Ulan Ude- Durgana Khad-Ulaan bataar

Ulaan Ude grens Mongolie
Het wordt afgezaagd: we begonnen de dag weer om 3.30. Dit keer met z’n allen, want om 4.00 uur was het ontbijt geregeld en om 4.30 moesten we gezamenlijk naar de grens rijden, die vanaf 9.00 uur open ging. Een rit van ongeveer 250 km.
Een prachtige rit, over steeds heuvelachtiger landschap en een redelijk goede en stille weg. We genoten van de zonsopgang en ook wel van het gezicht op steeds een sliert Volvo’s in de mooie omgeving. We reden aan kop, want we hoefden niet te tanken en reden vrij vlot de stad uit. Daardoor stonden we al in de rij bij de grens toen we het nieuws hoorden dat er een Amazon in de vangrail terecht was gekomen en misschien wel total loss was.
Het bleek dat team 74, Wijnand en Mariëlle, behoorlijk geschrokken maar ongedeerd dit was overkomen.
Waarschijnlijk door gestuiter van de auto door een kuil, had hij de macht over het stuur verloren, was tegen de vangrail en daarna tollend op de weg ook de achterkant tegen de rail aangekomen. De vakantiespullen lagen over straat. Door benzine erop en een hete uitlaat is daar ook schade in ontstaan.
Met vereende krachten hebben 10 medereizigers de auto aan de kant gesleurd, want de stuurinrichting was geblokkeerd. Omdat de truck vrij kort achter dit groepje reed, heeft men de auto vrij spoedig achter de truck kunnen hangen en kon de tocht naar de grens voortgezet worden.
Bij de grens was gezorgd voor hulp aan de Russische en aan de Mongoolse kant. Dit werkte goed: we kregen een groene corridor en alles ging veel vlotter dan bij de vorige grens. Het blijft wel een bureaucratische vertoning, al die papieren die ingevuld moeten worden. Er waren een paar groepsgenoten zo dom geweest om formulieren kwijt te raken, wat veel oponthoud gaf. Aan de Mongoolse kant was het veel vriendelijker dan we tot nu toe bij een grens hebben meegemaakt. Behulpzame mensen, die geduldig blijven en iedereen een gemeend “Welkom in Mongolie” toewenste.
Er stond bij de grens ook een lelijk eendje met een jongen van 23 die in z’n eentje (bis) door Rusland en Mongolie zwierf. Hij had wat problemen, hoorde ik, omdat hij geen bewijzen had dat hij ergens had overnacht. Hij had kennelijk overal gekampeerd, wat hem verdacht maakte voor de grenscontrole. Vooral Geert heeft tijdens het wachten een tijd met hem staan praten, en wist te vertellen dat zijn eend al een gebroken aandrijfas en een gebroken chassis had gehad. Dat was wel gerepareerd, maar daardoor kon hij hiet harder meer rijden dan 60 km per uur. Sommige mannen uit onze groep gaven hem zelfs spontaan een applaus voor zijn stoere en avontuurlijke tocht..
Aan de Mongoolse kant hebben we van 11 tot 16.00 uur gewacht tot iedereen erdoorheen was, want we zouden als groep begeleid worden naar de eerste overnachtingsplaats in Dugana khad resort, een Ger-kamp.
We waren zonder uitzondering in uitgelaten stemming over het prachtige landschap, en het enthousiasme van iedere Mongool die we tegen kwamen. We zagen grote kuddes geiten en schapen, begeleid door herders te paard, kuddes paarden en kinderen die op ongezadelde paardjes een stukje meegaloppeerden. De dorpen zijn vrijwel geheel van laagbouw, meestal van hout, maar soms van steen gebouwd. Hopen stenen langs de weg hebben kennelijk een functie binnen de religie, want ik zag grote verzamelingen blauwe linten in de dichtstbijzijnde boom of stellage gestrikt. Verder van de grens zagen we in het enorm uitgestrekte groene, heuvelachtige landschap de Joert tenten, waar wel vaak een schotel voor stond en een auto ernaast.
Het kamp was een eind van de asfaltweg af. Een groepje witte, ronde joert tenten in prachtig heuvelachtig gebied vol met veldbloemen. Vriendelijke mensen en veel begeleiding in alles wat we deden. Een beetje veel begeleiding zelfs: we kregen een formulier waarop voor alle Mongoolse dagen het progamma tot in detail stond: van zo laat tot zo laat kan de ene helft van de groep gaan douchen, de andere helft gaat dan eten. Daana wisselen, nog net niet nadat een bel geluid wordt. Enfin, we vinden wel uit hoeveel vrijheid hierin nog sociaal geaccepteerd wordt.
Er moeten vier personen in een Joert. We wisten dit, en hebben daarom een eigen tentje meegebracht, wat we bij de auto hebben opgezet. Bij de grens al hebben we een dealtje gemaakt met Jan Bruins dat we met hun een joert zullen delen. Met ons tentje erbij hebben we daardoor de komende nachten privacy: we wisselen de joert en de tent per nacht af.
Het diner was goed en er was een groot kampvuur waar enkele mensen probeerden er een schoolreisje-achtige sfeer bij te maken, wat niet geheel lukte.

Ulaan Baatar.
We moeten vandaag maar 90 km verder naar het zuiden, naar een ander gerkamp bij Ulaan Baatar. Alles wordt zo gestructureerd aangedragen dat we eigenlijk verondersteld worden in kolonne te rijden. Dat moet je bij een Nederlandse groep autoknutselaars niet doen: die gaan muiten.. Iedereen ging op eigen tijd en gelegenheid weg.
Een tocht met alleen maar superlatieven. Ieder zintuig geniet: het landschap is groots, leeg, groen, de geuren van de kruiden waaien in de auto en als er grote groepen koeien, paarden, geiten en schapen en kamelen langs worden gedreven staat iedereen te fotograferen en te filmen. Ik geniet van de geur van paardenzweet en het gehinnik van een paard dat de herder draagt en kennelijk een vriendin of veulen in de kudde heeft.
In vergelijking met Rusland is het nu andersom: wij staan voortdurend met open monden te kijken en de indrukken vast te leggen. Ons doet het landschap denken aan de Naukluft woestijn in Namibië, hoewel hier veel meer mensen wonen en we meer verkeer tegenkomen. Wel dezelfde eindeloze heuvels met groen velours bedekt en hier en daar een bosje.
Als ik de enorme kuddes vee zie, vraag ik me af hoe ze in de winter in leven gehouden worden. Je ziet wel wat stallen bij de gers staan, maar nergens wordt gehooid of enige landbouw bedreven. Als het hier ‘s winters 40 graden onder nul wordt, is er toch weinig te eten voor de dieren.
We arriveren in het nieuwe kamp, waar ik gauw dit stukje afmaak. Vanmiddag maken we een excursie naar de stad, en ik hoop een internetcafe te vinden. De tenten worden ingedeeld, omdat het gisteren niet geheel vlekkeloos is verlopen. Verder krijgen we te horen dat het groepsgebeuren echt min of meer een must is. De Gobi woestijn mogen we niet individueel inrijden overmorgen. De kans op verdwalen is veel te groot. En tot die tijd is het raadzaam om toch wel gezamenlijk aan de activiteiten deel te nemen. Enfin, ik ben ook veel te nieuwsgierig naar dit land om informatie die we tijdens de excursie krijgen te missen. Dan maar weer als toeristen in de bussen en achter mensen met vlaggetjes aanlopen. Het is trouwens weer over de 30 graden nu. We zweten en drinken heel wat af.

Groeten, Sanne en Tim.

P.S. Zaterdag aanstaande komt een verslag van het Rusland gedeelte van deze reis in de Volkskrant. Wil iemand deze voor ons bewaren?