dag 33
Door: sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
26 Maart 2010 | Ethiopië, Bahir Dar
Dag 33. Addis Ababa naar Bahir Dar, Ghion hotel.
Bij het ontbijt laten we het ons goed smaken, zodat we er weer een tijdje tegen kunnen. Eigenlijk probeer ik hier pas wat lokale gerechten uit, die voor de hotelgasten niet zo pittig gemaakt zijn als het doorgaans schijnt te zijn. Of men heeft een ontbijtversie en een dinerversie, dat kan natuurlijk ook.
Dan gaan we weer op pad. De stad uit valt ons mee, er zijn minder wegconstructies als aan de andere kant. Al gauw komen we in het gebergte ten noord-westen van de stad. Haarspeldbochten en vrij forse klimpartijen, nog steeds door eeuwig bewegende mensen-stoeten. Er is waarschijnlijk een sportacademie een stukje buiten de stad, want ik zie overal atleten bezig met oefenen op veldjes en erg veel hardlopers. Niet zomaar een beetje joggen, deze mannen en vrouwen met prachtige lichamen vliegen voort. Geen wonder dat die –inmiddels tot Nederlander genationaliseerde – Ethiopische kampioen zo goed is. Je knokt hier voortdurend met hoog en laag verschillen. Een blik op onze hoogtemeter geeft aan dat we hier op ruim 2 kilometer boven zeespiegel rijden. Later rijden we zelfs op 3122 meter, een hoogte waarop het zuurstofgehalte in de lucht zoveel lager wordt dat in de cockpit van een vliegtuig de zuurstofmaskers naar beneden zouden komen (niet in de cabine, die mogen nog even suf blijven tot de druk die bij 3500 meter hoort). De Sani pass in Zuid Afrika/ Lesoto, waarboven de hoogste kroeg van Afrika ligt, is 2880 meter hoog.
Vrachtauto’s hebben er een enorme klus aan om de hellingen op te komen. Er staat op een gegeven moment een lange rij, verdeeld over de haarspeldbochten. Ze blijken te wachten totdat ze langs een collega kunnen die met zijn aanhanger over de rand hangt, op een stuk weg waar waarschijnlijk een kleine aardverschuiving is geweest. Tim passeert de meesten en gaat net op tijd weer in de rij. Net voor ons was er een bus die dat ook deed, en op de bon werd gezet door een politieman. We hebben te doen met Wim en Nita, die hier waarschijnlijk ook zullen rijden straks.
Alweer missen we regelmatig op het nippertje mensen die niet uitkijkend in één keer van richting veranderen of aan komen rennen om te bedelen. De geiten en ezels zijn voorspelbaarder in hun gedrag. Aan deze kant van het land lijken de mensen wat minder hard voor hun dieren. Als de paarden bereden worden hebben ze kleurige tuigen met rode kwasten. Ze zien er minder kapot uit bij de schoft, hoewel de hardste werkers, degene die een kar met mensen moeten trekken in de stad, nog zielig en mager zijn. Maar ook de mensen zelf sjouwen met halve hooibergen op het hoofd, of lange boomstammetjes of zware watervaten. Vaak op de nek of op de bovenrug. Wat moeten die wervels vroeg versleten zijn!
Het graan is pas geoogst, want de velden zijn kaal en dor en overal zijn hopen stro en staan mensen met de hand te dorsen en gooien kinderen het graan omhoog om kaf te laten verwaaien. Koeien en geiten doen zich tegoed aan het stro. Er zijn ook hoge voorraden van een riet-achtig gewas, in bomen of op stellages opgetast om de dieren er vanaf te houden. Wat is dit land toch boordevol. Nergens een leeg stuk te zien, overal mensen en verschrikkelijk veel vee. Ik ben niet deskundig, maar het lijkt mij dat er overbegrazing plaatsvindt. Ik las ergens dat in 1935 het land 15 miljoen inwoners had, en nu 35 miljoen. In 2025 zullen het er volgens berekeningen 120 miljoen zijn!! Dat kan nooit goed gaan.
We worden voortdurend, vooral wanneer we stoppen, belaagd door kinderen die “joe, joe, gimmi money” roepen. Ze weten van geen ophouden en het worden er in een ommezien erg veel. Ik hou mijn raampje dicht, iets wat ik me van mezelf eerder niet kon voorstellen. Het gaat me te diep, de armoede is overduidelijk, zoals we tot nu toe overal hebben gezien, maar de gedachte dat een wit persoon meteen tot sinterklaas wordt verheven vind ik moeilijk. Hebben “we” (witte mensen) dit zelf veroorzaakt door hier projecten op te zetten? Of zijn andere reizigers gaan strooien met kleingeld en balpennen waardoor dit een folklore is geworden?
