dag 14
Door: sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
03 Maart 2010 | Malawi, Livingstonia
Dag 14, Wheelhouse (Senga) naar Lukwe camp (Livingstonia) ong. 500 km
We zitten helemaal in het ritme om vroeg op te staan, dus om 7.00 uur staan we gepakt en uitgerust bij de receptie af te rekenen bij de blanke eigenaresse. Omgerekend 4 dollar per persoon per nacht. We rijden nog samen op naar de eerste benzinestop, waar we nogmaals afscheid nemen van Hans en Helma. Vreemd om ze nu echt de andere kant op te zien gaan; het was een erg gezellige start van onze reis.
We rijden over de N1, een goede asfaltweg richting het noorden. Malawi is gezien de oppervlakte dicht bevolkt: er wonen (geschat) 12 miljoen mensen, bijna evenveel als in Zambia, dat minstens 5x zo groot is. Er wonen relatief weinig blanken, wat je gemakkelijk terugziet in het wegbeeld: weinig auto’s en veel wandelende mensen en hier en daar een ossenkar. Algauw regent het en is de dag somber en onaantrekkelijk. Een goede dag om een flinke afstand te overbruggen. Tegen 13.00 uur lijkt het wel donker te worden, waarna de regen hard tegen de raampjes klettert. We rijden dan door de uitgestrekte bospercelen waar de grootste houtkap van Afrika schijnt te zijn. Percelen die net zijn aangeplant, en andere waar de bomen uitgehaald worden. De gezaagde planken liggen naast de weg in grote stapels en de vrachtwagens pikken hun ladingen daar op. Handel langs de kant van de weg, ook in dit soort volumes.
We hadden van Peter veel positiefs gehoord over “the Mushroom farm”, vlak bij het oud koloniale dorpje Livingstonia. Bij een tweesprong kiezen we ervoor om het laatste stukje toch langs de kustroute te nemen, simpelweg omdat de lucht daarboven lichter was dan boven de N1. Slingerend over een bergweggetje reden we eerst 1700 meter boven NAP, waarna we weer omlaag slingerden naar 400 meter. Onderweg lagen diverse omgevallen trucks langs de weg, bij een ervan stond een man in leger-camouflage kleding en mitrailleur te waken over de inhoud ervan, die werd overgeladen op een andere truck. Er zijn verschrikkelijk veel politiecontroles langs de weg, waar we steeds weer ons praatje houden en vriendelijk goede reis gewenst worden. We hoeven nooit papieren te laten zien. We rijden over verschillende bruggen, en deze zijn gelukkig begaanbaar, hoewel vak voor de helft onder constructie.
De afslag naar Livingstonia is moeilijk te onderscheiden van een gewoon voetpaadje. Serieuze 4x4 rijkunsten doen Tim weer geconcentreerd, maar tevreden sturen. Smalle haarspeldbochten waar Joost zelfs een stukje terug moet om de bocht te kunnen maken en veel rotsen waarover hij moet springen. De ballen in de veren doen toch goed werk; hij helt minder over dan voorheen bij dit soort paden. We zien mensen te voet langs de weg omhoog gaan en komen zelfs een truck tegen onderweg naar beneden. Gelukkig op een stuk waar we niet een stuk achteruit rijdend plaats hoeven maken. In de laadbak zien we wat blanke tieners van het back-packerssoort tussen de zwarte passagiers staan.
De muschroom farm zit tegen de helling aangeplakt: een klein plat stukje vormt een bescheiden parkeerplaatsje en overal lopen smalle, stenige paadjes naar een soort vogelnesten op de helling, met tentvormige afdakken waar je kan overnachten. Een barretje, en een jonge vent die ons welkom heet en die ons vertelt dat er eigenlijk geen plaats is voor een auto met een daktent, of we moeten hem op het parkeerplaatsje laten staan. Er zit een groep jongeren tamelijk luidruchtig te praten onder een gemeenschappelijk afdak, en wij besluiten om toch door te gaan naar de volgende plaats: Lukwe, zo’n 1,5 km verder op de weg naar Livingstonia.
