Dag 15

Dag 15: Lukwe camp, Livingstonia
Tim heeft door dat ik hier in deze omgeving helemaal in mijn element ben. Zelf heeft hij eigenlijk geen behoefte aan nog een rustdag, en wil wat dichter naar de grens met Tanzania, maar hij heeft naar mijn gezicht gekeken toen ik de tuin zag, en voorgesteld om hier nog een nachtje te blijven.
De tuin bestaat uit een aantal terrassen met een grote diversiteit aan planten. Ze zijn in de bedden zodanig bij elkaar gezet dat ze elkaars gezelschap waarderen. Alle groente en fruit die het paar met hun zoontje nodig hebben is er te oogsten, en er zijn vijvers met kikkers die de slakken weghouden en plaats geven aan eenden. De tuinman die me vertelt wat ik allemaal zie is overal van op de hoogte en spreekt enthousiast over zijn planten. De tweede man al deze reis, die zoals Helma opmerkte past in de film “the Gardener”. Ik kan moeilijk stoppen met ronddwalen over de smalle paadjes en stapstenen, maar Tim is uit beeld. Hij kan niet zo lang blijven staan, vanwege zijn rug en is bovendien niet zo geïnteresseerd in de gewassen. Wat hem vooral zo opviel was dat er tussen de planten hier en daar paardenbloemen werden gekweekt voor de konijnen. Gedoogbeleid, dacht hij. Maar verderop zag ik de konijnen: in hokken waarin ze door mensen de groentes aangereikt moesten krijgen in plaats van zelf een selectie uit te zoeken.
Tim zit te praten met de baas: een Belg die is geboren in Belgisch Kongo. Hij is er net zo vrij opgegroeid in de ongetemde jungle als zijn zoontje nu. In de oorlog is hij met zijn familie gevlucht, waarna hij in België heeft gestudeerd en vervolgens over de hele wereld heeft gezworven. Het reizen zit hem in z’n bloed, maar hier heeft hij een thuis gemaakt. Het Lukwe Camp is sinds kort zijn eigendom, daarvoor was hij met zijn vrouw de buurman van een stel Amerikanen die het hier runden maar het niet konden bolwerken. We horen een heleboel details over het land. Bijvoorbeeld dat de missies hier in het Noorden erg veel te vertellen hebben. Daardoor zijn er erg weinig moslims: die krijgen geen grond om hun moskeeën te bouwen. Wel Jehova’s getuigen. Die hebben een soort raster over het land gelegd en gezorgd dat er iedere 30 km van de andere een kerkzaal staat. Ze bekeren ook hier graag mensen, wat lijkt te lukken. Toch zullen de zwarte mensen altijd het laatste woord zoeken bij de oorspronkelijke witchcraft. Hij gaf als voorbeeld dat een van de mensen die voor hem werkt een keer zo’n pijn had in zijn schouderspier en naar de witchcrafft dokter ging. Die beet hem persoonlijk een stuk uit zijn schouder, haalde iets tussen zijn tanden vandaan en verklaarde dat het een pijltje was dat er door iemand die een vloek over hem had uitgesproken in was gebracht. De pijn ging echter niet over, dus ging de man vervolgens naar een kliniek, waar de foto’s niets uitwezen. Dat was een bewijs dat de blanke dokters niets konden doen aan het feit dat hij behekst was.
Auke (de Belg) zelf had ook een witchcraft dokter bezocht: om diefstal vanuit zijn plaats te voorkomen. Dat was tot op heden een zeer doeltreffende maatregel geweest, want iedereen in de wijde omgeving wist dat er een vloek stond op het stelen van dingen van dit terrein.
De zogenaamde waterhoos die we dachten te hebben gezien op het meer, is in werkelijkheid een wolk vliegen, die zwermen en als geheel te pletter vliegt op het land. Je ziet overal vleugeltjes liggen, als je erop let. Ze fragmenteren zodra ze iets raken, lijkt het. Verder komen hier verschillende kleinere wilde dieren voor, zoals apen, civetkatten, stekelvarkens, honingdassen etc. Omdat het beschermd gebied is, mag men hier niet veel kappen en is landbouw beperkt. Daardoor lijken de dieren weer terug te komen.
Het is een idyllische plaats, die ik me lang zal herinneren. We gaan vroeg slapen, wetend dat in Nederland het jeugdjournaal amper is afgelopen. Helaas blijft de hele nacht de donder in de verte rommelen, en komen we niet in diepe rust. Halverwege de vroege ochtend is het serieus noodweer. Bij bakken komt de regen naar beneden, vergezeld door fikse bliksem en donder. We trekken de canvas binnentent dicht en wachten af: naar buiten gaan is vragen om een emmer koud water in je nek en slapen is niet meer aan de orde. Tenslotte neemt de regen af en is het half 6. De vogels beginnen weer wat geluid te maken en we vouwen zo snel mogelijk de tent weer dicht, al is hij nog nat.