Irkoetsk-Ulan Ude
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
26 Juli 2008 | Mongolië, Ulaanbaatar
Ulan Ude
Een goede rit vandaag. Slechts 500 km en een goed begaanbare weg.
We vertrokken weer om 5.00 uur, om nog een goed stuk van de middag over te hebben om de etappe van morgen voor te bereiden. Dit keer ging het mij niet erg gemakkelijk af om wakker te worden. Het begint toch wel aan je te vreten, al die dagen zeer vroeg op en intensieve dagen maken. De start kwam pas om 5.20 echt op gang. Dit keer met Hans en Geert; Arie en Eddo wilden het liever wat rustiger aan doen.
Om Irkoetsk uit te komen in de stromende regen en in het donker was geen pretje. Wegomleggingen maakten het lastig, en een niet erg fitte mevrouw bij het benzinestation die geen geld terug wilde geven bij het tanken, maakten het een moeizaam begin.
We konden nog net onderscheiden dat dit een heel mooie tocht had kunnen zijn, als het weer meegewerkt had. Het Baikalmeer, waar het grootste deel van de rit langs kwam, is indrukwekkend groot. Het staat bekend als het diepste meer ter wereld (1500m) en de natuur in de omgeving is ruig. Langs de weg in de dorpjes stonden mensen met uitstallingen voor vis en fruit, maar alles onder het plastic vanwege de regen. Men leeft er o.a. van de jacht (sabeldieren) bosbouw en visvangst. Helaas zijn er ook vervuilende fabrieken.
Van lieverlee klaarde het weer een beetje op, maar dit keer hebben we geen problemen met de warmte gehad: ik heb op de thermometer geen hogere temperaturen gezien dan 21 °.
Het uiterlijk van de mensen hier verandert sterk: Aziatische ogen en gezichtsvorm. Ook de manier van leven in de dorpjes is weer wat verandert met de vorige streken: paarden, geiten of koeien lopen soms op of langs de straat, iedereen verbouwt zijn eigen groenten (vooral aardappels) in z’n tuintje. De huisjes zijn weer net iets anders en hier en daar heeft men als een soort relikwie een Ger tent in de tuin staan.
We werden deze rit maar liefst 2x aangehouden door politie. De jongens met de zwaaiende knuppeltjes stonden al met een grote smile ons op te wachten. De afgelopen dagen was het juist opvallend rustig wat betreft de Hermandad, maar hier zijn er weer bemande posten. Tim ergert zich aan de nutteloze acties van het aanhouden en controleren van papieren die ze toch niet kunnen lezen, maar ik verklaar dat als poezengedrag. “Het” gaat zomaar snel voorbij en dan moet er een poot op gelegd worden. Of het nu een lekkere muis is of een nietszeggend spinnetje, ze hadden niet zo dom moeten zijn om voor de poes langs te lopen. Een paar buitenlandse auto’s aanhouden is in ieder geval leuker dan een goed gebekte plaatsgenoot die net iets te hard rijdt. Het levert in ieder geval een leuke foto voor thuis op. Misschien daag ik het lot uit om dit neer te schrijven voordat we morgen de grens passeren, maar gelukkig hebben we tot nu toe nog niets hoeven betalen. Nu moet ik zeggen dat we ons in de regel keurig aan de snelheden binnen de bebouwde kom hebben gehouden.
We zijn gearriveerd in Ulan Ude, de laatste stop in Rusland. Morgen verzamelen we ons en gaan gezamenlijk de grens met Mongolië over. Dat kan wel weer eens heel erg lang gaan duren, dus de cup-a-soup is gespaard voor morgen. Daarbij is het wat kilometers betreft een rit als vandaag, zo’n 500: 300 naar de grens en 200 aan de andere kant naar het tentenkamp. Van het tentenkamp verwachten we niet veel: met z’n vieren in een tent en summiere voorzieningen. We zien wel. Als het niet regent kunnen we altijd nog zelf ons tentje opzetten.
