Dag 53. Alexandrie

Dag 53. Alexandrië.
De nacht is onrustig geweest. Het kleine hotelletje staat een paar straten van de kustweg af: straatjes die niet meer zijn dan erg hobbelige zandpaden met afval. Vroeger stond “Sea Waves” vrij, zodat er inderdaad uitzicht op zee was, maar nu zijn er flats in aanbouw tussen de kust en het straatje. Het wemelde in de kamer van de muskieten, waarschijnlijk geboren en getogen in de badkamer. Ook hier steekt er een douchekop uit de muur tussen de toilet en de wastafel en wordt alles kletsmat. Telkens weer de moeite waard om te plannen wat je eerst gaat doen: op de toilet zitten of douchen. De muskieten waren erg blij met ons, en de hotelbaas had ze een plezier gedaan door geen bovenlaken op de bedden te doen, alleen een pikkerige deken. We vinden het niet erg om om 7.00 uur weer verder te gaan. Dit keer nemen we echt afscheid van Mohammed.
Vrij snel na Hurghada is de weg een vierbaans snelweg, lekker leeg vanwege de vrijdag. Aan onze rechterkant zijn er nog steeds resorts en appartementencomplexen in aanbouw. Als je in de bouw werkt is hier genoeg werk te vinden! Ik kan me niet voorstellen dat je hier zo graag naar toe wilt. De zee is mooi: een mega-zwembad lijkt het wel, met terrasjes en boten van waar uit men kan gaan snorkelen en duiken. Volgens mijn informatieboekje zijn de koraalriffen hier niet meer zo mooi vanwege schade van ankers en vervuiling. Ik zal het niet gaan onderzoeken, want we willen door. We hebben veel mooiere plekken gezien onderweg en zitten niet echt te wachten om opgenomen te worden in de massa toeristen.
De snelweg buigt af naar Cairo en wordt even payage. Nog legere rijbanen dus; we schieten behoorlijk op. Bij Cairo wordt het even oppassen geblazen, want de rondweg is onder constructie en we moeten even spookrijden achter een erg gedeukte oude Peugeot die ons zal laten zien hoe we erdoorheen moeten. Dan rijden we weer over de Nijl en worden bijna emotioneel. We hebben het gedaan!! We hebben heel Afrika doorgereisd en zijn aan de monding van de Nijl!! We kunnen moeilijk midden op de brug stilstaan, en we hebben ook geen champagne kunnen bemachtigen, maar dit is wel een bijzonder moment.
De stad is een oerwoud van hoogbouw. Duizenden en duizenden hoge flats staan op elkaar gepakt, zo ver je kan kijken. En aan de rand van dit oerwoud verschijnen ineens de contouren van 3 piramiden. Oud en nieuw zijn innig verenigd, maar de esthetiek die de oudheid liet zien is achterhaald. Soms is er een mooie minaret tussen alle lelijke gebouwen, maar daarmee moet je het maar doen.
