Moskou-Nizni Novgorod

Moskou- Nizni Novgorod

Het was zo'n leuk idee: tijdens de reis heb ik op mijn telefoontje de reis verslagen vanaf het heetst van de naald. Daarmee zou ik slaaptijd winnen. Het wilde echter niet lukken om het bestand op de computer te krijgen. En nu zit ik in een soort computerhok in sneltempo uit mijn geheugen de dingen op te schrijven die ik eerder al had neergezet. De internetkaart die ik had gekocht is waarschijnlijk zo verlopen, dus ik moet snel typen. Tim schenkt ondertussen een "renoster koffie" a la Kingsley Holgate, ons idool in Afrikaanse avonturen. Er zit genoeg Captain Morgan Rum in om de nachtrust goed te laten verlopen....
De dag zou rustig verlopen. We hadden een etappe van 400 km voor de boeg op een rechte weg, zonder veel kaartlees problemen.
Het bleek echter een grote opstopping die minstens 50 km lang was. File, ongelukken langs de weg, kortom een zeer langzaam vlottende tocht. De Russische rijslijl is onovertroffen. Wanneer het druk wordt maak je gewoon een nieuwe rijbaan. Uiteindelijk is er op 2 rijbanen een 4-rijen dikke file, waarin men nog steeds probeert om rechts door de modder en de kuilen een extra rijbaan te creeren. Het maakt niet uit of je dat met een vrachtauto met renpaarden doet, een Lada met glasplaten op het imperiaal of met een geblindeerde zwarte luxe wagen.
We kregen veel bekijks en iedereen heeft blijbaar camera's bij de hand. Overal krijgen we een complimenterend duimpje of schuift er een raampje open met een cameralens en een breed lachend gezicht erbij.
Tim is niet in de wieg gelegd voor een geblokkeerd uitzicht. Hij zat algauw te bedenken wat de plannen B t/m F zouden zijn, welke problemen er zouden kunnen ontstaan en wat daarvan de oplossingen zouden zijn. Dat resulteerde in een beslissing om van de snelweg af te gaan om een wat noordelijker route te kiezen over gele weggetjes. Hans en Geert zouden waarschijnlijk volgen. Maar op het laatst reden ze de afslag voorbij waar we stonden te wachten. Ondanks de Russische SIM kaarten konden we dit niet goed genoeg communiceren. Teruggaan bleek ondoenlijk omdat we de weg niet meer op konden. Dus gingen we "on our own" verder. Het bleek dat er tussen de kuilen ooit een asfaltweggetje was geweest, maar dit was na de regens en andere factoren niet meer te merken. We reden in fietstempo. Het enige wat telde was het behoud van de auto. Er was op een gegeven moment geen bereik meer voor de GSM en voor de GPS. We stonden er dus echt alleen voor. Voor ons begint het dan pas echt leuk te worden: het leek een beetje op onze Afrikaanse tochten. Alleen was een Landy nu wel een beter vervoermiddel geweest...
Tim sprak zijn Umhambi bemoedigend en troostend toe: vanavond zou hij hem verwennen met extra veel aandacht en zou hij alle bouten en moeren nalopen. Umhambi sputterde terug dat hij het file rijden ook niet leuk had gevonden voor zijn koppelingsplaat, maar beloofde de rit uit te zingen.
Toen we na een tijdje weer op het rechte pad kwamen hadden we een schuldgevoel. We zouden wel zonder eten naar bed gestuurd worden. Het bleek echter dat we nog redelijk voor in de rij zaten.
Wel werden we zeer ha(r)telijk gebeld door Hans en Geert dat het bier heerlijk koud was en de hotelkamer goed.
Enfin. We hebben ook deze dag weer goed overleefd. Alles blijkt bij Umhambi in orde te zijn. Ook de uitlaat (Ernst) en de koppelingsplaat. Je zou het haast niet durven neerschrijven, maar de auto doet het gewoon voortreffelijk.
We kijken morgen weer uit naar weer een gemakkelijke etappe van 400 km (ahum, dat dachten we vandaag ook).
Veel groeten,
Sanne en Tim