St.Petersburg- Moskou

Gisteren heb ik ‘s avonds geprobeerd om dit dagboek verder bij te schrijven. Het was eerst een vreemde ervaring dat het dagboek doorging op dezelfde dag als daarvoor: we waren immers na middernacht aangekomen. Bovendien bleek ‘s avonds toen ik wilde schrijven de verbinding zo overbelast dat mijn verslagje bij het opslaan in het niets verdween. De internetverbinding bleek te zijn verdwenen. Ik moet daarom de dag van gisteren en vandaag combineren, en, als de internetverbinding die mij hier in Moskou was beloofd echt niet gaat werken, zelfs nog een dag extra.
Vandaag zijn we alweer een paar honderd kilometer verder: we zitten in Moskou, of zoals de spelling hier aangeeft: Mockba.
Gisteren zijn we op uitnodiging van Ton door de Hermitage in st Petersburg geweest. Een fantastische entourage. Prachtige en unieke kunststukken, een soort VIP behandeling waardoor we niet uren in de rij hebben hoeven wachten en alle rust om dat samen te bekijken. Voor die tijd waren we voor het eerst als toerist achter een mevrouw met een vlaggetje aangelopen die allerlei bezienswaardigheden liet zien. Ze had het steeds over “Pieter te griet”(Peter de grote), waardoor wij op den duur een beetje melig werden.
Toch wel een vreemde switch: eerst ben je reiziger en dan ben je toerist pur sang. Als reiziger ben je nog wel een beetje stoer en onafhankelijk: je lost je eigen problemen op en je bent zelfstandig. Even later wordt je in een bus gereden en door een aardige, maar strenge mevrouw de bezienswaardigheden gewezen met een air alsof je er straks een overhoring over zal krijgen. Natuurlijk wordt je en passant nog even losgelaten bij een schreeuwend dure souvenirwinkel. Het bezoek aan de Hermitage was daardoor een extra prettige verandering. Geregeld door “een van onze eigen mensen” en qua inhoud meer dan geweldig.
Tim en ik liepen samen terug naar het hotel: we hadden genoeg van de bus. Bovendien was het heerlijk om op deze manier rustiger de stad in ons op te nemen.
We hebben daarna even als extra uitbrekertje samen met DJ en Ton gegeten bij een Mexicaans restaurant in plaats van ons buffet te gebruiken in het hotel. Heel gezellig en lekker gegeten.
Vandaag zijn we weer vroeg begonnen . We hadden 700 km voor de boeg, en dan kan je maar beter zorgen dat je niet alles voor het laatst bewaart. We vertokken voor het ontbijt, met een zak proviand van het hotel. Meteen richting Moskou, op een saaie weg. Een soort snelweg, vaak 3 baans en overvol met vrachtverkeer. Geconcentreerd rijden en weinig rust om dingen te zien. We hebben de route wel een beetje verlaten om in Novgorod rond te kijken, maar zijn toch weer snel verder gegaan. Veel kuilen in de weg en houten huizen ernaast. Om de haverklap weer zo’n plaatsnaambordje voor zo'n gehucht, met de onvermijdelijke politieagenten met zwaaiende knuppel in de hand om “straf” te kunnen uitdelen. Wij zijn -wonder boven wonder- niet bekeurd. Wel een keer aangehouden. Wat de man toen zei konden we niet verstaan, en daarom mochten we doorrijden. Van de schrik bekomen evalueerden we later wat hij nou had gezegd: we maakten er van dat hij Guus Hiddink een paar keer noemde om onze reactie uit te lokken. Jammer dat we daar pas zo laat achter kwamen, anders hadden we de informatie van onze zonen eindelijk kunnen gebruiken alsof we die zelf hadden opgedaan in vele uren voetbalwedstrijden bekijken…
We waren wederom door het voortreffelijke voorwerk van Tim wat betreft de coördinaten van de hotels in redelijke tijd bij het hotel. Een verschrikkelijk drukke stad, Moskou, waarin de automobilisten links en rechts inhalen en onvriendelijk kijken. Als je naar de weg vraagt krijg je vage blikken want men spreekt kennelijk amper engels. En mijn Russisch is nog niet goed genoeg. We stonden vlak voor de achteringang van het hotel naar de weg te vragen: de GPS zei dat we er waren, maar we zagen alleen maar hekken. Even later bleken wij de tweede Volvo die was gearriveerd. De eerste, die van de dokter met zijn zoons, stond al klaar. Pa was echter naar zijn kamer met een overspannen maag en darmen na het eten van teveel kersen die hij langs de weg had gekocht.
We zaten al aan het koude bier toen de volgende auto’s arriveerden. Pas rond 10.30 kwamen de laatste binnen. Wat een afmattende tocht voor velen: na die grensperikelen schijnen de laatste pas om 8.00 uur binnen gekomen te zijn. Ze gingen daarna nog doodleuk mee met de excursie. De echte diehards!!
Morgen gaan we hier in Moskou weer een dagje rondkijken.
Ik hoop morgen ook weer een verslagje te kunnen maken. Het internetverkeer wordt echter steeds moeilijker, dus hoe het verder gaat lopen weet ik nog niet.
Groeten,
Sanne en Tim