van een huisje naar “zijn” mensen beneden hem zat te gluren.
Die nine million bycicles in Beijing van het liedje heb ik niet kunnen ontdekken. Er wordt wel veel gefietst, maar niet zo massaal als ik me had voorgesteld. Wel op de meest uiteenlopende vehikels: veel elektrische fietsen, rickshaws, andersoortige bouwsels voor het vervoeren van een passagier, tandems voor toeristen etc.
We kwamen bij de hutongs (de steegjes met een bepaald soort bebouwing) de bussen tegen met de medereizigers. Die keken jaloers toen ze zagen hoe we vrolijk overal naartoe fietsten zonder te worden opgejaagd of juist te moeten wachten op verdwaalde medepassagiers. Hun tocht door de hutongs per rickshaw had 10 minuten geduurd, wij waren er net zo lang als we wilden.
We dronken een kopje koffie in een prachtig theehuis. Mooie antieke meubels en een aardige mevrouw die heel goed engels sprak en graag van ons een paar woorden Nederlands wilde leren. Een plek om te onthouden.
In het park bij de verboden stad liepen we een grote groep Nederlandse toeristen van een of andere reisorganisatie tegen het lijf. Al gauw was DJ trots aan het vertellen over onze reis. Ik vond het een beetje druk met al die fotograferende en babbelende landgenoten om me heen. Genoot liever in rust van de mooie lotusbloemen en bonsai.
We sloten de avond af met een groepje anderen in het Duitse Brauhaus, waar we een schnitsel aten ter afwisseling van alle Chinese happen van de afgelopen dagen. De gesprekken gaan steeds vaker over evaluatie van de reis en de overgang straks voor ons allen als we thuis komen. Het gevoel straks op Schiphol te staan en zonder onze Umhambi zielig te moeten treinen naar huis, maakt nu al weemoedig.
Gelukkig hebben we morgen een laatste dag hier, waarin we nog een koffer bij moeten kopen om alle losse spulletjes in te kunnen vervoeren. Daarna is het helaas echt voorbij. Zondag staat het KLM vliegtuig voor ons gereed om tegen de tijdzones in ons terug te brengen naar het dagelijks leven.

Groeten, Sanne en Tim