Omsk is een mooie stad ..maar net iets te ver weg

Weer vandaag 2 dagen. Gisteravond was het hotel in Jekaterinenburg niet bestand tegen zoveel toeristen. En aangezien het toch een rustdag was, hebben we dat maar niet teveel uitgedaagd. Dus bij deze, vanuit Omsk.

Jekaterinenburg

Een rustig dagje. Gisteren was iedereen bijtijds binnen, zonder grote problemen onderweg. Daardoor ontstonden er buiten levendige groepstaferelen. Op de muurtjes zaten, hingen of lagen overal groepjes nederlanders en de lokale Russen kwamen aapjes kijken. Binnen no-time was de automaat met koud bier leeg, en moest men noodgedwongen overgaan op tapbier, wat 120 roebel kostte, ongeveer 4 euro. Waarschijnlijk was die prijs erg gauw aangepast aan de markt.
De taferelen "klepzeiken" waren kostelijk. Stereotype liepen de mannen bij elkaar hun deskundigheid te bewijzen, met het bier losjes in de hand. De dames stonden erbij of maakten damespraatjes op de muurtjes in de omgeving. Er verscheen een lokale cameraploeg en er werd uitgebreid gefilmd. We zijn vandaag, de volgende ochtend, al op tv geweest, meteen gesynchroniseerd in het Russisch. We schijnen al van eerdere opnamen bekend te zijn als "the crazy drivers". Ik hoop dat dat positief bedoeld is.
Ik heb zelf niets gezien van de opnamen, maar hoop dat het via de lokale kontakten van Jan Bruins op te nemen is en uit te delen. We snappen nu ook waarom we onderweg nog veel meer dan de eerste dagen hier in Rusland overal betoeterd en gefotografeerd worden. Duimpjes omhoog, zwaaien enzovoort. Helaas nog niet zoals tijdens de Marokko reis dat de lokale beambten kruispunten voor ons vrijmaken, maar onze beroemdheid is mooi meegenomen. Er worden nog steeds vaak medereizigers aangehouden door de politie, maar meestal om complimenten te krijgen. Er zijn dit keer veel minder bekeuringen uitgeschreven dan tijdens de reis naar Moskou in 2000.
Het dooide vannacht zo'n 27 graden. Ik ben meestal niet zo'n geliefd doelwit voor muskieten; dat hebben hun Surinaamse collega's vroeger voor de huidige generaties al verziekt. Ze hebben kennelijk iets in mijn bloed achtergelaten wat mij voor de nieuwe ploegen "tweederangs" maakt. Tim wordt echter erg lekker gevonden. Ik hoorde de squadrons overvliegen en hoefde slechts te wachten op de vloek en de greep naar de onmisbare Ikea lakenzak. Helaas was mijn superioriteit niet van lange duur, want een legertje huurlingen kwam aan mij de weg vragen en de ongedisciplineerde groep achter de leider was zo hongerig dat ze maar alvast aan mij begonnen.Dus: ga nooit op reis zonder een koele zijden lakenzak!
De groep is vandaag met de bus de stad in. We hoorden dat de aiconditioning in de bus het niet deed... Wij hebben wat geluierd, de was gedaan, de auto opgeruimd en Tim natuurlijk onder de auto liggend de kraakjes en de piepjes in de droge rubbertjes weer gesmeerd. Het technisch team is druk met kleine reparaties. De 1800 ES van Berry heeft gisteren weer voor problemen gezorgd: halsbrekende taferelen bij het inhalen omdat het vermogen wegviel tijdens de acceleratie. Hij is, samen met de techneuten, die het euvel ook niet goed konden thuisbrengen, nog een tijd bezig geweest met schoonmaken van filters. Uiteindelijk is de afstelling van de benzinedrukregelaar wat teruggezet, en nu lijkt alles oke te zijn.
De techneuten hebben tot nu toe niet zo veel geslapen. Altijd als laatste moeten aankomen en toch wel iedere dag wat reparaties doen; voor hun is het hard werken, deze reis.
Toen de anderen terugkwamen ging het hele luie tafereel door. Klepzeiken, Volvo praatjes, maar inmiddels beginnen mensen die elkaar eerder nog niet hadden opgemerkt met elkaar te kletsen. Daardoor krijg je een beter beeld van de groep. Globaal kan je zeggen dat het mensen zijn met echte Volvo gevoelens, niet bang om hun troetel aan alle kanten voor te bereiden voor een trip als deze. Velen hebben 2 jaar geleden de Route 66 in Amerika gereden, en willen op deze manier vrijwel de hele wereld zijn rondgegaan met hun auto. Anderen hebben wel een antieke-auto tic, maar hebben om met deze reis mee te kunnen doen, speciaal een Volvo aangeschaft. En een laatste groep heeft in de ogen van de originele V44 groep helemaal geen Volvo hart.
Bij Harry Potter zouden ze "zij die niet genoemd mogen worden" geheten hebben.

