dag 30

Dag 30. Awassa naar Lake Nangano
We gaan maar 60 km verderop vandaag. We zijn inmiddels bijna een week voor op ons schema, want we hebben tot nu toe nooit oponthoud gehad vanwege Joost. We kunnen het kalm aan doen, maar om hier een dag te blijven staat ons niet erg aan. We werden gewekt door de apen, die de tent als trampoline gingen gebruiken. De eerste keer schrokken ze van onze voeten aan de binnenkant die ze (hopelijk) een trap onder hun achterste gaven, maar daarna vonden de kleintjes het een leuk spelletje. De vele vogels, waaronder ook hier de luidruchtige Ibissen hebben ook zo hun methodes om duidelijk te maken dat het tijd is om naar de zonsopgang te gaan kijken, dus we gehoorzamen weer aan de natuur en zijn vroeg in de weer. Dit keer wel weer tijd om lekker rustig aan koffie te zetten in het perculator’tje en een boterhammetje met pindakaas te smeren. Hoewel, rustig…Om de haverklap moeten we allebei de katapult gebruiken en worden we met onderling afgesproken omsingeling- en afleiding technieken belaagd door de apen. Tot Tim er eentje met een steentje vol in de buik treft. Het beestje maakt een luchtsprong van schrik, nu pas overtuigd dat het ons menens was, en de hele troep gaat iets anders doen.
De weg wordt een beetje rustiger wat betreft mensen. In sommige dorpen mogen zelfs geen paarden op straat komen. Daar trekken de jongens zelf de karren maar voort. We vinden de camping aan het lake gemakkelijk, en daar staan Nita, Lieve en Wim met hun truck. Dit hadden we zo afgesproken, en het is leuk om ze weer te ontmoeten. Hun ervaringen sinds Nairobi lijken op de onze, maar zij zijn hier in Ethiopie nog de richting van de Omo vallei op geweest. Dat betekende nog weer een hele dag slechte gravel wegen, beloond met een markt met mensen van allerlei stammen die hier wonen. Ze hebben ook een Nederlands stel ontmoet wat zich hier bezig houdt met het behoud van de wildparken. Kennelijk is er vanuit de overheid geen enkele belangstelling voor natuurbehoud, en worden aanvankelijk toegewezen gronden zondermeer verkocht en weggegeven aan hoge pieten in de regering. Langs de rivier willen deze nieuwe eigenaren van de unieke gronden nu rijstplantages gaan aanleggen. Om dat te kunnen doen, zijn er honderden grote machines naar het gebied gebracht. Om die van benzine te voorzien zijn alle voorraden opgekocht, waardoor het nu moeilijk is om aan benzine te komen. Hebben wij gelukkig geen last van, want we tanken diesel, maar het is weer een typisch Afrikaans verhaal.
We staan op een prachtig stil stukje, een oase in de nogal opdringerige mensenmassa’s. Dit meer schijnt het enige in de serie te zijn waar geen bilharzia voorkomt en geen krokodillen zwemmen. Toch ben ik niet zo gecharmeerd van het modderige water, ondanks dat de douche hier ook niets voorstelt. Het water dat daaruit komt (ook zonder douchekop) is even bruin als het meer, dus ik denk dat het er rechtstreeks uit opgepompt wordt. Bovendien is hetzelfde hokje ook het poepgat in de grond, dus dan maar weer een dagje poedelen met ons eigen water.
Als Tim wat hout bij elkaar scharrelt van de plaats, komt er een man naar ons toe, waarschijnlijk een van de bouwwerkers die aan de bungalowtjes aan het werk zijn, om er geld voor te vragen. Wel 5 euro wil hij hebben voor de paar takken die Tim zelf gezocht heeft. Tim is duidelijk tegen hem dat hij er niet aan denkt hiervoor te gaan betalen. De man druipt af, maar ik heb er een vervelend gevoel bij. In dit land lijken de mensen voortdurend te proberen geld van je te plukken. Door te bedelen of door vrij agressief naar de auto te rennen met handelswaar en woest te gebaren dat je voor ze moet stoppen. Het schijnt geen land te zijn waar hijacks van auto’s een volksgebruik is, zoals in Zuid-Afrika, en het schijnt op straat niet onveilig te zijn. Maar ik voel me er erg ongemakkelijk bij dat ik voortdurend belaagd word.
We sluiten de avond af met een gezellig uurtje bij het vuur, waarbij Lieven marshmallows aan een stokje in het vuur laat ronddraaien.