Kazan-Perm-Jekaterinenburg.

Eerst even het verslagje van gisteren. Ik kon het bij het vorige hotel niet op het net gooien, dus bij deze.
Kazan- Perm
Volgens plan zijn we vanmorgen vroeg opgestaan om de 2 uur tijdsverschil plus de 600 km in een dag te kunnen halen. Gisteren was afgesproken om de rit weer met het E-team te maken: DJ en Ton, Hans en Geert, Arie en Eddo en wij tweeen. De andere 2 setjes van ons team, Joke en Rene en Ellen en Hennie, vormen altijd al samen een goed geoliede eenheid, en wilden nu ook samen rijden.
Voordat we met de B2B reis begonnen zijn we bij elkaar geweest en hebben dit soort energien samen besproken. We kennen daardoor nu elkaars voorkeuren en respecteren dat. Dat is ook de reden dat we gisteren zonder gewetenswroeging ook vrijwel alles alleen hebben gereden. We wisten dat men begreep dat wij zo af en toe graag uitbreken en zelf onze route rijden.
We horen van andere teams dat ze de hele dag samen optrekken, gezamenlijk lunchen en samen binnenkomen. Dat is heel sociaal, maar voor ons heeft de groep een andere lading. We weten wat we aan elkaar hebben, hebben onderling zodanig contact dat we inspringen bij problemen, maar rijden onze eigen rit.
Waarom ik dit nu neerschrijf, is omdat we vanmorgen bij het wegrijden al de onzekerheid zagen ontstaan omdat niet iedereen volgens afspraak om 6 uur klaar was. Af en toe moet je even wat water bij de wijn doen, dus we startten iets later.
Enfin, net buiten Kazan waren we een keurig sliertje Volvo’s. Het vlotte goed in het verkeer; geen files of eindeloze rijen vrachtwagens. Het landschap naast de wegen zag er, afgezien van de mist van de vroege ochtend, uit als het plaatje van het Windows bureaublad wanneer je dit sinds de aanschaf van je computer nooit hebt veranderd.
Van lieverlee veranderden de dorpjes in gezellige klonten blokhutten met af en toe een kerkje. In ieder geval niet gegroepeerd naast een verschrikkelijk lawaaierige en stinkende weg, maar met de rug naar ons toe. Toen we later op de dag echt door de dorpjes heen werden geleid vanwege wegomleggingen, zag ik veel meer dieren en bevolkte erven: ganzen, kippen, honden die ik vanuit mijn spiegel heel selectief zag blaffen naar speciale voorbijgangers (Volvo's hadden ze zeker nog niet in hun lijstje staan) en zelfs wat paarden en koeien. Tot nu toe had ik die opvallend weinig gezien. Geen doodgereden dieren op de weg en nagenoeg geen hekwerken. De koeien of paarden stonden gewoon aan een touw te grazen verder van de weg verwijderd.
Ik was aangenaam verrast toen Tim ineens nu de paarse, de blauwe en de witte bloemetjes onderweg aanwees. Hij heeft gisteravond voor het slapen gaan nog even mijn stukje van gisteren gelezen…
De route leidde ons van de bredere weg af om een kortere weg te nemen naar Perm. Bij de beslissingen die toen genomen moesten worden, bemerkte je meteen weer het verschil tussen de heren navigatoren en de anderen. Geert en Ton hadden in Kazan goede Russische wegenboeken aangeschaft. Daarin stonden onder andere alle verkeersborden die je zou aantreffen : waar je 40 km mocht rijden en waar er een helling van 15% verwacht werd. Veel gedetailleerder dus dan ons B2B routeboek. Bovendien hadden Geert en Eddo ook navigatiesystemen die in staat zouden zijn om behalve een GPS bepaling ook een stratenplan aan te geven. Daarvoor hadden ze uren het internet afgestruind om zo goed mogelijk voorbereid te zijn. Dat had dan ook in de eerste dagen goed gewerkt: niemand van ons is verdwaald.
Op overlegmomenten, wanneer er een wegomlegging voor je ligt die niet voorzien was door de makers van het routeboek, krijg je dus verschillende invalshoeken. Heel vermakelijk om dan mee te maken hoe er in zo’n groepje een compromis gemaakt wordt. Gewoon goed lullen en vooral de ander niet afvallen vanwege zijn andere systeem. En vooral in het achterhoofd houden dat de basic navigatie bestaat uit het in de gaten houden van de stand van de zon, het vergelijken van de kaartgegevens en de waarnemingen om je heen en vooral niet in paniek raken. Daarmee merkte ik in ieder geval dat ik het recht om vaak voorop te rijden wel verdiend had…
Rond de middag waren onze horloges al verzet. We lunchten langs de weg met onze meegebrachte voorraden. Arie en Eddo warmden een blik Unox soep op, DJ en Ton zetten hun tafeltje en klapstoeltjes op en kookten water voor thee en soep en deelden stukjes worst uit. Wij hadden nog steeds oude kaas en toast over van thuis en Hans en Geert maakten geloof ik espresso koffie en soep.
