Dag 55. Alexandrie

Dag 55. Alexandrië.
Een rustig begin dit keer. Om 11 uur komt de taxichauffeur ons ophalen. Ik ga mee om in de stad rond te kunnen kijken; het hotel heb ik van binnen wel gezien. Bij de haven mag alleen Tim naar binnen met zijn pasje. Het duurt erg lang voordat hij weer terugkomt. Wachten is inmiddels zo gewoon geworden dat ik steeds beter in staat ben om één, twee of meer uren stil te zitten en niets te doen. Dat wordt me wat, als straks de haast van het Nederlandse leven weer over ons heen stort.
Er moeten weer papieren ingevuld worden, en Tim kan Joost nog niet op de boot rijden. Maar hij staat nu wel klaar op het laatste terreintje. Hij wordt door iemand anders op de boot gereden. Alles is zo klaargezet dat binnen 2 uur de boot gelost en geladen kan worden, en dan gaat hij meteen weg. Dus als het goed is zien we hem vanaf het balkonnetje van het hotel misschien wel gaan. Het probleem met het carnet is nog niet opgelost. Zelfs vanavond of morgenochtend kunnen we het niet ophalen, want iedereen werkt tergend langzaam. Weer pakt Jamal, de chauffeur, zijn mobieltje en begint in het Arabisch te slijmen met iemand. Mo luistert mee en krijgt af en toe zelf de telefoon in z’n hand gedrukt. Vanaf de achterbank kijken Tim en ik toe, want we verstaan er geen bal van. Maar als er een duim omhoog gaat begrijpen we dat er weer een mijlpaal behaald is. Het is nog een heel strategisch gedoe: terugbellen of het zal gaan lukken, een andere man (hogere baas) achter de hand hebben, onderhandelen hoeveel we hiervoor willen betalen enzovoort. Uiteindelijk komt er weer een man naar buiten met het afgestempelde carnet. We zijn ongeveer 7,50 euro lichter, maar wel erg tevreden met het resultaat. Alles bij elkaar kan je het natuurlijk heel netjes blijven doen, maar dan duurt het misschien een week voordat we hier weg zijn. Vooral de hulp van Mohammed, die geduldig alles vertaalt en zelf onverstoorbaar onderhandelt en rekent of we niet afgezet worden, is onmisbaar gebleken. Hij is speciaal voor deze missie gebleven en gaat pas maandag terug via Suez naar Nuweiba (onder Akaba in de Sinai). In de taxi beloof ik Jamal dat ik hem op internet zal noemen als een grote hulp bij dit soort toestanden en een betrouwbare taxichauffeur in Alexandrië. Ik zal zijn telefoonnummer een dezer dagen aan de stukjes die vanuit Alexandrië geschreven zijn toevoegen.
De stad zelf is niet de prachtige Islamitische cultuurstad zoals hij wordt geadverteerd. Er zijn een paar oude ruines van Griekse tempels en overblijfselen van de Romeinse tijd, maar het alles overheersende verkeer maakt dat je meer oplet waar je loopt dan dat je de rust hebt om alles in je op te nemen. Het blijkt dat alleen al hier in Alexandrië in de zomer in het verkeer 10 tot 15 doden per dag te betreuren zijn! De stad is dan ook een vakantieoord voor velen.
We eten dit keer niet bij het visrestaurant, maar gaan om de hoek naar een simpel afhaalrestaurantje omdat ze daar spaghetti schijnen te hebben. Helaas is het restaurantje meer bekend om de lever, die ze hier kennelijk lekker kunnen bereiden. Tim en ik zijn echter niet voor een portie lever te porren. Dan rest ons dus gewoon spaghetti zonder vlees of vis. We krijgen de gebruikelijke schaaltjes (wegwerp bordjes) met een sausje en brood, bieten, aubergine en zuur. Het zuur blijkt te bestaan uit hele limoentjes die ergens in zijn gemarineerd. Alles is zuur en gepeperd. Na een enkel hapje heb ik het wel gezien. De spaghetti is erg pikant en heeft verder niets toe te voegen. Het is de slechtste maaltijd van de hele reis. Mo zit wel te smullen van de lever, maar in vergelijking met de twee avonden hiervoor eet hij slechts een schijntje. Enfin, voor het geld hoeven we niet te treuren; we hebben bij elkaar misschien voor 3 euro gegeten.
Onze tickets naar Schiphol hebben we kunnen veranderen. We kunnen maandagnacht, of eigenlijk dinsdag in alle vroegte mee. Jamal zal ons morgen ophalen en naar het station brengen. In Cairo heeft hij een broer die ook taxi rijdt, en die brengt ons dan naar de luchthaven. We zullen Egypte dus morgen vaarwel zeggen. We gaan dan even een paar dagen naar huis om bij de kinderen te kunnen zijn, voordat we verder gaan vanuit Italië. Alles bij elkaar zijn we in Egypte geholpen door aardige mensen, hebben een stukje van dit unieke land gezien, maar is er geen enkel land op deze reis waar we zoveel geld hebben moeten uitgeven aan bureaucratisch gedoe. De boot naar Aswan, de afhandeling van alle documenten, belastingen en verzekeringen, de fixers: we komen ongeveer uit op een dollar per gereden kilometer!! Ook voor ons is Egypte met eigen auto een ervaring die we nooit meer zullen herhalen!