Dag 44. Wadi Halfa naar Aswan
Door: sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
01 April 2010 | Soedan, Khartoem
Dag 44. Wadi Halfa onderweg naar Aswan
Als vogeltjes bij een plasje water zitten we om de beurt op onze hurken te fladderen met een straaltje water uit de ingebouwde watertank van Joost, achter en onder de achterbumper. Beetje water voor het gezicht en de oksels, beetje water om de tanden te poetsen en verder zuinig aan doen. We hebben veel flesjes drinkwater bij ons, maar de tank met afwas- en waswater begint aardig leeg te raken. We hebben in Nairobi een filter gekocht, dat we erop zetten als we willen koken met het water, want het schijnt niet geheel safe te zijn.
Vandaag moeten we vroeger op het kantoortje zijn. We weten nog steeds niet precies wanneer de auto gaat, maar wij vertrekken vandaag in ieder geval. We hebben contact met Wim en Nita en Lieven, want die moeten van Mazir misschien eerder komen. Hun truck is zwaar, en misschien kan Mazir regelen dat hij met een aantal andere vrachtauto’s op een bark gaat, waardoor de kosten lager zijn. Want als hij op de gewone Bark gaat zal het ze belachelijk veel geld kosten. Dat wordt ze te gek, en ze zijn zich nu aan het oriënteren of ze niet beter van Port Sudan kunnen oversteken naar Saoedi Arabie. We kunnen ze natuurlijk niets adviseren, alleen onze indruk doorgeven dat ze Mazir wel kunnen vertrouwen en dat dit geen prijzen zijn die hij verzint.
We krijgen zelfs een formulier mee dat de Orange Trofee rijders kunnen invullen, als we ze tegen komen. Het is ook naar hun Namibische organisatie- mevrouw gezonden, maar als er iemand van de groep is die het al van mij wil hebben, dan kan dat. Als het goed is heb ik ook een digitale versie op mijn mail staan.
Er is gisteren een Duits stel gearriveerd. We hebben ze ook al in Khartoum gezien, op de Blue Nile Sailing Club. Toen namen ze niet de moeite om even een hand te geven , maar spraken alleen met hun landgenoten. Ook hier kostte het even tijd voordat ze zich voorstelden. De man heeft een grijze baard en een suf kaki hoedje en de vrouw spreekt amper Engels. Ze zijn ongeduldig en gaan al eerder richting de haven, maar komen algauw weer terug. Het heeft geen enkele zin om je als Europeaan op te winden over het tijdsbesef van de Sudanesen; je wint er niets mee.
Eindelijk, om een uur of 15.30 gaan we naar de haven met Mazir. Daar begeleid hij ons door de douane en de customs. Joost moeten we achterlaten op een eenzaam haventerreintje en we nemen onze belangrijkste spullen en slaapzakken mee. Alles gaat langzaam, overal moet je geduld hebben. Maar uiteindelijk zitten we op de boot. Een op het oog nette boot, met meerdere lagen dek. We hebben de laatste eerste klas hut weten te regelen met Mazir. In een smal gangetje zijn aan weerszijde smalle, groezelige hutten met een stapelbed. Alles plakt en is vies. We hebben insecticide meegenomen, want we hebben in een van de verslagen van anderen gelezen dat er vlooien waren. De deur kan niet op slot, maar er is een grote airconditioner. De anderen, de Duitsers en Mike en een stel Fransen die met openbaar vervoer reizen, zitten op het dek. Daar proberen ze met doeken schaduwplekjes te maken en rollen hun matjes uit. De vloer is van metaal en nu nog heet maar ’s nachts koud. Ik ben blij met onze hut: die geeft wat privacy en comfort. De wc’s zijn tegenover onze hut en rieken verschrikkelijk. Ook voor de vrouwen is er alleen maar een gat in een roestig stinkend hokje.
Als de boot eindelijk vertrekt ga ik even alleen naar het dek, want we laten de spullen liever niet alleen. Al gauw komt er een mannetje in Djallaba naast me staan en begint een praatje in een paar woorden Engels, waarvan ik al gauw begrijp dat het een nogal smerige toon heeft. Zonder hoofddoek en alleen wordt ik kennelijk gezien als iemand met wie je op die manier van gedachten kan wisselen. Ik blijf maar in m’n hut verder… Tim gaat regelmatig praatjes maken en een kijkje nemen aan dek, maar ik wil de spullen niet alleen laten en duik maar in m’n boek. Vanuit het raampje zien we om 21.30 uur de beelden van Abu Simbel verlicht aan de rand van het water. Ze stonden eerst op een plaats die nu onder water ligt, en zijn hier later naar toe gebracht. Om er vanaf Egypte naar toe te mogen moeten toeristen in konvooi er naartoe geleid worden vanwege eerdere aanslagen. Voor ons zal het bij de indruk blijven die we van achter het raampje ervan hebben gekregen.