Ik zie vanuit de auto hoe kameraadschappelijk mensen hier met elkaar omgaan. Mannen zijn onderling in onze ogen gewoon klef: innig gearmd over straat lopen, elkaar vaak aanrakend..wij hebben andere associaties met dit gedrag. Maar ook de familiezin: vaak zie je grote broer een arm om kleine broer heen slaan, of loopt een familie van groot naar klein samen te sjouwen met dingen naar of van de dichtstbijzijnde markt. In de lange rij die naar en van ieder dorpje wandelt, zie je zeer zelden iemand alleen lopen. Vrouwen zie je minder, en er worden veel minder kleine kinderen op de rug gedragen. Jonge vrouwen lopen ook vaak gearmd samen.
We passeren op meerdere plaatsen oude, verwoeste en verroeste tanks, die zijn blijven staan bij de laatste gevechten hier. Er moet hier behoorlijk zijn geknokt, maar nu worden ze als alternatieve bushokjes gebruikt.
Tracks 4 Africa zegt dat we pas om 19.07 op de plaats van bestemming komen, en dat vinden we te laat. Maar als we het alternatieve plaatsje passeren, is het pas 12.00 uur, dus we wagen het er maar op. Desnoods vragen we in een dorpje of we ergens mogen staan als het ons te laat wordt, maar gezien de mensenmassa’s die ons dan de rest van de avond aan zullen staren is dat niet de oplossing waar we naar uitkijken. Maar wat Tracks niet weet, is dat de weg inmiddels is geasfalteerd, en dat het daarom veel minder tijd zal kosten. We zien dan ook de eindtijd op het apparaat steeds verder naar voren schuiven en we komen ook om 17.00 uur aan in Bahir Dar. Op het terrein van het hotel mogen we kamperen, aan het meer. Vergelijkbaar met de plek van de apen, maar wat onrustiger naast de keuken en toilet. Toch maken we het onszelf gemakkelijk, pakken onze stoeltjes en tafel uit en beginnen te koken. Het wemelt hier weer van de vogels, en ook de visarend blijkt in het geheel niet mensenschuw. Hij zit in de boom bij het buitenterras over het meer uit te kijken. Er zijn gele canna’s in de tuin, waar ik gelukkig de grote zaden in kan vinden. (Je hebt twee categorieën canna’s: die welke zaad maken waaruit ik weer kan kweken, en die welke alleen via de rhizomen te vermeerderen zijn). Daar gaan er weer een paar van naar tuinman nummer 1.
Bij het ontbijt laten we het ons goed smaken, zodat we er weer een tijdje tegen kunnen. Eigenlijk probeer ik hier pas wat lokale gerechten uit, die voor de hotelgasten niet zo pittig gemaakt zijn als het doorgaans schijnt te zijn. Of men heeft een ontbijtversie en een dinerversie, dat kan natuurlijk ook.
Dan gaan we weer op pad. De stad uit valt ons mee, er zijn minder wegconstructies als aan de andere kant. Al gauw komen we in het gebergte ten noord-westen van de stad. Haarspeldbochten en vrij forse klimpartijen, nog steeds door eeuwig bewegende mensen-stoeten. Er is waarschijnlijk een sportacademie een stukje buiten de stad, want ik zie overal atleten bezig met oefenen op veldjes en erg veel hardlopers. Niet zomaar een beetje joggen, deze mannen en vrouwen met prachtige lichamen vliegen voort. Geen wonder dat die –inmiddels tot Nederlander genationaliseerde – Ethiopische kampioen zo goed is. Je knokt hier voortdurend met hoog en laag verschillen. Een blik op onze hoogtemeter geeft aan dat we hier op ruim 2 kilometer boven zeespiegel rijden. Later rijden we zelfs op 3122 meter, een hoogte waarop het zuurstofgehalte in de lucht zoveel lager wordt dat in de cockpit van een vliegtuig de zuurstofmaskers naar beneden zouden komen (niet in de cabine, die mogen nog even suf blijven tot de druk die bij 3500 meter hoort). De Sani pass in Zuid Afrika/ Lesoto, waarboven de hoogste kroeg van Afrika ligt, is 2880 meter hoog.
Vrachtauto’s hebben er een enorme klus aan om de hellingen op te komen. Er staat op een gegeven moment een lange rij, verdeeld over de haarspeldbochten. Ze blijken te wachten totdat ze langs een collega kunnen die met zijn aanhanger over de rand hangt, op een stuk weg waar waarschijnlijk een kleine aardverschuiving is geweest. Tim passeert de meesten en gaat net op tijd weer in de rij. Net voor ons was er een bus die dat ook deed, en op de bon werd gezet door een politieman. We hebben te doen met Wim en Nita, die hier waarschijnlijk ook zullen rijden straks.
