Novosibirsk -Krasnojarsk- Irkoetsk

Novosibirsk -Krasnojarsk

Vanmorgen om 3.15 opgestaan om om 4.00 uur precies weg te rijden. We waren daarin misschien wel wat afwijkend, want de meesten wilden het ontbijt afwachten dat vanaf 6.00 uur geserveerd werd.
De rit van vandaag besloeg volgens het routeboek 750 km, waarvan we gehoord hadden dat het misschien zwaar zou worden. Wij gaan dan liever vroeg op pad om een voorsprong te nemen op de volgende zware rit, van Krasnojarsk naar Irkoetsk, 1050 km. Liever niet te gestresst aankomen en rustig eten en vroeg naar bed, dan met z’n allen voor de receptie staan te dringen en de mevrouw aan de andere kant tot wanhoop drijven omdat we het liefst allemaal meteen ons paspoort terug willen krijgen.
De Volvo’s waren bij aankomst in Novosibirsk met z’n allen in een soort kraal gedreven waar ze elkaar in de weg stonden, maar steeksleutel nr. 10 bood uitkomst. Het hek kon hiermee uit elkaar geschroefd worden, waardoor escape mogelijk was. Ondanks het vroege uur vond de guard het helemaal niet vreemd. Na al het ge-klepzeik (d.i. een nieuw werkwoord) van de vorige dag schatte hij het niveau van die Gollanders toch al niet zo hoog in, denk ik.
We reden alleen: Hans en Geert en Arie en Eddo wilden graag een half uurtje langer rust. Hoewel eigenwijs van ons, wisten we dat het toch ook niet zo’n punt zou zijn omdat wij, nu de overdrive het niet meer doet, toch ingehaald zouden worden. Niets bleek minder waar. Misschien doordat onze koffiepauze verpest werd door vliegen, of dat we het met de lunch ook kort en eenvoudig hadden gehouden; we kwamen niemand tegen.
De rit leidde door wat ruigere streken dan gisteren.
We kwamen als eersten aan bij het hotel. Weer een wat bouwvallige flat, met Sovjet-kamers. Op de parkeerplaats achter de flat had een familie een autowasbedrijfje. De man kreeg ons als eerste Volvo-klant. We beloofden hem een goede omzet vandaag. De auto’s zijn zonder uitzondering bedekt met vliegenlijken. Filmen door de voorruit is moeilijk, tussen alle gele en rode smurrie. Hij was helemaal blij met z'n KLM keycords. Wij verkneukelden ons er stiekem om dat het volgende team (waarschijnlijk Hans en Geert), alleen maar naar de borst van de familie autowassers hoefde te kijken om te weten dat we al gearriveerd waren.
Helaas voor de man is iedereen veel te trots op de opgebouwde trofeeën van de reis om de auto te laten wassen. Met veel ieswienietse (“het spijt me“) moest ik de man gebaren dat ik echt wel m’n best had gedaan om voor hem een goede omzet te genereren.
Later op de avond kwam een man kijken die hier Volvo dealer is. Hij was helemaal enthousiast. Tim kreeg een soort kapiteinspet van hem met “Volvo” erop. ( ik hoop dat hij die op Schiphol niet opzet…)Van ieder type wilde hij de bouwjaren weten. Kennelijk hoort dat niet tot de standaardbagage als je Volvo-dealer wilt worden. Kennelijk hebben ze hier niet die leuke poster hangen “As time goes by”, waarop de modellen allemaal terug te vinden zijn met de bouwjaren.
De klok is tijdens deze rit weer een uur verzet. Het is nu 22.30 lokale tijd, en vanuit ons raam zien we dat er groepjes binnengeloodst worden door taxi’s. Een groep werd zelfs door politie binnengeloodst. Ze moesten de man blijven volgen, ondanks rode stoplichten. Als er automobilisten tussen de groep wilden dringen, moesten ze maar met handgebaren buiten het raampje laten weten dat ze speciale permissie hadden. Dat werkte goed. Jammer dat ik ze niet heb zien binnenkomen.
We gaan nu weer vroeg slapen, want morgen schijnt er van de rit ongeveer 750 km verhard te zijn, en daarna gravel road.
Van internet en WiFi hebben ze hier nog nooit gehoord, dus deze tekst zal pas later verzonden worden.
Groeten dus voor deze dag en tot de volgende…