Alexandrië is de tweede stad van het land en heeft dezelfde hoogbouw-skyline. Het verkeer raast toeterend over veel meer banen dan er op het wegdek getekend zijn. Overal Lada’s: geel zwarte taxi’s en gedeukte privé-wagens. We vinden vrij gemakkelijk het hotel dat Mohammed ons gisteren aanbevolen heeft. Hij heeft gisteren zelfs gebeld naar de eigenaar, die hij kent van een vorige keer dat hij hier met een groep motorrijders was. Er is een kamer voor ons gereserveerd aan de zee-kant en hij heeft een prijs voor ons geregeld die 50% is van de normale prijs. Ik ga naar binnen terwijl Tim in de auto blijft zitten. De weg waaraan het hotel ligt is hetzelfde toeterende gekkenhuis, maar er wordt niet gek opgekeken als je gewoon langs de stoep stilstaat. Als de man van de receptie vraagt voor hoeveel personen ik een kamer wil, zeg ik “2 persons and a car”. Hij moet lachen en stuurt een mannetje met Tim mee om hem een parkeerplaats aan de overkant te wijzen, waar bewaking is. Terwijl ik op hem zit te wachten zie ik buiten ineens twee antennes onder het raam. Het blijkt Mohammed te zijn. Hij had zich bedacht dat het hem maar 1 dag zou schelen als hij niet meteen via Suez naar huis zou rijden en dat het wel zo gezellig was als hij nog een dagje met ons zou optrekken. We zijn blij verrast en gaan het vieren het met een echt biertje, dat een stuk terug in een klein onopvallend winkeltje te koop is. Aan het strandje, vol met sigarettenpeuken en ander afval, zitten we met z’n drieën te kijken naar de ondergaande zon in de Middellandse zee. Gesluierde meisjes lopen hand in hand met hun vriendje, gechaperonneerd door een zusje of vriendin, en gezinnetjes staan de spullen op te ruimen om naar huis te gaan. Overal zijn straatkatten. Vuil, mager en tamelijk dicht bij de mensen die misschien iets te eten voor ze achterlaten. Het is winderig en tamelijk koud. Als de biertjes op zijn gaan we naar een visrestaurant, waar de verse vissen op ijs liggen te wachten om aangewezen te worden. Wij kiezen grote garnalen en Mo een enorme vis. Samen met allemaal schaaltjes met knoflook- en sesamdip, rode bieten, tomaten, platte broden en gebakken aubergines is de tafel afgeladen. We smullen! In een hoekje zit een mevrouw in burka. Niets is te zien van haar lichaam. Ze draagt zelfs zwarte handschoenen. Net wanneer we ons afvragen hoe ze moet eten zonder het gordijntje voor haar gezicht op te tillen, wordt er een houten kamerscherm om haar heen gezet. Ik kan net om een hoekje zien dat ze in ieder geval de handschoenen uit heeft gedaan. Bij haar man staat een glas met –als ik het goed heb gezien- bier! Het zal wel alcoholvrij bier zijn…
Terug in het hotel gaan we ons even opfrissen. Tim heeft een pleister nodig voor een ontstoken pukkeltje, en wandelt even naar de auto om die te halen. Even verderop is een voetgangerstunneltje onder de snelweg door. Juist als hij terugwandelt hoort hij een geluid achter zich op de weg en kijkt net op tijd op om een geel-zwarte taxi vanuit de middelste rijbaan recht op hem af te zien slippen met het afgebroken voorwiel stuiterend voor de auto uit. Tim springt net op tijd opzij voor het wiel, dat verder stuitert over de betonnen muur de zee in. De taxi maakt onzacht contact met de hoge stoeprand en blijft dan half op de stoep voor hem staan. De chauffeur is geschrokken, maar beseft niet dat hij op een haar na iemand geraakt heeft. Hij stapt uit en gaat op het muurtje zitten bellen. Als Tim even later de hotelkamer binnenkomt is de schrik nog van z’n gezicht af te lezen. Je zou toch maar heel Afrika hebben doorkruist zonder één probleem en dan, op het moment dat je aan de rand van het continent bent, verongelukken terwijl je op de stoep wandelt!
We sluiten de avond af met plannen voor morgen. Mo heeft bedacht dat hij Tim gaat helpen met het uitklaren van Joost. Ze hebben een man gevonden die, net zoals Kamal aan de andere kant van het land, zal helpen met alle toestanden. Ook deze man heeft een stationwagen en een neef die bij de douane werkt. De man verschijnt bij het hotel en er wordt afgesproken dat het weer net zo zal gaan als in Aswan. Ik ben overbodig. Wel is het handig als ik de koelkast in de auto even wil uitsoppen, want die stinkt na de vorige periode dat hij uit moest. Verder moet de bagage uitgezocht worden, want we zijn Joost nu ruim 10 dagen kwijt. Hij mag mee met de boot die de 13e weg gaat naar Venetië, en wij gaan terug naar Nederland. Als Joost in Venetië staat gaan we er meteen weer naar toe en rijden hem verder naar huis. Alles gaat nu in een stroomversnelling. Het is nog niet helemaal tot ons doorgedrongen dat het Afrikaanse deel van ons avontuur er op zit.