Dag 36

Dag 36. Tim en Kim village.
Tim kan natuurlijk niet stilzitten en biedt aan om de elektriciteit bedrading in een huisje uit te zoeken en aan te sluiten. Dat wordt in dank aanvaard, en Kim verlegd haar prioriteiten om deze klus samen met hem te doen. Zij is degene die het geduld en het analytische heeft om dit te doen, terwijl haar man meer degene is die met de arbeiders het huisje waarin de generator moet komen aan het bouwen is.
Eerst besteden er ze een tijd aan om te snappen hoe de Ethiopische aannemer gedacht heeft bij het trekken van de draden. Dat is vrij basic gedaan; er is dus uit te komen. Niet alle kleuren kloppen, maar wie daar op ziet…Met plakkertjes labelen ze ieder paar draden dat bij elkaar hoort, nadat ze doorgemeten zijn met een Voltmeter. De schakelaars voor de hotelschakelingen die er liggen zijn niet de juiste, dus alles aansluiten lukt niet vandaag. Maar Kim heeft het nu helemaal door, en kan dat op een later moment prima zelf doen. Tim maakt schema’tjes voor haar voor de aansluitingen.
Ondertussen krijgen de twee jonge vrouwen die in de keuken werken Engelse les en kookles van de Zweedse die hier een tijdje meewerkt. Ze leren hoe je eieren “Sunny side up” kan aanbieden en hoe je aardappelsla maakt. Meestal is het de bedoeling dat ze proeven wat ze maken, maar dat mag nu niet in de vastentijd. Ze doen hun best, maar soms lijkt het of ze hetgeen ze een poosje geleden hebben geleerd vergeten te bate van de nieuwe dingen. Enfin, dat ging bij mij vroeger op school ook zo… Maar zouden ze werkelijk ooit begrijpen wat Europeanen zien in al die variaties in hun eitje? Waarom ze zo verschrikkelijk veel ingrediënten gebruiken en in het ene gerecht geen knoflook willen en in het andere wel? En zouden ze, als ze dit allemaal geleerd hebben inzien dat hun kennis van waarde is voor baantjes als deze? De meeste Afrikanen die ik gesproken heb leven vooral in het hier en nu, en maken geen plannen voor morgen.
Er zijn drie honden hier. Twee heeft Kim als puppy gevonden in Addis. De moeder was van een brug af geschopt en lag dood beneden, de drie pups lagen als ong. 20 dagen oude weesjes nog op de brug. Na even twijfelen en nadat ze eerst de boodschappen die ze aan het doen waren binnen hadden, keerden ze terug naar de puppy’s, waarvan er inmiddels 1 ook beneden lag. De andere twee gristen ze gauw mee en gingen er als een haas mee vandoor in een taxi. Als je namelijk laat merken dat je ze mee zal nemen zijn er ineens allemaal eigenaars die er geld voor willen. Ze hebben nu een heerlijk leven hier. Als het warm is springen ze in het meer en verder vermaken ze zich met jagen op hagedissen en blaffen naar vermeende indringers. De derde hond kwam hier uit het dorp; die is minder snugger dan de hoofdstedelijke honden. Maar dat je een poot moet geven voordat je je eten ontvangt is zelfs haar duidelijk geworden. De cyperse poes is net bevallen van 3 kittens en laat zich nog nauwelijks zien. Gezien de vele roofvogels lijkt me het ook verstandig dat ze ze niet uit het huisje van Kim versleept maar daar gaat opvoeden.
Tim heeft het over een boek van een Britse reiziger hier in Ethiopie, die in het begin van de vorige eeuw hier was: “The choice of my life” van Wilfred Thessiger. Dat was precies informatie die ik wilde hebben: welk boek zal ik lezen over Ethiopie. Hiermee moeten we dus maar gauw beginnen, thuis.
Ethiopie heb ik nu ervaren als een film zonder geluid of ondertiteling. Vanachter mijn raampje van de auto en zonder dat ik met Ethiopiers zelf meer dan een paar woorden heb gewisseld. Alle informatie tot nu toe heb ik van immigranten en die kijken misschien analytischer en meer vanaf een afstand naar het land, maar dat geeft me nog geen beeld van de manier waarop mensen hier leven. De taalbarrière is daarvoor een belangrijke reden, maar ook het massale als je met iemand in contact wil komen. Ik ben er niet zo goed in om meteen met hele groepen aan de praat te gaan. We hoorden van een alleen reizende Britse motorrijder dat hij ’s morgens gewekt werd door wel 50 mensen die hem een handje wilden geven en allemaal om zijn piepkleine tentje dromden. Anderen vertelden dat ze in een klein dorpje aankwamen en een wonderbaarlijke vermenigvuldiging zagen van het aantal mensen dat in optocht achter hen aan liep, onderwijl voortdurend hun witte, behaarde armen aanrakend alsof dat iets zeer bijzonders was.
We sluiten de avond weer af met een gezamenlijk diner met Kim en Tim, onder een heldere halve maan en het Zuiderkruis.