Alweer missen we regelmatig op het nippertje mensen die niet uitkijkend in één keer van richting veranderen of aan komen rennen om te bedelen. De geiten en ezels zijn voorspelbaarder in hun gedrag. Aan deze kant van het land lijken de mensen wat minder hard voor hun dieren. Als de paarden bereden worden hebben ze kleurige tuigen met rode kwasten. Ze zien er minder kapot uit bij de schoft, hoewel de hardste werkers, degene die een kar met mensen moeten trekken in de stad, nog zielig en mager zijn. Maar ook de mensen zelf sjouwen met halve hooibergen op het hoofd, of lange boomstammetjes of zware watervaten. Vaak op de nek of op de bovenrug. Wat moeten die wervels vroeg versleten zijn!
Het graan is pas geoogst, want de velden zijn kaal en dor en overal zijn hopen stro en staan mensen met de hand te dorsen en gooien kinderen het graan omhoog om kaf te laten verwaaien. Koeien en geiten doen zich tegoed aan het stro. Er zijn ook hoge voorraden van een riet-achtig gewas, in bomen of op stellages opgetast om de dieren er vanaf te houden. Wat is dit land toch boordevol. Nergens een leeg stuk te zien, overal mensen en verschrikkelijk veel vee. Ik ben niet deskundig, maar het lijkt mij dat er overbegrazing plaatsvindt. Ik las ergens dat in 1935 het land 15 miljoen inwoners had, en nu 35 miljoen. In 2025 zullen het er volgens berekeningen 120 miljoen zijn!! Dat kan nooit goed gaan.
We worden voortdurend, vooral wanneer we stoppen, belaagd door kinderen die “joe, joe, gimmi money” roepen. Ze weten van geen ophouden en het worden er in een ommezien erg veel. Ik hou mijn raampje dicht, iets wat ik me van mezelf eerder niet kon voorstellen. Het gaat me te diep, de armoede is overduidelijk, zoals we tot nu toe overal hebben gezien, maar de gedachte dat een wit persoon meteen tot sinterklaas wordt verheven vind ik moeilijk. Hebben “we” (witte mensen) dit zelf veroorzaakt door hier projecten op te zetten? Of zijn andere reizigers gaan strooien met kleingeld en balpennen waardoor dit een folklore is geworden?
Ik zie vanuit de auto hoe kameraadschappelijk mensen hier met elkaar omgaan. Mannen zijn onderling in onze ogen gewoon klef: innig gearmd over straat lopen, elkaar vaak aanrakend..wij hebben andere associaties met dit gedrag. Maar ook de familiezin: vaak zie je grote broer een arm om kleine broer heen slaan, of loopt een familie van groot naar klein samen te sjouwen met dingen naar of van de dichtstbijzijnde markt. In de lange rij die naar en van ieder dorpje wandelt, zie je zeer zelden iemand alleen lopen. Vrouwen zie je minder, en er worden veel minder kleine kinderen op de rug gedragen. Jonge vrouwen lopen ook vaak gearmd samen.
We passeren op meerdere plaatsen oude, verwoeste en verroeste tanks, die zijn blijven staan bij de laatste gevechten hier. Er moet hier behoorlijk zijn geknokt, maar nu worden ze als alternatieve bushokjes gebruikt.
Tracks 4 Africa zegt dat we pas om 19.07 op de plaats van bestemming komen, en dat vinden we te laat. Maar als we het alternatieve plaatsje passeren, is het pas 12.00 uur, dus we wagen het er maar op. Desnoods vragen we in een dorpje of we ergens mogen staan als het ons te laat wordt, maar gezien de mensenmassa’s die ons dan de rest van de avond aan zullen staren is dat niet de oplossing waar we naar uitkijken. Maar wat Tracks niet weet, is dat de weg inmiddels is geasfalteerd, en dat het daarom veel minder tijd zal kosten. We zien dan ook de eindtijd op het apparaat steeds verder naar voren schuiven en we komen ook om 17.00 uur aan in Bahir Dar. Op het terrein van het hotel mogen we kamperen, aan het meer. Vergelijkbaar met de plek van de apen, maar wat onrustiger naast de keuken en toilet. Toch maken we het onszelf gemakkelijk, pakken onze stoeltjes en tafel uit en beginnen te koken. Het wemelt hier weer van de vogels, en ook de visarend blijkt in het geheel niet mensenschuw. Hij zit in de boom bij het buitenterras over het meer uit te kijken. Er zijn gele canna’s in de tuin, waar ik gelukkig de grote zaden in kan vinden. (Je hebt twee categorieën canna’s: die welke zaad maken waaruit ik weer kan kweken, en die welke alleen via de rhizomen te vermeerderen zijn). Daar gaan er weer een paar van naar tuinman nummer 1.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
