dag 22

Dag 22, Marungu naar Nairobi, Jungle Junction
We zien onderweg “onze” politieagent niet, helaas. Misschien is hij thuis aan de radio aan het knutselen. We rijden Arusha voorbij, want we hebben niets meer nodig in de stad. Na Arusha begint de weg erg slecht te worden. Er wordt werk aan gewerkt, maar er zijn zoveel detours over zandwegen vol met diepe kuilen, dat er nauwelijks asfalt onder de banden is tot aan de grens met Kenia.
Wederom een grensovergang met een heleboel mensen die wat van je willen en vriendelijke beambten die geduldig blijven en niet moeilijk doen. We kopen het visum voor Kenia aan de grens, zonder problemen. Terwijl Tim bezig is met het auto-gedeelte, blijf ik in de Landy wachten. Ik wordt meteen “belaagd” door Maasai vrouwen die kralenkettingen willen verkopen. Ze schuiven me ringetjes om de vingers (cadeautje, hoef je niet te betalen –zeggen ze) en een koperen armband die ik wel moet betalen. Ondertussen buigen ze ‘m vrij strak dicht, zodat ik ‘m niet gemakkelijk los kan halen. Ze spreken uitstekend Engels. Natuurlijk probeer ik het met babbeltjes over hun kinderen, hun school, maar ze laten zich niet van de wijs brengen en blijven erg vasthoudend met het overhalen om iets van ze te kopen. Ik ben blij dat Tim terugkomt, en we rijden weg zonder iets gekocht te hebben. In mijn spiegel zie ik dat ze ineens niet meer zo vriendelijk kijken.
We hebben een boek meegenomen over Maasai, en dat moet ik zeker gaan lezen. Mijn indruk vandaag bij de grens was niet zo’n plezierige. De afgelopen weken zijn er niet zulke opdringerige verkopers geweest als dit groepje, en de opmerking dat ik omdat ze me zo aardig vonden gratis een foto van ze mocht maken beviel me niet zo. Ze laten het contrast tussen ons, toeristen, en henzelf erg sterk merken. Ik had helemaal geen behoefte om hen te portretteren. Maar enfin, een grens is dan ook een plek waar je altijd opdringerige mensen ziet wachten op buitenlanders.
Ook na de grens was de weg onder constructie. Enige nadeel ervan is dat er relatief weinig vrachtverkeer overheen gaat, dat neemt waarschijnlijk de oostelijke route via Mombassa. De vegetatie wordt een stuk minder groen: grasland met de typische horizontale groeiwijze van acacia bomen. Er is hier nog geen regen gevallen. Sommige stukken zijn nauwelijks bewoond: we zien hier en daar Maasai dorpen en veehoeders langs de weg, maar dat eeuwige geloop langs de wegen is voorbij.
Nairobi is een uitgestrekte stad, en als we om een uur of 16.00 de buitenwijken inrijden is het goed dat we met behulp van de Garmin zo de weg kunnen vinden tussen alle verkeer, fietsers, kraampjes en weg opbrekingen door. Jungle Junction is onze bestemming, een soort trefpunt voor mensen zoals wij, zwervend door Afrika. Gewoon in een buitenwijk van de stad, niet met borden aangegeven (dus zonder coördinaten niet te vinden) achter een poort een huis met tuin omgeven door hoge muren met glasscherven. Er staan meerdere trucks die door stellen of enkelingen omgebouwd zijn tot mobile home. Overlanders, maar dan niet het soort dat in groepsverband reist. Eerder avonturiers en zonderlingen. Verschillende motoren staan in een rijtje, helemaal opgetuigd voor de overland uitdaging. Ik zie er drie van hetzelfde soort als ik had. Een Duitser vraagt waarom ik niet daarmee door Afrika reis. Ik moet eerlijk toegeven dat ik daar niet de moed voor heb (en misschien ook niet het achterwerk voor het langdurige gehos over de wasbord wegen). De bedrijfsleider is een Keniaan, die ons een “grand tour” geeft: hij wijst ons de grote ijskast, waar iedereen bier en frisdrank uit mag halen als je maar een kruisje zet bij je naam, zodat bij vertrek geteld kan worden wat je gebruikt hebt. De huiskamer mag door iedereen gebruikt worden, evenals de keuken. De wc’s zijn gaten in de grond met in hetzelfde hokje de douche. Basic, maar met een ongelooflijke sfeer van vertrouwen, gemoedelijkheid en gedeelde interesse in avontuur. Er is een werkplaats op het terrein, waar de motoren en auto’s opgelapt kunnen worden. Diverse auto’s staan hier voor langere tijd gestald; de eigenaars zijn terug naar Duitsland of een ander Europees land, om later terug te komen om verder te reizen.
Meteen worden verhalen uitgewisseld. De wegen naar Isiolo en door naar het noorden naar Marsabit zijn slecht door de regens. Er is een brug weggespoeld, en er zijn dorpen weggespoeld door het water. Volgens de kranten moesten ook toeristen geëvacueerd worden met helikopters uit bomen, vanuit Lodges aan de rand van rivieren. Verder is de situatie in Sudan nu rustig (in het noorden tenminste), maar de verkiezingen zijn tussen 8 en 11 april en de verwachtingen zijn niet rooskleurig. Een Duitser die hier al 30 jaar komt in zijn vakanties (en zichzelf daarmee als een kenner gedraagt), is bang dat de problemen van het zuiden naar Khartoum zullen komen. Allemaal slechte berichten, dus we zitten een beetje te peinzen hoe we dit gaan aanpakken. Onze planning is in ieder geval al zodanig dat we voor de verkiezingen al het land verlaten hebben, want we gokken op de boot naar Egypte van 6 en 7 april. We hebben het adres van een fixer daar, die hopelijk zelfs iets kan reserveren voor ons.
De avond brengen we heel genoeglijk door met Wim en Nita, die met hun zoon Lieve een jaar door Afrika trekken in hun truck. Lieve is 12, en maakt zelf een videodagboek, wat door de KRO op de website wordt uitgezonden. Hij is een jaar uitgeschreven voor school, nu hij tussen de basisschool en de middelbare school in zit is dat een goede tijd. Zij gaan morgen wel naar het noorden, en hebben de hoop dat het weer zich gedraagt zoals op de internationale weerberichten wordt aangegeven. Als de weg namelijk 2 dagen droog is, kunnen ze er overheen met hun truck. Ze hebben nu lang genoeg in Nairobi gezeten en willen verder. Hun tempo is niet zo hoog als het onze, en ze willen dezelfde boot naar Egypte nemen, dus we wisselen e-mail adressen en telefoonnummers uit om elkaar daarin op de hoogte te houden en eventueel stukken samen op te rijden.
Heel goed nieuws: ik heb de dongle eindelijk aan de praat gekregen. Om te beginnen denk ik dat Kenia wel een overeenkomst heeft met de Ierse Vodacom maatschappij, zodat ik al een stap verder kwam dan aan de andere kant van de grens. Daarna vond ik een fout in mijn te bellen telefoonnummer voor de verbinding. Mogelijk heb ik die de laatste keer gemaakt, toen ik alles opnieuw heb ingesteld. Hoera! Dank je, Rene, dat je me wilde helpen. Hier hebben we draadloos internet, dus kon ik mijn vorige stukjes plaatsen, maar nu hebben we de komende tijd ook meet communicatie.