Als vogeltjes bij een plasje water zitten we om de beurt op onze hurken te fladderen met een straaltje water uit de ingebouwde watertank van Joost, achter en onder de achterbumper. Beetje water voor het gezicht en de oksels, beetje water om de tanden te poetsen en verder zuinig aan doen. We hebben veel flesjes drinkwater bij ons, maar de tank met afwas- en waswater begint aardig leeg te raken. We hebben in Nairobi een filter gekocht, dat we erop zetten als we willen koken met het water, want het schijnt niet geheel safe te zijn.
Vandaag moeten we vroeger op het kantoortje zijn. We weten nog steeds niet precies wanneer de auto gaat, maar wij vertrekken vandaag in ieder geval. We hebben contact met Wim en Nita en Lieven, want die moeten van Mazir misschien eerder komen. Hun truck is zwaar, en misschien kan Mazir regelen dat hij met een aantal andere vrachtauto’s op een bark gaat, waardoor de kosten lager zijn. Want als hij op de gewone Bark gaat zal het ze belachelijk veel geld kosten. Dat wordt ze te gek, en ze zijn zich nu aan het oriënteren of ze niet beter van Port Sudan kunnen oversteken naar Saoedi Arabie. We kunnen ze natuurlijk niets adviseren, alleen onze indruk doorgeven dat ze Mazir wel kunnen vertrouwen en dat dit geen prijzen zijn die hij verzint.
We krijgen zelfs een formulier mee dat de Orange Trofee rijders kunnen invullen, als we ze tegen komen. Het is ook naar hun Namibische organisatie- mevrouw gezonden, maar als er iemand van de groep is die het al van mij wil hebben, dan kan dat. Als het goed is heb ik ook een digitale versie op mijn mail staan.
Er is gisteren een Duits stel gearriveerd. We hebben ze ook al in Khartoum gezien, op de Blue Nile Sailing Club. Toen namen ze niet de moeite om even een hand te geven , maar spraken alleen met hun landgenoten. Ook hier kostte het even tijd voordat ze zich voorstelden. De man heeft een grijze baard en een suf kaki hoedje en de vrouw spreekt amper Engels. Ze zijn ongeduldig en gaan al eerder richting de haven, maar komen algauw weer terug. Het heeft geen enkele zin om je als Europeaan op te winden over het tijdsbesef van de Sudanesen; je wint er niets mee.
Eindelijk, om een uur of 15.30 gaan we naar de haven met Mazir. Daar begeleid hij ons door de douane en de customs. Joost moeten we achterlaten op een eenzaam haventerreintje en we nemen onze belangrijkste spullen en slaapzakken mee. Alles gaat langzaam, overal moet je geduld hebben. Maar uiteindelijk zitten we op de boot. Een op het oog nette boot, met meerdere lagen dek. We hebben de laatste eerste klas hut weten te regelen met Mazir. In een smal gangetje zijn aan weerszijde smalle, groezelige hutten met een stapelbed. Alles plakt en is vies. We hebben insecticide meegenomen, want we hebben in een van de verslagen van anderen gelezen dat er vlooien waren. De deur kan niet op slot, maar er is een grote airconditioner. De anderen, de Duitsers en Mike en een stel Fransen die met openbaar vervoer reizen, zitten op het dek. Daar proberen ze met doeken schaduwplekjes te maken en rollen hun matjes uit. De vloer is van metaal en nu nog heet maar ’s nachts koud. Ik ben blij met onze hut: die geeft wat privacy en comfort. De wc’s zijn tegenover onze hut en rieken verschrikkelijk. Ook voor de vrouwen is er alleen maar een gat in een roestig stinkend hokje.
Als de boot eindelijk vertrekt ga ik even alleen naar het dek, want we laten de spullen liever niet alleen. Al gauw komt er een mannetje in Djallaba naast me staan en begint een praatje in een paar woorden Engels, waarvan ik al gauw begrijp dat het een nogal smerige toon heeft. Zonder hoofddoek en alleen wordt ik kennelijk gezien als iemand met wie je op die manier van gedachten kan wisselen. Ik blijf maar in m’n hut verder… Tim gaat regelmatig praatjes maken en een kijkje nemen aan dek, maar ik wil de spullen niet alleen laten en duik maar in m’n boek. Vanuit het raampje zien we om 21.30 uur de beelden van Abu Simbel verlicht aan de rand van het water. Ze stonden eerst op een plaats die nu onder water ligt, en zijn hier later naar toe gebracht. Om er vanaf Egypte naar toe te mogen moeten toeristen in konvooi er naartoe geleid worden vanwege eerdere aanslagen. Voor ons zal het bij de indruk blijven die we van achter het raampje ervan hebben gekregen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
