dag 50. Aswan

Dag 50. Aswan.
Vandaag komt de boot met Joost aan!! We wachten in het hotel op een verlossend telefoontje van Kamal. Mike is ook hierheen gekomen en we zitten op het dakterras in de schaduw van gevlochten parasols. Er is vandaag een grote groep toeristen in het hotel neergestreken, voornamelijk jonge vrouwen die erg Amerikaans klinken. Een stevige reisleider is in de eetzaal het programma aan het uiteenzetten: Morgenochtend om 3.00 uur stipt moet iedereen beneden zijn. Dan gaan ze met hun bus naar Aboe Simbel. Omdat je daar alleen heen mag gaan met een politiekonvooi, is dit vroege uur de tijd dat iedere toerist zich dient te melden. De man waarschuwt iedereen dat er niet wordt gewacht op laatkomers en dat iedereen ook naar de wc moet zijn geweest van tevoren, want daarop wordt ook niet gewacht. Alle ogen zijn op hem gericht. Even later horen we overal de kamerdeuren dichtvallen en is de lift geblokkeerd met veel te omvangrijke rugzakken. Na een uurtje zwermen de dames naar de winkeltjes in de soekh en zijn de verkopers enthousiast aan het werk. Terwijl wij boven op het dak dromen van de vrijheid van het reizen, zien we ze beneden het supermarktje uitkomen met rollen wc papier en zakken chips.
We weten dat het wachten niet de hele dag zal duren. De douane sluit om 13.00 uur, en als de boot te kort voor die tijd aankomt, is er voor ons geen kans meer dat we er iets kunnen doen. Kamal belt ons al gauw dat de boot pas om 12.30 zal aankomen. Wéér een dag geduld training!!! Hoewel we grapjes maken dat het wachten hier nog altijd beter is dan wachten in Wadi Halfa worden we toch wel aardig chagrijnig van het bureaucratische gezeur hier. We gaan uit elkaar met sombere gezichten. ’s Middags zitten we een beetje te lezen en te skypen met de kinderen, want we hebben de stad wel gezien. We willen verder!
Tijdens biertijd is iedereen er weer. We komen zelfs de Duitsers weer tegen, die in een ander hotel zitten en zich niet erg laten zien. Met z’n allen kletsen we even later over de plannen die we hebben met de steeds korter wordende tijd die ons nog rest van de vakantie. David is er ook weer bij. Hij is vandaag naar de haven geweest om met de baas te spreken. Het leek eenvoudig opgelost te worden: hij zou met een politie-escorte naar de dichtstbijzijnde grens gebracht worden. Alleen de kosten die hem daarvoor gerekend werden waren belachelijk hoog. Hij heeft zich boos gemaakt bij de douaneofficier, en dat lijkt ons geen goede uitgangspositie voor verdere ontwikkelingen Hij wil morgen ook weer terug naar de haven, want dan gaat iemand van de Britse ambassade met de officier praten per telefoon, en daar moet hij bij zijn.
Morgen gaat dus iedereen naar de haven, in de hoop vóór 13.00 uur de auto te kunnen meenemen. Volgens Dave gaat dat niet lukken: hij heeft meerder overlanders gesproken die met dit klusje twee of drie dagen bezig waren!!!!! Nou is David een ontzettende pessimist en verbitterd door zijn eigen ervaringen, maar het is best moeilijk om optimistisch te blijven. We besluiten dat ik maar beter niet mee kan gaan, want ik kan niets bijdragen. Misschien is het dus nodig dat we nog een nacht in het hotel slapen, en we hoeven op deze manier niet alle bagage mee te nemen naar de haven. De boot waarin Nita, Lieven en Wim zitten gaat vandaag ook weg vanuit Wadi Halfa: als we morgen nog bezig zijn met de auto zien we ze nog. De week die we hier hebben doorgebracht hadden we net zoals zij beter kunnen gebruiken om onderweg meer te zien van de landen waar we doorheen reden..Maar ja, je kan niet alles van tevoren weten.