Wat de auto’s betreft begint het al wat spannender te worden. In het begin van de dag hikte Umhambi even. Het leek te maken te hebben met de overdrive, maar om dat bevestigd te krijgen moest het nog een tweede keer gebeuren, en dat bleef lange tijd uit. Dan ga je zitten luisteren. De i-pod gaat uit en de blues muziek echoot slechts als gevoel na. Bij de eerste de beste stop ging de motorkap open en werd alles nagegaan door 4 Volvo deskundigen. Geen gevaar, dus verder getogen met het gehoor op scherp. Na een tijdje een tweede hik, maar daarbij bleef het. Tim heeft tijdens een stop speciale olie via de ruimte om de versnellingspook naar binnen laten lopen. Wie weet, misschien was dat genoeg voor Umhambi.
Bij DJ ging het pas in Perm mis. Vrij dicht bij de bestemming sputterde de motor, en sloeg uit bij een stoplicht. Weer 4 Volvo deskundigen boven de motorkap, wat foute opmerkingen vanwege plagerijen over net vervangen of juist originele en dus goede onderdelen, en de blauwe combi besloot op eigen houtje om de rit van die dag geen spelbreker te zijn.
Ik had juist vanaf de lunch plaats geruild met Ton. Dat was thuis al aangekondigd: ik zou deze rit weer Combi rijden (met een hoofdletter, want de toevoeging ten opzichte van een gewone Amazon is belangrijk). DJ is erg zuinig op z’n auto, maar dit voorrecht had ik verkregen bij een eerdere trip. Eigenlijk rijd ik deze hele trip amper zelf. Tim vindt het heerlijk om zijn auto te voelen in z’n handen en ik vind het navigeren een leuk kunstje. Verder is mijn eigen Combi nu een tijdje uit de running omdat hij bij Ton Brouwers in Gemert staat om een nieuwe laklaag te krijgen.
Toch heb ik maar een korte tijd zelf gereden, want de problemen die er juist toen ontstonden met het navigeren gaven me het gevoel dat ik me niet domweg moest laten lijden door de anderen. Mijn kaarten lagen nog in Umhambi en de weg was door omleggingen heel anders dan verwacht.
Vanaf de lunch tot aan de bestemming heb ik wel weer alle details kunnen navragen over originaliteit van bijvoorbeeld het chromen “piefje” midden op de motorkap. Tot welk jaar was dat standaard? Vanaf welk jaar was de goudkleurige aanduiding “Amazon” vervangen door chroom? Hoe ziet nu de echt originele tankdop er uit? Kortom, vragen die je altijd aan DJ kunt stellen, want hij is de wandelende encyclopedie.
De dag is nog niet ten einde. Velen moeten nu nog, uren later dan wij, binnen komen. Wij bleken de eersten te zijn. Een leuke tegenhanger voor de routeproblemen onderweg, maar vervelend voor de anderen. Zo is er dan toch weer een intensieve dag toegevoegd, terwijl we nog een aantal veel langere etappes moeten gaan rijden.
Wel weer leuk om een koud biertje te nuttigen op het terrasje dat uitzicht heeft op de binnenkomende equipes..
De internetverbinding hier blijkt slecht. Het hotel ziet er van buiten modern uit, de entree is van glas en marmer, maar vanaf de liften is het oude Sovjet glorie. Iedere stad verder naar het oosten blijkt de westerse standaard verder van huis.
Ik heb dit stukje maar alvast geschreven en hoop morgen gelegenheid te hebben om het te verzenden.
Veel liefs van Sanne en Tim

Jekaterinenburg
Vandaag een kort verslag. Er is in dit hotel wel een verbinding, maar op een eigen computer van het hotel. En daar wil iedereen graag op. Ik tik snel een stukje en zet dit op een USB stick, zodat de tijd daarmee beperkt blijft.
Vandaag een prettige etappe. Niet ver en over een goed begaanbare weg zonder veel opstoppingen. De stad is, zoals gisteren in Perm ook al, vies, rommelig en nodigt niet uit tot een nieuw bezoek. Volgens onze informatie is het dan ook de meest vervuilde stad en rivier van Rusland.
We passeerden de grens tussen Europa en Azie op een ongezellig stuk snelweg, dus helaas hebben we daar geen mooie platen van kunnen maken.
We reden met 3, later 4 equipes. Wederom kwamen we als eersten aan. Vroeg weggaan, voor het ontbijt van 7 uur, onderweg wat eten en liever de rest van de dag op de bestemming tijd over hebben dan jagen. In het donker.
Er komen hierna een paar forse etappes, dus de rustdag morgen willen Tim en ik ook echt uitrusten. Gewoon lekker uitslapen en zelf wat gaan rondkijken, denken we nu.
Gisteravond kwamen de laatste rond middernacht pas aan. Veel problemen met de route door de wegomleggingen voor velen. We hoorden ook dat er een team wat “pech” had gehad. Nadat ze eerst een stuk of 3 benzinestations voorbij waren gereden omdat er geen 95 te tanken was, hadden ze er eindelijk een gevonden. Alles (incl. reservetanks) volgetankt…..met diesel. Toen wilde de auto niet meer… Het reparatieteam was wel blij met die aktie: die hadden een gratis tankbeurt.
Volgende verslagen laten mogelijk langer op zich wachten, want de verbindingen worden schaarser. De foto’s die ik had willen toevoegen zijn te groot voor de mogelijkheden van deze site. Misschien heb ik vanavond wel even tijd en zin om ze wat te verkleinen, dan “gooi” ik er een paar op het net. Voorlopig moeten jullie het doen met de foto’s op de site van Hans en Geert en van Eddo en Arie. Die zijn heel fanatiek met hun verslagen. We zitten vaak als computernerts in een ruimte te tikken .