Ger tent Ulaan Baatar
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
29 Juli 2008 | Mongolië, Ulaanbaatar
Wat een feest voor de autoknutselaars. Sinds gisteren, onze eerste dag in dit Ger kamp bij Ulaan Baatar, wordt er met man en macht gewerkt aan de verongelukte Amazon. Sinds het gebeuren na Ulan Ude hing hij zielig achter de truck van het assistentieteam. Toen ze aankwamen na de grenspassage bij de lange rij wachtenden zaten Wijnand en Marielle in hun auto, die met z'n voorwielen op de steun van de truck vastgemaakt was. Het was een beetje een triomfantelijk, opgelucht en opgelaten terugkeer in de groep. Daarna hebben we ze niet meer gezien, waarschijnlijk zaten ze als passagier ook in de truck. Toen we daarachter reden en door een kuil gingen hoorden we de achterbumper over het asfalt schuren, ook al zo akelig geluid. De truck had er in het eerste kamp moeite mee om z'n sleep door het hoge gras te sleuren.
Maar nu stond iedereen eromheen. De officiele techneuten zonder veel commentaar gewoon handen uit de mouwen en beginnen. Geen problemen voorzien die je nog niet bent tegen gekomen. De andere knutselaars gaven soms zoveel adviezen dat ze werden uitgenodigd zelf eens een schroevendraaier op te pakken. Waarop ze meestal toch eerst bij nader inzien toe waren aan een koud biertje. Anderen trokken de overall aan en begonnen zonder mopperen te werken aan het herstel van de auto. Het leek op de reclame van dat peugeotje, wat in India met behulp van een olifant een ander model krijgt. Ook een drietal Mongolen was druk bezig met het rechtkloppen van chromen sierstrippen rond de lampen. Zelfs een reflector werd uit de kreuk gehaald en was weer helemaal bruikbaar. Ik geloof niet dat iemand hen iets gevraagd had of zelfs maar wist waarom ze er waren; het was gewoon een gezamenlijke klus van mannen die het een uitdaging vonden om het ding weer rijdend naar Beijing te krijgen.
Tim genoot van het moment dat zijn zeer zware lier voor het eerst goed van pas kwam om de auto recht te trekken. Hij had verwacht nodig te hebben in het zand, om vastlopers te helpen, maar hier kwam heel goed te pas.
Toen we terugkwamen van het eerste uitstapje in de stad gisteren, zag de auto er al recht uit en zat er een nieuwe radiateur in. Die was gelukkig in voorraad.
De avond was feestelijk. Een goede maaltijd in een grote, feestelijke gertent en daarna entertainment van een man die allerlei stem trucks kon maken: vanuit de maag, vanuit de keel, vanuit de neus zingen. Daarbij een mevrouw die zich in de meest vreemde bochten kon wurmen.
De nacht was koel en de bedden hard, maar we hebben heerlijk geslapen. De stroom is al sinds onze aankomst buiten werking geweest, waardoor er geen warme douches waren en geen licht in de donkere wc, maar dat mag de pret niet drukken. Vlak na het avondeten kregen we ineens weer licht, waardoor we toch onze bedden konden vinden.
Het programma vandaag was weer volgens schema ingedeeld. We gingen om 8.30 mee met de bussen om opnieuw de stad te zien. Dit keer naar een groot boeddhistisch klooster, waar we met veel andere toeristen tussen de religieuzen tijdens hun gebeden en rituelen liepen. Genant.
Daarna naar het natuurhistorisch museum. Wij zijn weer gedeserteerd om een internetcafe te zoeken en een goede kop koffie. Ton vergezelde ons. Binnen ons groepje hebben we hem al vanaf het begin de bijnaam "Joost" gegeven, naar de butler van de heer Ollie B. Bommel. Omdat ik bang was dat ik me in dit dagboek eens zou vergissen heb ik hem gevraagd of hij er bezwaar tegen zou hebben als ik deze naam per ongeluk gebruik, en dat vindt hij gelukkig geen probleem.
