Dag 48. Aswan

Dag 48. Aswan.
Hoewel Tim z’n ingewanden weer rustig zijn, hebben we de voorgenomen trip naar Luxor met de trein maar niet door laten gaan. Drie uur heen, een aantal uren in de hitte rondsjouwen tussen de piramides, een hotelletje zoeken en de volgende dag 3 uur terug; nu maar even niet.
In de plaats daarvan gaan we met Kees naar het eiland aan de overkant van de stad. Op een heuvel staat daar een ruïne van een vesting, en die willen we van dichtbij bekijken. Er gaan veel boten naar de overkant, maar er is maar één plekje waar de lokalen de boot nemen om naar het dorp aan de overkant te gaan. Die is ook een heel stuk goedkoper dan de toeristenbootjes. Het is erg prettig om Mohammed bij ons te hebben, die praat er in het Arabisch gemakkelijk een aantal ponden van af. In de boot worden vrouwen verondersteld in het ene, voorste gedeelte te blijven, en de mannen zitten achterin. Natuurlijk ben ik tegendraads, en zit bij de mannen. Een wat oudere man hoort Tim grapjes maken daarover, en knikt me toe dat ik lekker moet blijven zitten waar ik wil. Misschien choqueer ik de mannen nog meer als ik gewoon als een van de eersten uit de boot stap, maar ik heb er geen moeite mee.
Om de ruïne op de heuvel te bezoeken moeten Tim en ik elk 30 Egyptische pond betalen, ongeveer 5 euro. Mohammed zou 2 pond hoeven te betalen, want die gaat in zo’n geval door voor Egyptisch. We kijken eens naar alle treden naar boven en besluiten het maar te laten voor wat het is en naar het dorpje zelf te lopen. Toeristen lopen met bezwete voorhoofden onder gekke hoedjes, vlezige knieholtes en te strakke korte broeken waarvan de plooien aan de achterkant allemaal naar het kruis trekken naar de kamelendrijvers, die hun dieren laten knielen en de angstige dikkerds meesjouwen naar een plaatsje boven. Wij lopen naar het Nubische dorp, waar de dadelpalmen en mangobomen uitnodigend omheen staan. Bij de ingang ervan komt een politieman met automatisch geweer naar ons toe en begeleid ons door de stoffige straat. Hij vertelt van alles over de architectuur van de lemen huizen en de wijze waarop de mensen er wonen. We gaan een huis binnen, waar we moeten kijken naar een kleine krokodil die in het bad van het gezin woont. Kennelijk hebben meer mensen in het dorp een gevangen krokodil, om er toeristen mee te trekken. Een nog kleiner exemplaar woont in een emmer. We krijgen van een mooie jonge Nubische vrouw zonder hoofddoek, thee onder een afdakje. Ze hoopt natuurlijk dat we iets kopen van haar zelfgemaakte toeristen-snuisterijen, maar daar hebben we niet veel belangstelling voor. Bij deze mensen blijft een zoon als hij gaat trouwen niet in het huis van zijn vader wonen, maar gaat zelf een huishouding starten. Meisjes blijven wel, als ze niet trouwen. Deze dochter is al getrouwd, haar man heeft ook al een huis gevonden, maar ze wil niet weg van haar ouderlijk huis. De gastvrijheid gebied haar om niets te vragen voor het laten zien van haar ouderlijk huis en voor de drankjes, maar ze neemt ons geld wel dankbaar aan. Voor mij voelt dit als beter besteed geld dan aan het loketje om naar de heuvel te mogen lopen.
De politieman begeleid ons terug naar de rivier, waar we met het volgende bootje weer naar de overkant varen. Het is lekker op het water: een briesje houdt het koel en het water is kristalhelder. In de stad is het echter weer warm en stoffig. We houden daarom maar een echte siësta.
In de namiddag komen Mohammed, Mike, wij en de man en vrouw die hier nog steeds aan het worstelen zijn om aan een geldig carnet te komen, David en zijn Namibische vrouw samen om een biertje te drinken. Er zijn wel een paar plekken waar je die kan krijgen, en Tim hoopt voor mij dat ze er ook wijn hebben. Dat hebben ze wel, maar zo belachelijk duur, dat ik het onnodig vind om die te bestellen. We hebben van Mazar gehoord dat de auto’s nu eindelijk onderweg zijn. Ook hebben we Wim en Nita gesproken, die inmiddels in Wadi Halfa zijn. Hun truck staat ook op dezelfde boot. De week dat we dachten in te lopen is inmiddels dus weer weg. Alleen moeten zij zelf wachten tot de passagiersboot woensdag vaart, en dus hebben ze aan Tim gevraagd of hij de truck van de boot wil rijden. We zullen ze waarschijnlijk dus net een dag missen, want zodra we Joost hebben willen we gaan rijden: naar Luxor en daarna naar de rode zee kust.
Het is gezellig met het hele gezelschap. We horen van David hoe hij door de instantie die het carnet aan hem gaf in Zuid Afrika, was overtuigd dat het echt geldig was in Egypte. Hij heeft het ook nog laten checken door iemand van de Egyptische ambassade in Namibië, dus hij vindt dat hij in zijn gelijk staat. Toch had Mazar hem meteen gezegd, dat het niet goed zou gaan: er hoort in een stempel op de achterkant een aanvulling te staan, en die staat er echt niet in. En op een grensovergang hebben ze natuurlijk maar één meetlat: geldig of ongeldig. De man is nog steeds van de ene instantie naar de andere aan het gaan om zijn gelijk te halen, maar dat zal waarschijnlijk alleen maar tegen hem gaan werken. Hij zal hier dus nog wel een tijdje rondhangen. Ondanks dat zijn vrouw een geboren en getogen donkere Afrikaanse is, komt het op mij over alsof hij nog steeds niet begrijpt wat het TIA principe is: This Is Africa!
Het gezelschap verhuist naar het visrestaurant naast ons hotel (Paradise hotel), waar we een heerlijke vismaaltijd verorberen. Wel weerlastig om te zien dat de prijzen voor toeristen hoger zijn, en dat we zelfs meer belasting en fooi moeten betalen dan de lokalen.