dag 29

Dag 29: Moyale naar Awassa, Weby Shebeba, Ethiopië
De politiechef is gisteren ons nog komen verwelkomen. Hij vond het goed dat we op zijn terrein stonden. De huisjes die er staan worden allemaal door politiegezinnen bewoond, vertelde hij, dus we staan volledig beschermd. Geen van de politiemannen durft ook naar ons toe te komen, ook hun kinderen niet. De vrouwen gaan gezamenlijk naar het zinken toilethokje, en staan voor elkaar de deur dicht te houden. Ik maak er geen gebruik van. Tijdens de nacht worden we van alle kanten om de zoveel uur tot gebed opgeroepen, de ene Iman houdt kennelijk meer van het zanggehalte van de oproep terwijl de andere de gelovigen min of meer beveelt om op de knieën te gaan.
We gaan om 7.00 uur weer op pad; er hoeft niet veel anders te gebeuren dan de tent inklappen, want toilet maken is er niet bij. We wisselen aan deze kant van de grens onze overgebleven Keniaanse shillingen in voor Ethiopische dirr, want aan de andere kant zijn de illegale wisselaars berucht. De douaneman aan Keniaanse kant is vriendelijk en trots op zijn mooie land. We moeten er zeker terugkomen, zegt hij. Hij regelt vlot onze papieren. Aan Ethiopische kant rijden we pardoes de customs en immigratiekantoortjes voorbij en worden door de rondhangende mannen snel teruggefloten. Tenslotte moeten we wachten tot 8.00 uur, want dan gaan de kantoortjes pas open, en in Afrika wordt dat natuurlijk minstens een kwartier later. Onderwijl worden we belaagd door niet weg te werken geldwisselaars en verkopers. Degene met de fancy zonnebril met spiegelende glazen is degene waarvoor we bij JJ al werden gewaarschuwd dat hij je oplicht als je niet uitkijkt. Nou denk ik zelf dat iedereen hier zo’n kans zal grijpen als die zich voordoet, maar degene met de zonnebril is natuurlijk een opvallend type.
De douane passeren we zonder problemen en dan zijn we ineens in een heel ander Afrika. De mensen zijn lichter van kleur, met hoog voorhoofd, smalle kaken en uitstekende boventanden. De weg is prachtig: niet zo lang geleden geasfalteerd en breed. Maar bij de aanleg is de mensen beloofd dat de weg van iedereen is, dus zeker niet in eerste instantie van automobilisten. Zelfs de vele geiten kijken beter uit dan de mensen. Die kijken niet om en gaan amper een stap opzij. Overal vee en ezelwagens en wagens die door magere kleine paarden getrokken worden. Er wordt niet zachtzinnig met dieren omgegaan. Kleine jongetjes slaan al driftig op de dieren om ze voort te drijven en de ezels krijgen zelfs meppen om de oren als ze hun zware karren niet snel genoeg voortzeulen. We passeren een jonge dromedaris die door de bus is geraakt. Hij zit op zijn knieën, nog met trots geheven hoofd, maar er loopt bloed uit zijn oor. Alle inzittenden van de bus staan om hem heen, volgens mij is een dromedaris wel een dier waar men respect voor heeft. Later zien we een drietal veel te zwaar beladen paardjes , waarvan er een omrolt en door het gewicht van de bolle pakken die aan weerszijde van zijn rug vastzitten met de benen omhoog blijft liggen. Met een schop en een duw krijgen zijn begeleiders hem weer overeind, maar het is een akelig gezicht.
De eerste honderd kilometer lijkt het land net zo overbevolkt te zijn door termieten: overal van die rechtop staande zuilen waarin ze wonen, meestal rood, zoals de aarde, maar in sommige streken ook wit. Je vraagt je af waarom ze hier en daar niet tot sculptuur vervormd worden door de mensen. Iedereen zwaait hier weer naar je, maar ook vaak meteen gevolgd door bedelende handen. De dorpen zijn min of meer aangesloten, er is geen ongebruikt stuk land. Er schijnen hier 35 miljoen inwoners te zijn en het aantal stijgt enorm. Maar in tegenstelling tot Kenia is ieder erf schoongeveegd, omzoomd met caktushagen of andere geiten-werend materiaal. Omdat er hier overal centimeterhoog kort groen gras groeit, doet het heel parkachtig aan. De hutten op de percelen zijn eerst overwegend rond en van klei met rieten dak, later ook rechthoekig en hoog. Heel veel nieuwe golfplaten daken ook, alsof er een subsidie voor is geweest. Esthetisch is het een mooi land, alleen de mensen zie je op den duur nauwelijks meer groeten en kijken alleen maar boos als ze je door moeten laten.
We hebben een lange etappe voor ogen en gaan naar het tweede meer dat we op weg naar Addis Abeba zullen passeren, lake Awasa. Daar zou een Duitse mevrouw een campsite runnen in haar tuin. Maar als we er aankomen blijkt ze dit niet meer te doen, en ondanks onze vermoeidheid laat ze ons er niet staan, want ze heeft zelf gasten. We vinden gelukkig een hotel aan het meer waar we mogen staan. We mogen van de douche van het kamertje nr 15 gebruik maken. Koud en met afgebroken douchekop, maar na de nacht in Moyale is het wel heerlijk om het zweet en stof van je lijf te kunnen spoelen. Het hotel wordt kennelijk gerund door Ethiopiers, en we zijn in eerste instantie de enige blanken. De overige gasten zijn lokalen die aan het water zitten, vaak met de mobiele telefoon tegen het oor, want dat is ook hier een statussymbool. Er lopen erg veel aapjes (velvetmonkeys) rond, die in alle poses zitten te voeden, spelen of vlooien. Ze zijn erg brutaal, en we moeten meteen de katapult klaarleggen en de auto goed dichthouden. Het is jammer dat ik net de camera vol heb, en nog geen mogelijkheden om alle foto’s op te slaan en weer nieuwe ruimte te maken. Er zijn veel gekke momenten te zien, zoals wanneer ze rond het lege zwembad alles doen wat recreërende mensen ook doen: flikvlooien aan elkaar, spelen en luieren op de banken.
We houden deze avond weer kort, na de vermoeiende etappes. Er is geen provider in de buurt die met vodacom samenwerkt (onderweg zien we wel dat er aan gewerkt wordt met nieuwe masten, maar nergens zijn de reclames van providers te zien die we de afgelopen weken zo vaak zagen). We hebben dus geen internetmogelijkheid meer, zoals we al verwacht hadden. Dat zal in Addis weer moeten gebeuren. In veel opzichten is dit land 20 jaar achter ten opzichte van Kenia.