Dag 45. Aswan

Dag 45. Aswan
We hebben min of meer goed geslapen, ondanks het luidruchtige heen en weer geloop in de gang. De kleren deden we niet uit en we sliepen op onze eigen slaapzakken, te vies van de overtrekken over de bedden. Misschien kinderachtig dat we nog steeds niet aangepast zijn aan het echte zwerversbestaan, maar zo is het nu eenmaal.
De anderen hebben de nacht ook wel redelijk uitgerust kunnen afronden, met veel kleren aan en slaapzakken. Om een uur of 12 lijkt eindelijk de kade in zicht. Maar we blijven bij een rots in niemandsland dobberen en de douane begint met het opnieuw stempelen van paspoorten. Bij binnenkomst aan boord waren ze ingenomen en we kregen ze vanmorgen terug met een stempel op het visum, maar nu moest er nog een stempel op.Eindelijk gaat de boot weer een stukje terug en weer verder naar de echte kade. Wanneer we zeker weten dat hij stilligt gaan we met onze koffers naar de gang. Maar daar is er een enorme opstopping. Geüniformeerde mannen roepen namen van mensen die zich moeten melden, maar er lijkt niemand op te reageren. Ondertussen lopen mensen dwars over bagage en tenen heen naar andere gangetjes. De pakketten en koffers die iedereen meesjouwt zijn enorm, en niemand is beleefd of voorzichtig. Terwijl ik op de trap sta wordt ik meerdere keren zowat omver geduwd. Inmiddels doe ik ook geen stap meer opzij, want er wordt meteen misbruik gemaakt als je zelf beleefd bent. Het gedring en geduw wordt zo erg in de nauwe ruimte dat ik me draaierig voel worden. Gelukkig komt er dan net weer beweging in de massa, en zien we eindelijk weer frisse lucht. We lopen een eind naar het douane loodsje, waar een dranghek staat met een geüniformeerde man erachter. We staan weer in een rij, eerst netjes achter elkaar, wat de man ons toesnauwde, maar even later komen er van alle kanten meer mensen bij die weer beginnen voor te dringen en dikke pakken en koffers doorgeven om vooraan het hek neer te leggen.
In de chaos voelt Tim ineens dat zijn portefeuille is gerold, met daarin ongeveer 400 dollar, zijn rijbewijs, brevet en Visa kaart. We zijn even de kluts kwijt. Verdorie!! Altijd let je juist op dit soort dingen; we laten onze spullen nooit alleen, en nu, in het gedrang gebeurt het dan toch. We moeten nog onze bagage door een scanner heen halen. Er staat er maar 1, en er zijn ook hier nog steeds sjouwers die plompverloren hun lasten op de band gooien op en tussen je spullen. Hier worden ze wel met kracht weggejaagd, soms vliegt die bagage ze door de lucht achterna. Men is hier niet poezelig zachtzinnig naar elkaar!
We worden opgewacht door een helper van Mazar, die hier onze gids is. Voor ons, voor Mike, de Duitsers, het Franse stelletje en Mohammed de Libanees (of zoals Tim hem steevast noemt: Kees de Libanees). De laatste is een man die gisteren ook aan kwam rijden bij Mazar, op een dikke Honda Goldwing motor. Zo’n ding dat bijna even groot is als een auto. De man reist over de hele wereld met zijn motor, en is de rest van de tijd ski- en zweminstructeur en geeft motorrijlessen in zijn land. Hij heeft nogal een vreemde stem, hoog en naar boven afbuigend. Maar hij is erg vriendelijk en behulpzaam, en omdat hij natuurlijk goed Arabisch spreekt en Engels, is hij onze steun en toeverlaat in alle onduidelijkheden om ons heen.
Tim gaat aangifte doen bij de politie. Eerst zien ze het nut er niet van in om hem normaal te woord te staan, totdat hij zich voorstelt als captain en zijn visitekaartje geeft. Meteen is de sfeer voorkomend en worden er formulieren klaargemaakt. Het blijkt dat hij in zijn verklaring maar beter niet kan zeggen dat de portefeuille gestolen is, maar kwijtgeraakt. Bij diefstal zitten we hier namelijk nog een week vast, omdat er allemaal onderzoeken moeten worden gedaan en we zelfs voor het gerecht moeten getuigen of mogelijke daders aanwijzen.
Terwijl hij eindeloos weg blijft zitten we allemaal op onze bagage te wachten. Wachten zonder te weten hoe lang en wat de volgende stap is, is een kunst die we allemaal dienen te leren in Afrika, maar ik ben er nog steeds niet goed in. Zowel Kees de Libanees als de vriend van Mazar blijven en helpen met de taalbarrière, en we zijn min of meer allemaal aan elkaar gebonden. Eindelijk, ruim een uur later komt Tim weer tevoorschijn. Er moeten nu nog kopieën gemaakt worden, want er zijn 4 verschillende diensten die dit moeten weten. De kopieën worden steeds zwarter, en moeten telkens weer gestempeld worden, op verschillende plaatsen in de stad. We gaan met z’n allen, 9 mensen in totaal in een stationwagen van adres naar adres, alvorens we naar verschillende hotels worden gebracht.
Aswan is een grote stad, met flats en moskeeën, bruisende soekhs en behoorlijk wat toeristen. Wij kiezen voor een middleclass hotel, aan een drukke winkelstraat en met marmeren tegels op de vloer. Het schijnt pas 2 jaar oud te zijn, maar is al aardig doorleefd. De kamer is in ieder geval een stuk schoner dan wat we de laatste tijd hebben meegemaakt en het belangrijkste: er is een douche en een wc voor ons alleen. Maar waarom ze nu toch altijd hier een douchekop boven de wc zetten is me een raadsel. Alles wordt nat. De afwezigheid van wc papier is niet eens zo onverstandig op deze manier, maar het is wel een beetje vreemd om voor een wc staand te douchen.
Ik heb gelukkig mijn deel van ons contante geld nog, en mijn eigen creditcard, zodat we geen probleem hebben nu. Kees de Libanees gaf spontaan meteen 300 dollar aan Tim en zei dat hij dat tzt van hem wel terug kreeg, en de andere man, Kamal, bracht een hele tray biertjes naar het hotel. Van Mazar horen we per telefoon dat de auto’s misschien morgen geladen worden en dan morgenmiddag, (vrijdagmiddag) op weg gaan voor de 18 uur durende tocht.. Maar het kan ook zaterdag worden, en dan zijn ze er pas zondag. Het is niet bekend of ze dan ook van boord mogen.Maandag is het hier een grote feestdag en dan wordt er niet gewerkt. Met een beetje pech zitten we hier dus vast tot dinsdag, en dan moeten we zien of we de auto snel door de douane krijgen. Alles bij elkaar hebben we dan 10 dagen gedaan over een grensovergang!!! Maar ja, het is hier gemakkelijker om je te vermaken dan in Wadi Halfa, en het is wel gezellig met de lotgenoten. Bovendien doet hier mijn dongel het weer, zij het dat het verschrikkelijk traag gaat.
Groeten vanuit Egypte.