Jekaterinenburg -Omsk
We hadden het niet zo vaak moeten zingen, de afgelopen tijd. De dodenrit van Drs. P.
Nu is het ongeveer zo geworden:

We reden met de Volvo
door het eindeloze graan
Het was een graad of dertig en nergens scheen de maan.
De Volvowielen zogen
in de heetgeworden teer
t is ochtend in Siberie
en nergens is een beer.

We rijden met het e-team
al zijn ze erg divers
door 't eindeloze graan
waarover ik zoeven zong
Op lommerrijk en zeer onoverzichtelijke weg
Waarin men zich gelukkig prijst
dat er geen sprake is van pech

We zijn op weg naar Omsk
maar de weg daarheen is lang
en daarom vullen wij de tijd met feestelijk gezang
Intussen gaat zich iets bewegen in de achtergrond
iets zweeds en vrij talrijks en dat lijkt mij ongezond.
----
Enfin, het is te laat om verder te rijmelen, en morgen komt er weer een vermoeiende dag.
We zijn weer een tijdszone overgegaan, dus we missen weer een uur slaap. Vanmorgen was het 4.30 dat we wegreden voor de 900 km etappe, die achteraf 970 km bleek te zijn.
Voor ons een k.. etappe. We begonnen na een tijdje met de welbekende hik in de overdrive. Dit keer ook gevolgd door een metaalachtig geluid. Tim was er niet gerust op en heeft op een geheim plekje alle olie uit de overdrive laten lopen. Daarbij kwam erg veel metaalschilver tevoorschijn: het ding is naar de ratsmode! Toch weer nieuwe olie erin en daarop leek hij het even te doen. Maar even later moesten we het zonder overdrive stellen.
Even tevoren had hij al de carterbescherming die hij met Ton zo liefdevol had gebouwd, onder de auto uitgehaald omdat hij vermoedde dat de olie te warm werd. Omdat we de plaat niet mee konden nemen werd hij in de berm achtergelaten. Net zoals Igor in het liedje van Drs. P ging eerst de grote plaat, toen de kleinere plaat erachter omdat hij in de achterbak rammelde en toch niet zonder de grote bevestigd kon worden Wat later voelden we aan gekraak en instabiliteit dat een van de nieuwe (siliconen) rubbers het begeven had bij de achteras. Die bleek voor de helft weg, inclusief de moer. (weer een kind uit de slee)
Een nieuw rubber hadden we bij ons, maar niet de moer. Gelukkig stopten er nog wat Volvo's en een van de anderen had de juiste moer bij zich. We konden weer door. Maar hier in Omsk werd de motor te warm, ondanks het vernuftige koelsysteem. Achteraf bleek er 2,5 liter (!) koelvloeistof bij te moeten, terwijl er elke dag was gecontroleerd en dit totnutoe niet nodig was. Rijden zonder overdrive in ons vlot rijdende groepje vind Umhambi kennelijk niet meer leuk.
Tim vind dit allemaal ook niet meer zo leuk. Hij zal zeker niet afhaken vanwege een overdrive, maar juist dit onderdeel had hij thuis net nieuw laten reviseren omdat de oude wel eens een probleempje gaf. Helemaal volgens instructie had hij al eens alle olie vervangen voor de reis, maar toch laat'ie het afweten.
Enfin. Morgen gaan we weer een tamelijk zware etappe rijden naar Novosibirsk. We hopen dit keer niet voor problemen te zorgen.
Wat overigens wel een positieve anekdote was van deze dag: we passeerden een witte combi van een van onze reisgenoten, die heftig gebaarde dat ze hulp kon gebruiken. Op dat moment reden Hans en Geert en wij tweeen voorbij en probeerden in de berm te komen. Dat bleek echter een glijbaan van modder. Daarin zaten de anderen dus vast. Hans en Tim hebben toen vlot en zonder veel overbodig gezeur de combi dwars over de drukke 2-baans snelweg vlot getrokken. Eerst leek hij nog verder dwars te geraken, maar even later had hij weer asfalt onder de wielen en konden de touwen weer opgeruimd worden. Zoiets geeft altijd een prima tegenhanger tegen eigen problemen.

Tot zo snel mogelijk,
Sanne en Tim