Dag 51, Aswan

Dag 51. Aswan.
De grote dag. We hebben ernaar toegeleefd! Tim en Mohammed worden om 8.00 uur opgehaald door Kamal. Zijn taxi zit boordevol: het Duitse echtpaar, David en zijn vrouw, Mike, Tim en Mohammed. Ik blijf in het hotel en hoor achteraf hoe het gegaan is.
Om te beginnen moesten ze naar de traffic police hier in Aswan. Daar moest er een registratie plaatsvinden tegen betaling. Daarna moesten ze de chef douane ophalen bij zijn huis; Kamal had voor hem kennelijk boodschappen gedaan, want een zak met brood werd hem overhandigd, wat bij zijn huis naar binnen werd gebracht. (Overigens had Tim dat ook de vorige keer gezien, toen hij erheen ging vanwege de diefstal).
Op het douanekantoor mochten de mannen eerst de auto’s van de boot af rijden. Joost stond vooraan en deed het meteen. Maar de oude serie 2 LandRover van 2 zweden, waarvoor Tim een uitgebreide e-mail met start instructies had gekregen deed niets. De Zweden hadden Wim en Nita in Wadi Halfa bij Mazar ontmoet, en hadden van ons gehoord. Toen Wim aan Tim vroeg of hij de truck van de boot wilde rijden, hadden zij ook gevraagd of hij hun auto er ook af wilde rijden. Alle sleutels zaten in onze Joost. De oude Landrover moest door Joost van de boot worden getrokken. Mike z’n motor heeft alle olie verloren: in Wadi Halfa hadden ze “m niet kunnen starten en in de eerste versnelling op de boot geduwd. Daarbij was er een olieafdichting losgegaan. Gelukkig was het eenvoudig te repareren.
Ondertussen waren de anderen al bezig met hun carnet de passage. De douane zit werkelijk met de neus op de papieren om te controleren of ze echt zijn. De chef zit ondertussen te bellen, te roken en thee te drinken, zijn medewerkers af en toe controlerend. Iedereen loopt hem te pleasen: een asbakje onder zijn peuk neerzetten, thee aanleveren, pennen brengen enzovoort. Ondertussen zit David te bellen met de ambassade en komt dwars door het afhandelen van de carnets aanzetten met de telefoon: of de chef even wil luisteren naar de autoriteiten. Het telefoontje bracht de impasse tussen David en de douane geen stap verder, maar het geruzie moest wel de hele tijd vertaald worden door Mohammed. Totdat Tim ingreep en beleefd doch dringend vroeg aan David of hij zich wilde realiseren dat zijn probleem de hele groep zoveel oponthoud gaf dat iedereen dreigde nog een nacht in een hotel te moeten slapen vanwege zijn gezeur. Gelukkig hielp dat en kon de afhandeling van de carnets verder gaan. Hoewel alles tergend langzaam gaat (men gebruikt nog geen computer en alles moet in meervoud gedaan worden) is men beleefd en kan men een grapje op zijn tijd waarderen.
Na de carnet afhandeling ging de optocht naar buiten, waar de auto’s geïnspecteerd werden op smokkelwaar. “do you have long knifes?” vroeg de chef aan Tim. Ja, zei Tim, waarop hij ons eetgerei liet zien. Met een lach en een schouderklop was dit voor ons de afhandeling van de invoercheck. Daarna moest er weer met de volle taxi van Kamal teruggereden worden naar de stad, om een man op te halen die de chassisnummers moest controleren. Met de man terug naar de haven, waar hij nauwkeurig ieder voertuig controleert. Daarna de man terugbrengen naar zijn kantoor, waar een verklaring moet worden opgesteld dat de nummers kloppen met de carnets. Daarmee moest de club terug naar de politie in de stad, waar een verzekering moet worden afgesloten die we al hebben: een WA verzekering. Daar is geen ontkomen aan: weer geld neertellen. De inmiddels omvangrijke bundel papieren moest op het politiebureau gecontroleerd worden. Helaas was er op 1 papier van de drie eigenaren (de Duitser, Mohammed en Tim) een foutje geslopen in de datum. Waar 2010 had moeten staan las men 2011. Een probleem wat de hele procedure weer van het begin af had zullen doen herhalen, ware het niet dat Kamal hier zijn diensten als fixer goed neerzette. Hij kreeg het voor elkaar dat deze misdaad door de vingers werd gezien. Scheelt dus een dag werk! Na de controle werden de kentekenbewijzen voor Egypte uitgeschreven. Hier moeten we met een Egyptisch kenteken rondrijden. O wee als je de nummerplaat verliest: dan duurt het weer erg lang voordat je de auto het land uit krijgt… Met het kenteken moest het clubje weer terug naar de haven, waar de borden op de voertuigen werden bevestigd. Pas toen kon iedereen gaan.
De Duitsers zijn zo ver achter op hun tijdsplanning dat ze meteen weg wilden richting Luxor. Achteraf hebben ze zich bedacht. Voor Tim was het 16.30 voordat hij terug was in het hotel: geen tijd meer om op weg te gaan. Dan maar nog een nachtje bijboeken en morgen weg. Mohammed blijft ook nog een nachtje. Zijn route komt overeen met de onze morgen, dus we gaan gezamenlijk weg en hopen tot Hurgada te komen.
We gaan met Mike en een Belgische jongen, waarmee hij nu een kamer deelt, en Mohammed eten. De Belgische jongen heeft voor de rest van zijn reis nog 300 euro. Daarmee moet hij zien thuis te komen, liftend, met openbaar vervoer en hopelijk meegenomen door een toerist met een boot om aan de andere kant van de middellandse zee te komen.