Afscheid

Naar huis
Eergisteren is de dag “vanzelf’ voorbij gegaan. We slenterden wat door de stad, kwamen groepjes anderen tegen, waarmee we een poosje optrokken en gingen verder. Hoe langer je in Peking rondloopt, hoe meer het een “gewoon” stadsbeeld wordt. De enorme flatgebouwen, de een nog mooier en architectonisch ingewikkeld dan de ander, de winkeltjes waar je zowel westerse luxe als typisch Aziatische producten te koop ziet staan en de grote shopping malls, waar veel verkopers hun waren willen verkopen.
In Silk street was zo’n gebouw, barstensvol met kleine “winkeltjes” waar je meteen vastgegrepen wordt om iets te kopen. “Hey, pretty man, wanna buy something for your wife?” De verkoopsters lijken allemaal van dezelfde leeftijd, dezelfde assertiviteit, allemaal even zielig omdat ze verder helemaal geen geld hebben en het van jouw westers gevulde beurs moeten hebben. Ze herkennen meteen je nationaliteit, hebben je al eens eerder gezien of vinden je zo’n knap gezicht hebben.
We sloten de reis af met Hans, Arie en Eddo en Peter en Lilian in een restaurant waar we de enige gasten waren. Een macht aan personeel, een prachtige uitstalling van allerlei zeevruchten, waaronder een glibberig uitziende, kennelijk populaire zeekomkommer en een menukaart in uitsluitend Chinese karakters. In eerste instantie gingen we er weg, maar het restaurant om de hoek bleek van dezelfde uitbater te zijn. Hier hadden ze echter wel meer keus dan zee-producten, zei men. Het resultaat was een vrolijke uitstalling op de ronde glazen plaat in het midden van de tafel waar een spiegel om de hoeveelheid te verdubbelen goed bij gepast had.
Om vooral de overgeslagen Eddo nog wat te voeden hebben we ons toen maar opgeofferd om een Iers biertje met wat snacks te halen vlak bij het hotel. Het werd een vrolijke en soepele afsluiting van de avond.
Vanmorgen gingen de bussen naar de luchthaven niet tegelijkertijd weg, omdat we over verschillende vliegtuigen en maatschappijen verdeeld waren. Het was daardoor ondoenlijk om van iedereen afscheid te nemen, En dat voelt vreemd. Als je zo’n tijd met elkaar opgetrokken hebt, is het loslaten van dit gevoel van samen een bijzondere ervaring delen moeilijk. Sommigen zien we wellicht nooit meer terug, anderen misschien tijdens een reünie, en iedereen stort zich straks op de foto’s en andere tastbare herinneringen.
In het KLM toestel zitten we verspreid. Onder ons gaat in moordend tempo het landschap voorbij waar we de afgelopen weken doorheen hebben geploegd. We herkennen de Gobi woestijn en zien de betere routes, waar we vast niet vastgezeten zouden hebben. Tim herkent (…) een fusee kogel in het zand, enkele honderden meters onder ons en we genieten van een Hollandse puree. Het idee dat we na zo lange voorbereiding en intensieve ervaringen tijdens de reis weer gewoon in het dagelijks leven zullen terugkeren is onwerkelijk. Ik lees maar weer verder in het boek van Adriaan van Dis waaraan ik ben begonnen tijdens de uren wachten bij de Russische grens.
Het is voorbij, het grote avontuur.
We komen vermoeid maar voldaan aan op Schiphol, waar we onverwacht worden opgewacht. Dan rijden we comfortabel naar huis. Het heeft hier veel geregend en alles is erg groen. Jammer voor de thuisblijvers dat het geen echt mooie zomer is tot nu toe. De dieren zijn blij ons weer te zien, en lopen voortdurend achter ons aan. We zijn weer thuis.