Krasnojarsk -Irkoetsk
Volgens plan begon de rit om 4.00 uur, in het donker. Dit keer waren we beslist niet de enigen. Het personeel was zelfs opgetrommeld om ons slaperig wat ontbijt voor te zetten vanaf 4.00 uur, voor ons dus al te laat. Misschien zijn we echt wel crazy drivers…In ieder geval stond er weer een lokale cameraploeg een team te interviewen op de parkeerplaats.
Tussen 4 en 5 uur was het hotel weer verlaten. We strijken overal als een spreeuwenplaag neer: zijn erg aanwezig in gerommel op parkeerplaatsen, bierverbruik en aantrekkingskracht op lokale mensen met fototoestellen en kinderen die door vaders gauw achter een stuur geduwd worden voor een foto. Daarna zijn we ook weer plotsklaps allemaal vertrokken en blijven er overvolle vuilnisbakken over waarin kapotte onderdelen, waterflessen en verpakkingen van sultana’s en andere versnaperingen. Hoeveel gezinnen zijn er nu thuis helemaal trots op dat ze de BOMBO (wordt ongeveer zo geschreven in het Russisch) karavaan hebben gefotografeerd?
De rit was inderdaad zeer zwaar. Al vrij snel waren er stukken weg die overeen kwamen met het stukje op de website over de “Lena Highway”. Het begon inderdaad ook nog te regenen, waardoor de ruitenwissers af en toe voluit moesten. Enorme kuilen, waardoor je slingerend probeerde de auto heel te houden, veel modder en af en toe akelige klappen tegen de onderkant van de auto.
Zo’n weg verbroederd. Je ziet welke slingers de medeweggebruikers (want het was op de langzame stukken niet echt leeg op de weg, hoewel niemand elkaar in de weg zat) maken en je volgt hun pad. Bovendien worden we nog steeds overal betoeterd en gefotografeerd.
We reden weer als drietal. Andere Volvo bestuurders reden buiten ons zicht een eindje voor of na ons, pas op de goede stukken weg haal je soms iemand in of wordt je ingehaald.
Ieder heeft zo zijn eigen rijstijl: je hoort verhalen over het winnen van tijd op rechte stukken, over het overgeven van het stuur aan de eigenaar van de auto wanneer het spannend wordt enzovoort. Af en toe bespeur ik toch wel een competitie element, terwijl het toch echt geen tijdrit is. Wat erg leuk is aan deze rit, is dat iedereen voor elkaar klaar staat wanneer dat nodig is.
We hebben eerst een vrij stevige reparatie langs de weg gehad, aan Hans zijn auto. De motorophangrubbers waren kapot en de motor hing al scheef. Dat kenden we van de reis in Marokko, dus er waren genoeg rubbers voorhanden in onze drie auto’s. Ik kon het niet laten om bij mezelf te bedenken dat dit de straf is voor de stoere rijstijl die hij even tevoren door de blubber heeft laten zien. Een beetje roekeloos.. Weer een prachtig staaltje samenwerking tussen Hans en Geert, Arie en Tim en het was weer gefikst.
Tim z’n achterlicht had kortsluiting, dus dat was nadat de derde zekering ook weg kon, tijdens vele kilometers de reden voor de denkrimpel in z’n voorhoofd. Hij blijft dan in gedachten het hele elektrische circuit doornemen totdat hij de mogelijke veroorzaker beredeneerd heeft. Als hij dan tijdens een plasstop in een keer de boel weer aan de praat krijgt, krijgt hij een krul in z’n neus.
Onderweg reden we langs een van de stellen met de rode kattenrug, die duidelijk met pech stonden: de uitlaat was afgebroken. Weer zo’n staaltje samenwerking van de drie musketiers (sorry, Geert lag aan de andere kant ook onder de auto en was als gereedschapspecialist onmisbaar, maar de halve zinnen waarin de drie communiceren over oplossingen doen mij deze naam te binnen schieten). Een tentharing als spalk, een speciaal voor dit doel meegebracht schoon, leeg en doorgeknipt soepblikje, een soort SM handboeien omdat de klemmen in de voorraad niet groot genoeg waren voor de sportuitlaat en de uitlaat zat er weer stevig onder.
Alles bij elkaar was het 19 uur flink werken om de auto’s naar Irkoetsk te rijden. We zijn weer een tijdzone overschreden (de laatste van de totaal 7 uur verschil met jullie), dus we kwamen even over enen bij het hotel aan. Lang niet iedereen was er, en ook ik moet toegeven dat het in het donker moeilijk navigeren was. De herkenningspunten buiten waren niet zichtbaar.
Er zijn weer twee hotels dit keer. Het hotel waar ik dit nu schrijf heeft een internetcafe met een strenge juffrouw die stukjes internet tijd verkoopt.
Het is al mooi meegenomen dat dit hier is, want de kans is groot dat we in ieder geval in Mongolie vanuit de Gertent echt geen verbinding kunnen maken. Daarom vandaag dit lange stukje, misschien moeten jullie het hier even mee doen.
Groeten,
Sanne en Tim