Nizi Novgorod - Kazan

Weer een etappe verder.
Vanmorgen wakker geworden na een onrustige nacht. Veel muskieten op de kamer en een erg rumoerig straatleven buiten. Het ging de hele nacht door. Toen we 's morgens weer bij de auto waren om de bagage in te pakken zagen we de laatste nachtvlinders proberen op de been te blijven met zeer slecht evenwichtsgevoel...
We wilden na de ervaring van gisteren niet te laat weg, ondanks de relatief lichte etappe. Om 8.00 uur reden we weg. De anderen waren nog niet zo ver en reden in koppeltjes, dus wij gingen er weer alleen vandoor.
Dit keer was de weg goed en niet te druk. Geen gestress dus en meer tijd om rustig te genieten van de buitenwereld.
Deze reis is als het koppensnellen van een krant: Je krijgt een indruk van de grote lijnen en een enkele keer lees je een artikeltje uit. Achteraf denk je te weten wat er die dag in de wereld is gebeurt, maar je hebt geen idee wat de achtergronden van het nieuws zijn en door welke ogen deze beschreven zijn.
We rijden door landschap en steden en zien een glimp van mensen, natuur en cultuur. Een enkele keer maak je een trip door een stad, maar behalve de informatie die we in het routeboek gekregen hebben en die afkomstig is van Wikipedia, heb je geen idee wat er in de omgeving speelt en hoe de mensen er leven.
Het is wel grappig om de verschillende interpretaties van groepsgenoten naast elkaar te leggen. Zo merk je algauw dat de wereld er zo uit ziet als je hem zelf schept.
Ik dacht onderweg aan het boek "de koningin van de Lovedu", een beschrijving van een reis dwars door Afrika naar een koningin in Zuid Afrika die naar men gelooft regen kan maken. De reis erheen gaat met een oude landrover en de schrijfster is een wat oudere vrouw die als metgezel een nogal operationele jonge kerel (Muggleton) heeft gekozen, die zich ontpopt als een fanatieke reiziger. Vooral het onderhoud van de Landy is voor hem erg belangrijk, en het zo snel mogelijk bereiken van de volgende plaats. Zij zou het liefst regelmatig stoppen om op een markt rond te kijken, spulletjes te kopen van vrouwen langs de weg of gewoon de mooie bloemen beter bekijken die ze voorbij ziet flitsen. Hij wordt steeds bezetener van de tijdsdruk.
Er zijn niet veel overeenkomsten met ons, maar die passage van die bloemetjes herken ik wel. Tim weet dat, en probeert alert te zijn en op tijd aan te bieden om te stoppen zodat ik weer een boeketje voor in de auto kan plukken (er staan altijd bloemen rond mijn zitplaats). Heel lief wijst hij dan op een koolzaadveld en zegt: "mooi he, die gele bloemetjes". De wat meer bijzondere kattestaarten of chichorij, die zo leuk samen op een stukje 100 meter terug stonden en goed gecombineerd hadden kunnen worden met die margrieten 200 meter terug, laat ik maar voorbij gaan. Anders zouden we nog veel later aankomen en dat geeft alleen maar stress.
Eergisteren in Moskou liepen we door een zeer groot en beroemd warenhuis met erg dure en luxe spullen. Ik was in gezelschap van 5 mannen: Tim, Hans en Geert en Eddo en Arie. Heel lief boden ze aan dat ik wel mocht gaan shoppen, dan zochten zij wel een plekje op waar ze een biertje konden krijgen. Voor mij is het echter een grote nachtmerrie om te moeten shoppen met zoveel mannen die quasie geduldig wachten. Misschien als ze allemaal hun creditcard bij me inleveren is het nog te doen, maar aangezien dat toch teveel van het goede was, gingen we maar met z'n allen naar de tap.
Ik kijk 's avonds bij het klepzeiken en in de hotellobby om me heen of ik stellen nors voorbij zie razen. Dat hebben we een keer op een andere reis meegemaakt: toen wilde iemand graag een stukje met ons meerijden om even af te koelen van de sfeer in de auto. Vooralsnog lijkt dat op deze reis helemaal niet nodig. De stemming is goed en ondanks de vermoeiende dagen hiervoor, lijkt iedereen bijzonder goed met elkaar op te schieten.
Vandaag is vrijwel iedereen zonder problemen binnen gekomen, op een redelijk tijdstip. Niet in enkele uren, zoals de afstand zou doen vermoeden: we moeten morgen met 600 km voor de wielen weer vroeg op pad. Vooral de weg vinden in de stad is voor velen nog moeilijk. Er werden verschillende teams met 'taxi's hierheen geloodst. Misschien toch een goed idee voor een volgende reis om per equipe tenminste een persoon een soort examentje kaartlezen te laten doen?
Kazan is een aardige stad. Mooie oude gebouwen en in de verte uit de hotelkamer zie ik de grootste moskee van Rusland, die in 2005 is gebouwd. Je ziet aan de gelaatstrekken van de mensen hier dat we bijna in Azie zijn. Morgen gaan we over die grens: dan moet de klok ook meteen 2 uur vooruit. Vandaar dat we ook extra vroeg weg willen. Er wonen ongeveer 50% Russen en 50% Tartaren hier. (Ik ben benieuwd of er vanavond op de menukaart ook tartaar staat...).
De mannen van onze groep zijn onder de indruk van de Russische vrouwen. (Vooral de jongemannen durven dat opelijk te zeggen, de midlife heren denken het waarschijnlijk alleen maar). De jonge vrouwen zijn dan ook bijzonder goed verzorgd, strak in de kleren en vrijwel zonder uitzondering erg slank. Als fysiotherapeut en vrouw zie ik alleen maar wat er hier veel werk moet zijn voor mijn Russische collega's als ik zie hoe hoog de hakken zijn waarop de lange benen gedragen worden. Enfin, nu ik in de beschrijving van vandaag gelezen heb dat in heel Rusland de man-vrouw verhouding ongeveer 45-55% is, kan ik me wel voorstellen dat de dames een extra beentje voor moeten zetten om aan de man te geraken...
Het internet is vandaag heerlijk vanuit de kamer vrij toegankelijk, dus in de tijd dat de auto's op en van de krikken worden gepompt om schroefjes, boutjes, schokbrekers en uitlaten te inspecteren kan ik dit weer "op de bus" doen.
Groeten allemaal,
Bob en Dick: een goede reis naar Canada!!
Liefs,
Sanne en Tim