Gobi

Gobi woestijn
Wederom een vroege start voor iedereen. Ondanks de geplande 2 ploegen voor het ontbijt komt en gaat iedereen de eettent in zoals het uitkomt. Niemand kon douchen, want er was of helemaal geen, of alleen ijskoud water. Hier en daar rook je, wanneer er iemand langsliep, dat de lichaamsgeuren worden bestreden met luchtjes uit een flesje of spuitbus.
De vrijheid om zelfstandig naar het plaatsje te rijden waar het asfalt ophoudt en waar de woestijn echt begint, wordt min of meer afgedwongen. Daar moeten we verzamelen en wachten op de gids om gezamenlijk door te rijden. Wachten op laatkomers is echter geen verworven deugd tijdens deze reis. Als er zo'n 30 auto's staan en het tijdstip waarop we verder zouden gaan is aangebroken, krijgen we permissie om zonder gids te vertrekken. De spoorlijn (van de Orient express) volgen is de veiligste weg. Iemand komt ons vertellen dat Tim het beste voorop kan rijden, want hij is inmiddels erkent specialist in navigeren. Hans er meteen achteraan als het leading koppel.
Nu is het moeilijk om in zo'n grote groep de snelheid te bepalen waarop je iedereen meekrijgt. In het begin zagen we iedereen in een lange rij achter ons rijden, daarna waaierde de groep in de breedte enorm uit en even later zagen we de een na de ander voorbij schieten. Een jongetjes race, absoluut misplaatst in mijn ogen. Geen enkel gevoel voor"formatievliegen" en het bracht de hele groep in verwarring wie er nu gevolgd moest worden. Het individualisme vierde hoogtij!! Ik kan me nog steeds niet anders dan met irritatie over dit gedrag uitdrukken. Als je op goede wegen wilt laten zien wat je auto en jij voor 'n geweldige combinatie vormen dan is dat prima, maar daar waar het de veiligheid van mensen betreft en waar je te maken hebt met mensen die aangegeven hebben dat ze het navigeren in de woestijn eng vinden, moet je je macho gedrag opzij zetten. Bovendien is het van zeer groot belang om je materiaal heel te houden, want dat is je lifeline om 400 km verder aan te komen.
We volgden de pijl van de Garmin die ingesteld was op de coodinaten van ons einddoel, en daarom maakten we keuzes tussen de vele sporen in het zand, die soms wat verder van de spoorlijn af liepen. Al gauw zagen we in de spiegel dat niemand ons meer durfde te volgen, want er waren al veel mensen voor ons uit. We besloten door te gaan, en hoopten dat de nieuwe leiders de groep verder zouden meenemen.
Ons spoor leidde echter door een droge rivierbedding en we besloten die niet te nemen. Terug dus, ongeveer 5 km en dichter bij de spoorlijn blijven. We troffen geen Volvo's meer aan, dus het was kennelijk goed gegaan met de groep. Alleen gingen we verder, over terrein waar je beter met een 4x4 auto overheen kunt gaan. Rustig rijden, goed kijken naar de weg en niet proberen om in de verte te zoeken hoe we verder moeten, want bij iedere kuil is er een sluipweggetje, wat soms spontaan een nieuwe route wordt. Ik kan me voorstellen dat dit voor mensen die niet de absolute zekerheid hebben van de mogelijkheid om op elk moment te kunnen plotten waar je je precies op de kaart bevindt, een erg griezelige gewaarwording is. Vooral omdat de chauffeur zo intensief geconcentreerd moet blijven op het rijden, dat je goede samenwerking binnen de auto nodig hebt om dit zonder stress te doen. Als je je dan afhankelijk voelt van mensen die voor je rijden, dan is de frustratie groot als je zonder meer in de steek gelaten wordt als je het niet bij kunt benen of wanneer je met een oververhitte auto strandt.
Zo kwamen we ook de twee rode kattenruggen weer tegen, die met open motorkap stonden. We besloten gedrieen verder te gaan. Vooral een van de 2 auto's had deze reis veel op o'n donder gehad (dezelfde waar de drie musketiers de uitlaat van hadden gerepareerd). Die kon de wasbord stukken weg moeilijk hebben en zakte wat dieper in z'n rubbers weg. We bleven onze pijl en de elektriciteitskabels volgen, want volgens ons moesten ze op de juiste plaats eindigen. Bovendien reden hier af en toe vrachtwagens voorbij, op dezelfde hobbelwegen. Er wordt ook een nieuwe weg aangelegd, waar die zal nog op zich laten wachten, ondanks het bemoedigende bord dat in oktober 2008 het project gereed moet zijn.
Halverwege berekenden we dat het niet mogelijk zou zijn om voor donker bij de eindbestemming aan te komen, en daarom besloten we toch maar op dezelfde breedtegraad een stuk oostelijker de spoorlijn weer op te zoeken om in ieder geval de route te rijden die we verondersteld werden te nemen. Naast de spoorlijn was het weggetje nog beroerder. Geen enkel teken dat hier ooit vrachtverkeer doorheen zou komen. Kleine dorpje of stationnetjes voor de spoorlijn hadden een grasweg tussen de paar gebouwen, en dat moest dan een doorgaande weg vormen. We kregen in ieder geval alle aandacht van iedere bewoner.
Rond een uur of 6 zaten we vast in het zand, net op een heuveltje. Met duwen en graven kwamen we er niet uit, dus terwijl Tim, Peter en Daniel verder aan het werk waren om de auto eruit te krijgen, liepen Lilian en ik naar het stationnetje verderop, waar we een hele familie meekregen om ons te helpen. Het werd zelfs op de intercom omgeroepen. Intussen arriveerde zomaar uit het niets (want na al die uren alleen rijden sta je bijna net zo verbaasd om een paar oude Volvo's uit de woestijn te zien komen als de mensen hier) een groepje van 4 medereizigers. Met veel handen werden we uit het zand geduwd en de kattenruggen en de anderen volgden met preventieve duwkrachten zonder grote problemen. De sfeer was spontaan en saamhorig. De kinderen werden beloond met presentjes en de hele familie liep mee om de weg te wijzen. Later hoorden we van anderen die hier ook langs kwamen, dat er door deze mensen een foto waarop wij stonden werd getoond op een camera. Daardoor wisten degenen die achterop kwamen dat we langs geweest waren.
We bleven ons afvragen waar de echte weg was. Dit ezelspad kon nooit de goede route zijn. Waar gingen vrachtwagens die van China naar Mongolie rijden overheen? We konden echter niet anders doen dan nu, in de laatste zonnestralen van de warme dag, de spoorlijn blijven volgen. Nu dus met 7 Volvo's, waarvan Tjeerd en zijn zoon nu voorop reden. Ook zij rijden met een Garmin systeem en hebben de auto hoger op de wielen staan, dus ze kunnen dit heel goed voorrijden.
Toen we op een gegeven moment voor een stenige afdaling stonden waarvan we niet konden zien wat er verderop was vanwege de aardedonkere diepte, besloten we ter plekke te blijven kamperen en te wachten op daglicht. Het waaide hard, dus ons tentje was niet op te zetten. We sliepen in onze auto. Een stel had het wel voor elkaar gekregen om de tent goed vast te zetten, de rest sliep ook in de autostoelen.
Bij daglicht was iedereen verbaast te zien dat we in een open kale vlakte stonden. Iedereen had er iets om kunnen verwedden dat we onder donkere bomen ons kamp gemaakt hadden.
Het vervolg van deze tocht zal ik vanavond verder moeten schrijven, want we zitten inmiddels in China, en hier is alles zeer strak in schema geregeld. Over een kwartiertje moeten we rijden, en ik moet naar beneden om in de lobby op internet te kunnen. Dus een haastig einde van deel 1 van de Gobi woestijn.

Groeten, Sanne en Tim