Belgie

Ik word rond half 6 wakker van de herten die naar elkaar "blurken". Het is geen paarseizoen meer, maar ze maken wel veel herrie, bedenk ik me met slaapdronken kop. Tegen de tijd dat we echt wakker worden zijn ze weer vertrokken. Ook de eenzame fietser aan de overkant is vertrokken. Volgens mij kan zijn wasje nooit droog zijn geworden, in de vochtige ochtendnevel.
We eten een beetje en pakken de boel weer in.
Op de kaart vinden we niet veel interessante binnenwegen in het volgende stuk, en we besluiten relatief veel snelwegen te nemen en meteen door te rijden naar Belgie.
We zijn een aantal keren eerder in Robertville geweest, waar we op de camping van Arnoud hebben gekampeerd. Van hem hebben we ook een aantal zakken gedroogd eten gekregen voor onderweg, afkomstig van het Nederlandse leger. We hebben het een paar maal gebruikt, ondermeer op de boot van Wadi Halfa naar Aswan, maar het gaf wel een veilig idee dat we het bij ons hadden.
De route over de Duitse wegen verliep voorspoedig. Er zijn op veel plekken wegwerkzaamheden, maar omdat het niet druk is, hebben we weinig oponthoud. Nu de bergen om ons heen afvlakken is het landschap minder imposant.
Opvallend veel huizen hebben hier zonnecellen op het dak. Ook zijn er soms hele weilanden vol met zonnecellen. Ik denk aan de Duitse man die naast mij stond aan het visbuffet in Dar es Salaami: hij was vertegenwoordiger in zonnecellen voor Afrika en had er een hele klus aan om ze daar aan de man te brengen. En de verhalen van onder andere Tim en Kim, die vertelden dat het zo duur is om aan zonnecellen te komen omdat de overheid van Ethiopie er zo'n enorme belasting op heft. En dat terwijl de Afrikaanse zon zoveel meer energie te bieden heeft dan hier in Duitsland.
We komen ongemerkt in Belgie en rijden door de mooie Ardenner bossen naar de camping van Arnoud. Het meer van Robertville is leeg! Vanwege onderhoud aan de dam is het altijd zo aantrekkelijke water nu een miezerig stroompje onder in een zanderig groot gapend gat. Dat wordt me wat van de zomer, wanneer mensen die moeten leven van de recreatie minder klanten krijgen.
Arnoud is verrast als hij ons ziet verschijnen en we hebben een erg gezellige avond.
Een man die iets verder met zijn volkswagenbusje staat doet eerst een beetje sarcastisch als hij ons aanziet voor mensen die er met een te stoere auto graag bij willen horen, maar als hij hoort dat we werkelijk net terug komen vanuit Afrika is hij verrast en enthousiast. Wij hebben gedaan waarvan hij altijd al heeft gedroomd, maar wat hij nooit heeft gedurfd.
We gaan voor de laatste keer voorlopig ons laddertje weer op en voelen ons een beetje emotioneel: dit is echt het einde van de reis...