dag 42

Dag 42. Wadi Halfa
De boot voor de passagiers gaat op woensdag van hier uit weg en de bark voor de auto’s in ieder geval niet vandaag. We worden wel om een uur of 9 verwacht bij het bederijfje van Mazar Mahir. Dat is een rechthoekig lemen gebouwtje, roze geverfd van binnen en met deuren aan twee kanten, zodat de wind er doorheen kan blazen. Een plafondventilator zorgt ervoor dat elk papiertje en vooral de twee felgekleurde boeketjes plastic bloemen zullen opwaaien. Mazar Mahir heeft een plotter staan waarmee hij via zijn computer teksten op stickervellen zet. De plotter snijdt ze uit en dan zet hij ze over op bijvoorbeeld de achterkant van een TukTuk. Nadat hij geheimzinnig met onze paspoorten bezig is achter zijn computer, komt hij met een afdruk van onze namen aan: Tim Joseph en Marie (dat is m’n eerste naam op m’n paspoort, en ik ken mezelf niet met die naam…) Ze worden met enthousiasme door Tim en hem op de auto geplakt. Joseph en Marie…
Hij maakt ook grote prints: de president prijkt op al zijn wanden, met felroze of groene achtergrond. Hier en daar lijkt het alsof met geprobeerd heeft zijn huidskleur wat op te lichten (gelijk Michael Jackson..), maar dat is wat groen uitgevallen.
Eigenlijk zitten we er vanaf 9 uur voor niets: wel hebben we nu tickets voor de passagiersboot, maar verder is er nog niets te doen. Maar we blijven er. Mike, de Britse motorrijder die er zo jong uitziet, is gisteravond ook in het stadje gearriveerd en is blij dat hij ons ziet. Voor hem was de trip hierheen “a nightmare’. Twee lekke banden, waarvan de laatste slechts 20 km voor Wadi Halfa. Bij het bush-campen in de woestijn was hij vast komen te zitten, wat hem drie uur kostte om eerst alle bagage los te maken, de motor los te trekken en daarna alles weer op te laden. Hij was in het hotelletje neergestreken. Wij hadden hem zien rijden, toen we ons plekje om te slapen indraaiden en net achter een duin zaten.
Al gauw worden er ronde broodjes en gebakken vissen binnen gebracht, van het winkeltje ernaast. Dat is ontbijt hier. We eten met onze vingers in een kringetje om de krant met vissen, graaiend van de graten en genietend van de combinatie rauwe rode ui, citroen, gebakken vis en vers brood. Er lopen voortdurend mensen hier binnen die een praatje met ons komen maken of even bij Mazar blijven hangen. De man is hier kennelijk populair, met zijn “buitenlandse contacten”. Minstens een van hen eet mee aan het tafeltje.
Mazar praat honderd uit. Een geliefd onderwerp is de manier waarop men in Egypte elke gelegenheid te baat grijpt om je op te lichten. Taxichauffeurs die voor twee straten verder een omweg van een half uur maken, hotels die je oplichten en ga zo maar door. Deze klaagzang komt overeen met de geluiden van alle overlanders die van Noord naar Zuid reizen: de meesten roepen dat ze nooit meer een voet in Egypte zetten. Onderwijl gaat voortdurend één van zijn twee mobiele telefoons. Hij praat vaak zo hard, dat de beller waarschijnlijk niet eens de telefoon hoeft te gebruiken om hem te kunnen verstaan. Behalve dan de overlanders die in Egypte zitten, en waarvan hij er soms nog steeds een paar begeleid. Zo is er ene David, die met een ongeldig carnet de passage toch naar Egypte is gegaan. En dat moet je niet doen, want de beambten doen er alles aan om de papieren op echtheid te controleren. Laatst nog was er iemand voor een week de gevangenis in gegaan vanwege vervalsing van zijn carnet. Deze David is door de beambten in Ashwan naar Cairo gezonden, met achterlating van zijn Land Rover. Daar moest hij een Carnet gaan regelen. Maar nu hij in Cairo zit, wordt hij naar de grens met Libië gestuurd, want daar moest er iets geregeld worden. En dat allemaal per trein. Mazar raadt hem af om naar weer een andere grens te reizen, want daar zal hij ongetwijfeld weer teruggezonden worden voor weer een andere activiteit. Hij overweegt nu om de auto als cargo in een container door het land te laten versturen naar een andere grens. Uiteindelijk weet hij een van zijn goede contacten in Ashwan te regelen die David een Carnet de passage geeft die binnen 4 dagen afgestempeld moest worden aan beide grenzen. David is voorlopig gered. Het kost hem waarschijnlijk vrij veel geld, maar altijd nog minder dan de containerversie.
