Silver Sands

Dag 19. Silver Sands, Dar es Salaam naar Peponi beach, Pangani.
We hebben geen spijt dat we weggaan uit Silver Sands. Hoewel we aanvankelijk van hier uit de boot wilden nemen naar Zanzibar, voelen we ons geen van beiden safe bij het idee Joost hier een paar dagen alleen te laten. Daarvoor is hij ons te dierbaar en zijn de spullen die we er in moeten achterlaten te belangrijk.
De weg naar de hoofdweg is gravel en slecht. Kriskras door een bijna aaneengesloten rij van kleine dorpjes met veel handel langs de straat. Ik zie in geen 150 kilometer een gebouwtje dat af is of in goede staat, zelfs niet de hutten van leem en palmblad. Overal worden betonstenen en betonnen balustrades gemaakt door jongens die cement staan te scheppen en in mallen doen. Ik ben wel benieuwd naar zo’n mal, want thuis wil ik een flowvorm (een waterornament die voor een bepaalde werveling in het water zorgt) maken en reproduceren. Het ziet eruit als een pers, maar dat is waarschijnlijk alleen zo bij de holle stenen.
Dichter bij de stad bestaan de markten vaak uit stapels oude schoenen en kleding, verder ervandaan komt er veel meer fruit en groente in de kramen. En enorme kwekerijen met jonge planten, direct langs de weg. De stapel broodvruchten in een dorpje fascineert me: wat maakte mijn moeder vroeger ook alweer van de broodvruchten in de tuin? Wat het iets met rozijnen en kaneel of was het echt iets brood-achtigs. Als ik het wist zou ik er een kopen om vanavond zelf te proberen te bereiden. Maar men spreekt slecht of helemaal geen Engels, dus ik kan het waarschijnlijk niet vragen aan de verkoper.
Pangani was vroeger de hoofdstad van het land. We gaan niet echt door het dorpje om bij de camping te komen, maar moeten wel weer 15 kilometer over gravelwegen door het dorpenlint wat kennelijk gebruikelijk is naast zo’n weg. Het is een heerlijke oase van rust, direct aan de blauwe zee. Hier missen we de kinderen enorm. Dit is een plek waar we als gezin een leuke tijd zouden hebben: je kan je aanmelden voor het snorkelen morgen: dan ga je in een bootje de zee op naar mooie koraalriffen. Floor zou het vast niet erg vinden om in de hitte van het strand aan haar kleurtje te werken en er lijkt vlakbij een internetcafé te zijn waar we deze stukjes weer kwijt kunnen. Er staan meer blanken: een Duits stel, onderweg van Duitsland naar Zuid-Afrika, een Engels stel en nog een paar die we nog zullen spreken. De Engelse eigenaar is al een wat oudere man die hier de boel 10 jaar runt. Het Duitse stel heeft puber-kinderen bij zich, de jongen heeft lang blond rasta-haar, wat hij op z’n hoofd opbind om in het water te kunnen zwemmen. Het ziet er niet uit, maar straks in Malawi kan hij zien hoe het origineel er uitziet: daar lopen veel meer wanna-be Bob Marley’s rond, die wat hoger op de ranglijst staan met geslaagde reproducties.
Zolang het windje waait is het goed te doen onder ons privé afdakje, maar desondanks is het prettig om af en toe onder de koude douche te gaan staan. Er is ’s avonds ook warm water, maar daar hebben we geen behoefte aan.
Tijdens ons avondeten, de restanten van onze stoofschotel, vermaken we ons met kleine heremietkreefjes, die in geleende schelpen langs komen sjouwen. Ook een grote rat komt voorbij, en met het verhaal van de illegale passagier van Peter in gedachten, doe ik de auto maar gauw dicht. We blijven hier 2 nachten, dus we doen alles op ons gemak. Het koelt nauwelijks af gedurende de nacht, dus we zetten de tent maximaal open. Andere hutjes hier bestaan uit afdakjes van palmbladeren met houten strandbedden met een wat dikker matras en muskietengaas eromheen. Je kan precies zien wat men er doet.