De internetcafes die we vonden waren dicht, en inmiddels ben ik toch wel een beetje gesteld geraakt op het kwijtraken van deze stukjes. Bij de koffie strikte Joost echter de eigenaar van het (Franse) cafetje door in het Frans tegen Tim te praten. De man reageerde meteen en dat maakte de mogelijkheid om even op zijn computer mijn USBtje weg te zetten mogelijk. Ik had alleen geen leesbril bij me en weinig tijd, dus of het goed gegaan is zie ik pas in China, ben ik bang.
Bij de bus is het altijd weer een gedoe. Ondanks afgesproken verzameltijd duurt het steeds lang voordat iedereen er is. En dan is het flink boven de 30 graden niet prettig om opgesloten te zitten. We reden zelfs een straatje om, om een stel te zoeken, die achteraf met de andere bus meegegaan waren. Voor de gids wederom geen gemakkelijke klus om een groep Nederlanders te begeleiden, maar ze bleef er erg relaxed onder.
De lunch kregen we aangeboden in een Mongolian Grill restaurant. Ze schijnen over de hele wereld te bestaan, maar ik was nog nooit in zo'n restaurant geweest. Je loopt met een kommetje langs allerlei schalen met ingredienten , die vervolgens op een grote grilplaat door een paar jongens behendig met een paar grote messen gegrild worden. Het was voortreffelijk eten.
Daarna naar een uitzichtpunt en naar het paleis. Met z'n drieen deserteerden we echter weer, om met een taxi (of eigenlijk een particulier die wel even wat wilde verdienen) terug te keren naar het kamp. We hadden genoeg van het wachten, wat telkens weer gebeurde, en we wilden graag bijtijds de spullen klaarzetten en naar bed.
Een van de zonen die deze reis met z'n vader maakt, was net terug met z'n mounainbike vanuit de heuvels. Hij had in dit warme weer 5 uur gefietst dwars door de weiden en de stenen die boven een bepaalde hoogte schijnen te liggen. Hij heeft z'n fiets in de auto liggen, en we zagen hem al eerder tijdens rustdagen eropuit trekken. Als je het over einzelgangers hebt…
Hij was enthousiast over zijn tocht. Mongolie schijnt bekend te zijn als een land zonder hekken, maar hij was er verschillende tegengekomen. Honden die bij Gertenten hoorden bleken geen hindernis van zo'n hek te ondervinden en liepen blaffend een eind mee, maar na rustige kennismakingsgesprekken liepen ze alleen maar hijgend en een beetje na-zeurend nog een eindje mee. Hij kwam door een dorpje waar mensen volkomen tevreden leken met hun -in onze ogen- basale bezit van een tent, een kachel en wat dieren. Uiteindelijk kwam hij voorbij een tent waar iemand hem gebaarde dat hij niet verder kon. Hij moest een dal terug, om weer verder te kunnen. Na een opmerking tussen de man en zijn vrouw en dochter, lagen ze echter dubbel van het lachen en openden toch het hek. De vrolijkheid en het gemak waarmee de mensen hier met elkaar omgaan is een verademing. In Rusland was het contrast tussen de mensen in de steden en de uitzichtloosheid van de armen in de dorpen in zijn ogen groter.
Grappig was dat: in het begin van de reis zagen we de vader van dit team alleen aan zijn auto knutselen, en vond Tim dat zoonlief zich hierin wel wat gemakkelijk opstelde. Hij had meer solidariteit in het sleutelen verwacht, en zou het zelf anders willen. Vandaag echter was de zoon in z'n eentje bezig de achterophanging van de auto te controleren. Toen ik 'm vroeg hoe dat zat, verklaarde hij dat het pa meer lag om de onderhoud zaken als olie bijvullen "Laat hem maar een beetje poetsen, dan doe ik het grote werk wel". Pa was met de excursie mee, en nu kon hij mooi even controleren of de auto oké was voor de reis van morgen. Zo zie je maar weer …
Overigens, over jonge einzelgangers gesproken, gisteren kwamen we in de stad weer de jonge Fransman van het lelijke eendje tegen. Hij was de avond tevoren door een dronken, onverzekerde Mongool total loss gereden. Het eendje lag of hing nog bij het politiestation in de stad. We hadden met hem te doen.