Mike heeft ook een verlopen carnet, dat hij heel nauwkeurig heeft vervalst om door Egypte heen te kunnen. Na het horen van dit verhaal komt hij terug op zijn plan om dat te gebruiken. Hij is net zo druk met Mazar om voor hem de doortocht door Egypte te regelen. Voor hem, als Brit, is er wel de mogelijkheid om door Libië te reizen. In die vier dagen kan hij wel tot aan die grens komen. Voor Nederlanders en veel andere Europeanen is het niet meer mogelijk: die krijgen geen visum meer sinds er een incident geweest is met de zoon van Ghadaffi en de Zwitserse politie. Ik snap niet waarom het ene land wel en het andere niet meegenomen wordt in de boycot. Volgens mij volkomen willekeur.
Mazar is trots op zijn Nokia mobieltjes. Hij gebruikt ze als modem om te kunnen internetten, en wij mogen er gebruik van maken. Totdat de stroom uitvalt, want dan is het mobiel zo leeg, midden in het verzenden van een pagina naar m’n website. Als we na een paar uur wachten nog geen stroom hebben, vraag ik of ik zijn SIM kaartje in mijn Alcatel dongel mag proberen. Hoewel hij me weinig kans geeft dat het zal werken, heb ik in een ommezien een prima verbinding. Ook dus een tip voor het Orange team: ik heb veel gezeurd over de dongel, maar dat lag aan de combinatie met het Vodacom kaartje. De dongel van Alcatel is oké: je kan er in de meeste landen zo een SIM kaart instoppen van ZAIN, die met de het inbelnummer *99# verbinding maakt. Behalve in Ethiopie, daar is geen ZAIN. Je moet natuurlijk wel tijd hebben om ergens een SIM kaartje te kopen.
Er komt een groep jongens binnenlopen die ons meteen een folder in de hand drukt over de president. Er wordt in uitgelegd waarom het onzin is dat hij naar het Internationale gerechtshof in Den Haag zou moeten (waarvoor hij al is “uitgenodigd”). In het comité zitten volgens de folder geen Arabieren of Moslims, maar alleen Westerse vertegenwoordigers. Bovendien is de startdatum van het internationaal gerecht, 2003, een datum die onrecht doet aan alle voorgaande ellende die de Arabieren is aangedaan. Ik heb de rest van de folder nog niet gelezen , maar het geeft me weer wat stof tot nadenken en napluizen. Als ik Mazar vraag waarom hij zo duidelijk voor de heersende partij kiest, legt hij onder andere uit dat alle nieuwkomers altijd eerst hun zakken gaan vullen, waardoor het land eerder economisch achteruit zal gaan dan vooruit. De president zit al 22 jaar in het zadel, en die staat voor economische groei. Er zijn zoveel grondstoffen in Sudan gevonden, dat het land een enorme welvaart kan krijgen. Ik denk terug aan gisteren, toen we hem vroegen of hij nog terugdacht aan het oude Wadi Halfa. De oude stad, gelegen aan een oase, is met het aanleggen van de stuwdam onder water verdwenen en de nieuwe stad is een fantasieloos gehucht dat alleen tot leven gebracht wordt als de boot aankomt. Oudere stadgenoten hebben nog foto’s aan de muur van de oude stad en spreken er met weemoed over. Niet Mazar: die ziet vernieuwing als kansen. Hij boert uitstekend als intermediair voor zoveel toeristen.
Uiteindelijk gaan we om een uur of 4 weer terug naar het plekje waar we vannacht ook hebben gestaan. Gelukkig hebben we Joost nog bij ons, en hoeven niet in het hotelletje. Onze daktent is aangenamer dan een bed van staal met nijlontouw gespannen als spiraal en een dun matrasje. Hoewel we inmiddels zwaar behoefte hebben aan een douche, gaat dit nog wel even. We weten dat we hier nog zeker tot eind van de week mee moeten leren leven.
Tim heeft vanaf de grens met Sudan drooggestaan wat betreft bier. Hier is alcoholbezit en –gebruik zwaar verboden: er staan zelfs zweepslagen op als je betrapt wordt. Het schijnt wel zo te zijn dat men voor buitenlanders iets milder is, maar we hebben geen risico’s genomen. Hij heeft zich moedig door deze dagen heengeslagen, maar in onze slaapzak zat het laatste blikje bier als een trofee op hem te wachten. Gisteren heeft hij het in de koelkast gezet, om vandaag ervan te kunnen genieten en vervolgens het lege blikje in het zand te kunnen begraven. Als hij het opent ruikt hij er eerst verlekkerd aan, alsof het een exquise wijn is. Nog nooit heb ik hem zo zien genieten van een pilsje!