Dag 54. Alexandrie

Dag 54. Alexandrië.
De taximan staat om 9.00 uur te wachten. We hebben in een volle eetzaal, waar de tafeltjes dicht opeen staan en teveel personeel in de weg loopt ons ontbijt gehad: een buffet met veel broodjes en verse kaas, gekookte eieren en bruine bonen.
Tim en Mo gaan naar het kantoor van de reder in de binnenstad, waar ze eerst een papier moeten halen waarop de reservering van de boot beschreven staat. Daarmee moeten ze naar de haven. Maar omdat je daarvoor een securitypas nodig hebt, worden ze op autoritaire wijze weggestuurd. Tim mag zijn paspoort inleveren en 3 uur wachten op een pas. Door dit soort vertragingen lukt het nagenoeg niemand om een auto in 1 dag in te klaren! De taxichauffeur blijkt hier echter een grote hulp. Hij heeft een kennis binnen het haventerrein, iemand die bij de douane zelf werkt en die hij meteen naar buiten weet te krijgen. De man neemt de papieren mee en gaat ermee aan de slag. Ondertussen gaan Tim, Mo en de taximan terug naar het hotel om Joost op te halen . Hij moet nu al ingeklaard worden en klaarstaan op het haventerrein, want de boot blijkt op zondagavond al te varen, in plaats van dinsdag. Eindelijk is om 13.30 uur de pas voor Tim klaar en kan hij door naar het volgende obstakel: de politie, om de Egyptische kentekenplaten in te leveren. Er is nog steeds een hoop papierwerk te doen. Eindelijk, om een uur of vier is alles klaar. Alleen wil men hier het carnet de passage niet afstempelen voordat ze de boot werkelijk hebben zien vertrekken, en dat is pas zondagnacht. Het schijnt dat een boot in de haven 15.000 dollar per uur moet betalen voor het aangemeerd zijn. Geen reder wil dus dat er vertraging optreedt in het laden en lossen. En Tim moet Joost wel zelf op de boot rijden, zondag om een uur of 12. Dus de hele procedure is nog niet echt klaar: morgen nog een staartje.
De mannen komen terug met een nieuw zwart plastic zakje met blikjes bier. Men wil hier natuurlijk niet openlijk uitkomen voor alcoholgebruik, dus vrijwel ieder verkooppunt gebruikt zwarte dikke plastic zakken. Die zijn op zich zo opvallend, dat iedereen begrijpt wat er in zit… Weer lopen we naar de zee, dit keer naar de grote betonblokken, waar we foto’s maken met de route en nogmaals proosten op weer een mijlpaal van de reis. Joost is nu officieel niet meer op Egyptisch grondgebied.
Opnieuw eten we bij het voortreffelijke visrestaurant, waar de zwarte mevrouw weer achter haar scherm zit te eten, tegenover haar man met de volle zwarte baard.