De avond vordert in redelijke rust. Er is de hele dag alweer geen stroom en dus ook geen warm water. Ook koud water is algauw niet meer voorhanden. Douchen gaat dus nog steeds niet.
Tim babbelde wat met een stel Koeweiti die bij de auto's stonden te kijken. Ze zijn hier om valken te vangen. Daarvoor zetten ze duiven uit met een netje om hun nek. Daar blijven dan de poten van de valk in vastzitten, waardoor hij gedwongen is te landen met zijn prooi. De "jagers" vangen hem dan en doen een kap over zijn kop. De valk zijn vrouw en kinderen zien hem dan nooit meer terug: hij moet mee naar Koeweit voor de daar populaire valkenjacht.
Het technische team ligt in de schaduw te wachten, gelijk de geiten in de schaduw van een boom. Ze kunnen niet verder want de truck met spullen moest weg naar de stad. Het loopt niet geheel soepel tussen de vier techneuten en Klaas, die zich de taak heeft gesteld om leiding te nemen. Misschien is leiding geven niet altijd een even goed idee in sommige omstandigheden…
Er is een drama gebeurt in de privé-sfeer van een van de teams, en er wordt werk van gemaakt om ze eerder terug te krijgen naar Nederland. Dat verloopt niet in sneltreinvaart want het is Zaterdag en Nederland ligt ver weg. De emoties zijn echter vers en er moet flink gewerkt worden aan het helpen van dit koppel. Tim biedt zijn mogelijkheden aan om bij problemen vanwege overboeking te zorgen dat ze toch meekunnen. Morgen horen we meer.
De tocht morgen gaat zwaar worden. Er rommelt onweer in de verte en er is regen voorspelt. Ongeveer 612 km moeten we rijden, naar het volgende kamp vlakbij de grens met China. Een laatste monstertocht, ruim 400 km door de woestijn, waarvan men zegt dat het zeker is dat we vast zullen raken. Ik geloof dat iedereen er een beetje bang voor is. Het stel met de problemen thuis gaat mee totdat ze de auto op de boot gezet hebben in China. Als ze daarna op het vliegtuig stappen, komen ze net op tijd voor de begrafenis thuis. Maar zij zien uiteraard flink op tegen de dag van morgen. Ze hebben minder energie na de afgelopen 24 uur. Er zijn genoeg rijders in de groep, ik hoop dat ze durven toe te geven dat ze een wissel nodig hebben als het zover is.
Enfin, Tim ligt al te slapen en ik zit in gezelschap van torretjes bij het licht van m'n beeldscherm en een zaklantaarn dit stukje af te schijven. En dat terwijl het toch voorlopig niet weggestuurd kan worden. Er zijn echter zoveel verhalen te vertellen, dat ik dit toch even wilde doen. Morgen zit ik waarschijnlijk weer te knikkebollen naast Tim, maar de weg is niet moeilijk te vinden, dus ik krijg waarschijnlijk wel permissie daarvoor.
Groeten, Sanne en Tim
-
29 Juli 2008 - 21:14
Suus En Bart:
Hoi Sanne en Tim,
Wij genieten van je stukjes Sanne.Wij wensen jullie veel geluk met de laatste etappes,hou je taai!
groet Suus en Bart -
29 Juli 2008 - 21:34
Erik Jan:
Hi,
Even een reactie van een volstrekt onbekende. Mijn complimenten voor de leuke en boeiende berichtgeving. Zonder de andere deelnemers te niet te doen vind ik je schrijfstijl heel boeiend; leest als een reisboek; motiveert in de gedachte: "ooit wil ik dit ook meemaken!!". geniet ervan en blijf schrijven!!!! -
30 Juli 2008 - 17:31
Wiebren & Ita:
Vanuit Zweden niet alleen jullie maar ook de andere Volvo-rijders sterkte met deze zware etappe en doe de groeten aan de fietsende Jan. -
30 Juli 2008 - 20:49
Sybiel Aling:
Geweldig dat je tijd neemt om dit te schrijven
Dank je wel.
Ik ben overbuurvoouw van keep 31 Keuning stel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley