Omsk- Novosibirsk

Omsk naar Novosibirsk

Vandaag een etappe die te boek stond als een graadje 7. Redelijk pittig dus, volgens het routeboek 600 km, in praktijk 680 km. Als het zo door gaat hebben we straks meer dan 12.000 km op de teller staan.
Wel een cadeautje vergeleken met gisteren. Een rustige, redelijk stille weg, vrij vaak glad asfalt en een goed gemutste Umhambi. Geen perikelen met de motor dit keer. Ondanks de waarschuwingen gisteren dat het ijzervijlsel wel eens in de versnellingsbak terecht kan komen, was er letterlijk geen vuiltje aan de lucht. Tim had daarin ook veel vertrouwen, want de koppeling voor de olie naar de versnellingsbak ligt hoog, dus de rotzooi die inmiddels misschien in het systeem ligt, zal niet zo snel in de versnellingsbakolie komen. (Dit is een vrije vertaling van de technische verhandeling die ik desgevraagd kreeg).
Wel letten we bijzonder goed op de warmtemeter. Tot nu toe hadden we hier nooit veel moeite mee gehad, want met alle voorzieningen gaat het prima. Maar vanwege de extra toeren toch dus wat meer aandacht voor dit onderdeel.
Ooit heeft Roosje aan Tim gevraagd wat de letters betekenen bij de warmtemeter. T betekent: Te warm. K betekent: Koud. Bij de benzinemeter betekent T: Te weinig (of : hey eikel, Tanken!!!! Dit is een versie van Geert) en F betekent: Fol (maar hier weet Roos dat dát nooit waar kan zijn).
De warmtemeter heeft vandaag prima in het midden tussen T en K gestaan, dankzij de snorkeltjes die buiten de raampjes hingen. Desondanks hing ik graag ook met mijn voeten buiten het raampje, want het werd toch wel warm binnen. Buiten was het namelijk rond de 30 graden. De wind was onze airco, maar bij de voeten was het toch wel erg heet. Vooral toen we in Novosibirsk aankwamen, waar er file stond.
In de File werden we steeds aangesproken door medeweggebruikers (in het Russisch). Volgens mij gaf men complimenten, maar zeker weten doe je dat nooit hier. Anderen hadden zelfs cassettebandjes aangereikt gekregen met Russische muziek.
Veel mensen die dit soort reizen vaker maken beweren dat je in Rusland steeds vaker in het Engels kan communiceren. Dat wil ik bij deze met klem tegenspreken: het is een goede investering als je van tevoren op z’n minst het cyrillische schrift leert ontcijferen en de getallen kent. Natuurlijk kan je je redden met een “point it” boekje en handen en voeten, dat doen wij ook, maar het zou veel gemakkelijker zijn geweest als we ook nog een beetje een woordenschat opgebouwd hadden. Complimenten bijvoorbeeld voor Ellen, die echt een half jaar les heeft genomen voor deze reis. Mensen die ons serveren zijn helemaal blij met haar en omhelzen haar zelfs uit enthousiasme.
Het tanken hier gaat altijd met betaling vooraf. Je tankt voor een bepaald bedrag of een bepaalde hoeveelheid liters. In principe krijg je geld terug als je minder liters in je tank gepropt krijgt, maar dat kan lang duren. We hebben ontdekt dat het het snelst gaat als je het bedrag of het aantal liters op een briefje zet en dat aan de mevrouw achter het loketje geeft. Benzine is hier overigens niet duur: minder dan een euro per liter. Het stinkt wel heel erg. Wat ze erin gooien voor deze stank weet ik niet, maar de auto vindt het niet erg. Meestal is er 95 voorhanden, maar soms moet je 92 tanken. Dan is een octaanbooster wel nodig. Of/en het volgende tankstation waar ze 98 hebben een beetje benzine bijtanken.

We hebben hier in Novosibirsk een goed hotel, met airco op de kamers en dubbele bedden. Dat laatste vinden we erg vermakelijk voor de vriendenstellen uit onze groep. Na al die eerdere nachten oefenen in elkaars nachtgeluiden mogen ze het nu lepeltje-lepeltje proberen.
De wiggen voor onder de deuren hebben we nog niet nodig: alles kan goed op slot, ook met kettinkjes. Op eerdere locaties gingen de deuren overigens vaak naar buiten toe open.
Vrij kort na aankomst was iedereen vertrokken naar de kamers voor een warme (!) douche om al het zweet af te spoelen van de soms tot 50° opgelopen autotemperatuur in de file. Direct daarna werd de bar overspoeld door “die Gollanders“. De tap werd flink doorgespoeld en op meerdere plaatsen kwamen de laptopjes en notebook-jes tevoorschijn. Het bereik was er wel op de eerste 2 verdiepingen, maar niet op de kamers, dus de bar is dan de uitgelezen plaats voor het internetten. Het thuisfront moest ingelicht worden over de behouden aankomst. Bij mij verzamelden zich echter een paar mensen die vroegen of ze op het prikbord mochten kijken van de BanttoBeijing site, waar mededelingen voor ons zouden hangen. Er bleken veel lieve en verassende berichtjes voor ons allemaal. Bovendien zag ik nu pas dat al onze stukjes bij elkaar per dag gerangschikt op de site staan. Nu las ik ook eens wat anderen hadden geschreven. Leuk, om zo’n interactief dagboek te zien!
Ik denk dat we zelfs René een eind op weg hebben gekregen om eens aan het fenomeen “computer” te beginnen. Hij kon al gauw zelfs met de muis overweg en was wel gecharmeerd van het piepkleine en relatief goedkope notebook van Geert.
‘s Avonds zijn we met een groepje gaan eten in de stad. We zitten vrij dicht bij het centrum. Gezellig en weer wat anders dan een volle eetzaal.

Vandaag is het weer een vrije dag. Buiten stonden vanmorgen 3 bussen klaar voor een tour, maar er waren maar erg weinig mensen die mee gingen. Iedereen doet het wat rustiger aan ter voorbereiding op het moeilijker stuk hierna. Vanuit het raam zie ik beneden een aantal motorkappen openstaan, en ook Tim ligt weer onder de auto om alles na te kijken. Daarna moet er weer een wasje gedaan worden. De verhouding in onze koffer kleding van Tim : kleding van mij is 1:3. Achteraf had ik het misschien liever andersom gehad. Met dat voortdurende geschuif over de grond om onder de auto te kijken kan je iedere dag een gebonden soep trekken van zijn t-shirt en broek. Dat moet dus ook vaak gedaan worden. En zo lang ik niet zelf onder de auto kruip, liggen de taken zoals ze nu zijn.

Misschien is het volgende hotel ook nog voorzien van internet, maar daarna zal het wel moeilijk worden. In Mongolië verwacht ik helemaal geen verbindingen meer, dus misschien tot morgen en anders tot later!

Groeten, Sanne en Tim.