Overigens hoorden we gisteravond dat er na de serieuze rit van eergisteren verschillende teams zijn geweest die 24 uur gereden hebben. De vrachtauto is van de weg geraakt en heeft een verbogen spoorstang opgelopen. Andere teams hebben onderweg een hotelletje genomen omdat het niet haalbaar was om door te rijden. Het was echt afzien dus. Echt iets om over naar huis te schrijven…..
Na alle reparaties wordt het steeds spannender of de auto’s het gaan halen. Ook de mensen worden vermoeid. Het groepsproces is een prachtig potentieel studieobject voor sociologen. Er zijn mensen die zich na enkele dagen al vertwijfeld afgevraagd hebben waarin ze terecht waren gekomen. Een reizende auto-hobbyclub was niet geheel volgens ieders verwachtingen. Je ziet groepen uit elkaar vallen; er zijn best veel individuele rijders en er worden weer nieuwe setjes rijders gevormd. Misschien zien sommigen pas achteraf, wanneer de foto’s bekeken worden, dat het toch een heel bijzondere reis is (geweest). Gelukkig blijft de dagelijkse sfeer goed. Ik hoor geen serieus gemopper, maar dat zegt niet zoveel, want ik kan ook niet overal mijn oor te luisteren leggen om deze verslagen objectief te houden.
Enfin. Vandaag zag ik beneden in de lobby van dit shabby hotel weer een internetbureautje, waar het op dit moment vol schijnt te zitten. Straks hoop ik dit stukje dankzij het USB stickje (toekomstige reizigers: denk eraan om behalve je laptop ook een flinke USB stick mee te nemen; dat scheelt je heel wat getyp met ongeduldige wachters achter je stoel!) op het web te gooien. Daarna verwacht ik echt ! geen verbinding meer tot in China, maar dat had ik geloof ik eerder ook al neergezet…
Groeten allemaal, maar in het bijzonder aan Floor, Wouter en Roos: jullie gaan eind van de week ook weg; dan duurt het dus misschien wat langer voordat we van elkaar horen. We missen jullie!
Sanne en Tim
Een goede rit vandaag. Slechts 500 km en een goed begaanbare weg.
We vertrokken weer om 5.00 uur, om nog een goed stuk van de middag over te hebben om de etappe van morgen voor te bereiden. Dit keer ging het mij niet erg gemakkelijk af om wakker te worden. Het begint toch wel aan je te vreten, al die dagen zeer vroeg op en intensieve dagen maken. De start kwam pas om 5.20 echt op gang. Dit keer met Hans en Geert; Arie en Eddo wilden het liever wat rustiger aan doen.
Om Irkoetsk uit te komen in de stromende regen en in het donker was geen pretje. Wegomleggingen maakten het lastig, en een niet erg fitte mevrouw bij het benzinestation die geen geld terug wilde geven bij het tanken, maakten het een moeizaam begin.
We konden nog net onderscheiden dat dit een heel mooie tocht had kunnen zijn, als het weer meegewerkt had. Het Baikalmeer, waar het grootste deel van de rit langs kwam, is indrukwekkend groot. Het staat bekend als het diepste meer ter wereld (1500m) en de natuur in de omgeving is ruig. Langs de weg in de dorpjes stonden mensen met uitstallingen voor vis en fruit, maar alles onder het plastic vanwege de regen. Men leeft er o.a. van de jacht (sabeldieren) bosbouw en visvangst. Helaas zijn er ook vervuilende fabrieken.
Van lieverlee klaarde het weer een beetje op, maar dit keer hebben we geen problemen met de warmte gehad: ik heb op de thermometer geen hogere temperaturen gezien dan 21 °.
Het uiterlijk van de mensen hier verandert sterk: Aziatische ogen en gezichtsvorm. Ook de manier van leven in de dorpjes is weer wat verandert met de vorige streken: paarden, geiten of koeien lopen soms op of langs de straat, iedereen verbouwt zijn eigen groenten (vooral aardappels) in z’n tuintje. De huisjes zijn weer net iets anders en hier en daar heeft men als een soort relikwie een Ger tent in de tuin staan.
We werden deze rit maar liefst 2x aangehouden door politie. De jongens met de zwaaiende knuppeltjes stonden al met een grote smile ons op te wachten. De afgelopen dagen was het juist opvallend rustig wat betreft de Hermandad, maar hier zijn er weer bemande posten. Tim ergert zich aan de nutteloze acties van het aanhouden en controleren van papieren die ze toch niet kunnen lezen, maar ik verklaar dat als poezengedrag. “Het” gaat zomaar snel voorbij en dan moet er een poot op gelegd worden. Of het nu een lekkere muis is of een nietszeggend spinnetje, ze hadden niet zo dom moeten zijn om voor de poes langs te lopen. Een paar buitenlandse auto’s aanhouden is in ieder geval leuker dan een goed gebekte plaatsgenoot die net iets te hard rijdt. Het levert in ieder geval een leuke foto voor thuis op. Misschien daag ik het lot uit om dit neer te schrijven voordat we morgen de grens passeren, maar gelukkig hebben we tot nu toe nog niets hoeven betalen. Nu moet ik zeggen dat we ons in de regel keurig aan de snelheden binnen de bebouwde kom hebben gehouden.
We zijn gearriveerd in Ulan Ude, de laatste stop in Rusland. Morgen verzamelen we ons en gaan gezamenlijk de grens met Mongolië over. Dat kan wel weer eens heel erg lang gaan duren, dus de cup-a-soup is gespaard voor morgen. Daarbij is het wat kilometers betreft een rit als vandaag, zo’n 500: 300 naar de grens en 200 aan de andere kant naar het tentenkamp. Van het tentenkamp verwachten we niet veel: met z’n vieren in een tent en summiere voorzieningen. We zien wel. Als het niet regent kunnen we altijd nog zelf ons tentje opzetten.
Overigens hoorden we gisteravond dat er na de serieuze rit van eergisteren verschillende teams zijn geweest die 24 uur gereden hebben. De vrachtauto is van de weg geraakt en heeft een verbogen spoorstang opgelopen. Andere teams hebben onderweg een hotelletje genomen omdat het niet haalbaar was om door te rijden. Het was echt afzien dus. Echt iets om over naar huis te schrijven…..
Na alle reparaties wordt het steeds spannender of de auto’s het gaan halen. Ook de mensen worden vermoeid. Het groepsproces is een prachtig potentieel studieobject voor sociologen. Er zijn mensen die zich na enkele dagen al vertwijfeld afgevraagd hebben waarin ze terecht waren gekomen. Een reizende auto-hobbyclub was niet geheel volgens ieders verwachtingen. Je ziet groepen uit elkaar vallen; er zijn best veel individuele rijders en er worden weer nieuwe setjes rijders gevormd. Misschien zien sommigen pas achteraf, wanneer de foto’s bekeken worden, dat het toch een heel bijzondere reis is (geweest). Gelukkig blijft de dagelijkse sfeer goed. Ik hoor geen serieus gemopper, maar dat zegt niet zoveel, want ik kan ook niet overal mijn oor te luisteren leggen om deze verslagen objectief te houden.
Enfin. Vandaag zag ik beneden in de lobby van dit shabby hotel weer een internetbureautje, waar het op dit moment vol schijnt te zitten. Straks hoop ik dit stukje dankzij het USB stickje (toekomstige reizigers: denk eraan om behalve je laptop ook een flinke USB stick mee te nemen; dat scheelt je heel wat getyp met ongeduldige wachters achter je stoel!) op het web te gooien. Daarna verwacht ik echt ! geen verbinding meer tot in China, maar dat had ik geloof ik eerder ook al neergezet…
Groeten allemaal, maar in het bijzonder aan Floor, Wouter en Roos: jullie gaan eind van de week ook weg; dan duurt het dus misschien wat langer voordat we van elkaar horen. We missen jullie!
Sanne en Tim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