Daar zijn we weer de enige gasten. Een lommerrijk en gevarieerd beplant stuk grond, ook met huisjes tegen de berghelling en uitzicht over het dal en in de verte het meer. We horen de waterval, die wat verderop ligt. We krijgen een plek die uit meerdere terrasjes bestaat. De wc’s zijn eco-vriendelijk: composteerbakken waarboven een stenen plateau met een gat en deksel. Je moet nadat je er gebruik van gemaakt hebt 2 scheppen as en 2 scheppen houtkrullen in het gat werpen en vooral de deksel weer sluiten tegen de vliegen. Ik ruik niets onaangenaams, en het is allemaal tot in de puntjes verzorgd. De stenen kruiken met as en krullen zijn gevuld en de rol wc papier is op het podium naast je in handbereik. De opstaptree is net iets te ver van het podium af om de perfecte toilethouding in te kunnen nemen (sorry lezer, dit is mijn vakdeformatie dat ik hier meteen op beoordeel). Er zijn steeds 2 toiletten naast elkaar: de ene wordt het ene jaar gebruikt, de andere is afgesloten om een jaar te composteren. Ik moet denken aan de papaja boom in Suriname, die boven de beerput van ons huis was gaan groeien: die gaf de grootste en zoetste vruchten van de hele tuin. Grappig van de toiletten is, dat die welke hoger op de helling zijn gebouwd een hokje eromheen hebben waarvan je gemakkelijk over de deur heen het dal in kunt kijken. Van onderaf zie je waarschijnlijk niet meer dan een kruintje van degene die er zit. Lager op de helling zijn de rieten huisjes wel afgesloten.
De wastafel wordt van water voorzien door een grote kruik met water, met een beker waarmee je het eruit kan scheppen. De tuinman maakt al snel nadat we de tent hebben uitgeklapt het vuur aan onder de grote ton met water waarmee het douchewater wordt verwarm, zodat we een warme douche kunnen nemen. Daarvan loopt het water door uitgegraven kanaaltjes zigzaggend door de tuin, om verderop in een bassin gezuiverd te worden met planten.
We spreken met de vrouw van het stel dat hier de boel runt. Ze is geboren in Namibie, heeft later elders in Afrika gewoond en voordat ze hier neerstreek in Zwitserland gestudeerd. Ze heeft hiernaast, iets hoger op de berg, een modeltuin waarin ze ecologische principes laat zien. Dat is ook haar werk: ze gaat naar verschillende plekken in het land om projecten aan te sturen in landbouwvoorlichting. Variatie in gewassen, biologische teelt en dat soort dingen. Volgens mij wordt dit weer een van de magische plekken voor mij!
We maken ons potje klaar bij de tent en slapen heerlijk bij het geluid van de krekels, de waterval en het geruis van de wind. Eindelijk een nacht zonder regen en met een bijna volle maan.
We zitten helemaal in het ritme om vroeg op te staan, dus om 7.00 uur staan we gepakt en uitgerust bij de receptie af te rekenen bij de blanke eigenaresse. Omgerekend 4 dollar per persoon per nacht. We rijden nog samen op naar de eerste benzinestop, waar we nogmaals afscheid nemen van Hans en Helma. Vreemd om ze nu echt de andere kant op te zien gaan; het was een erg gezellige start van onze reis.
We rijden over de N1, een goede asfaltweg richting het noorden. Malawi is gezien de oppervlakte dicht bevolkt: er wonen (geschat) 12 miljoen mensen, bijna evenveel als in Zambia, dat minstens 5x zo groot is. Er wonen relatief weinig blanken, wat je gemakkelijk terugziet in het wegbeeld: weinig auto’s en veel wandelende mensen en hier en daar een ossenkar. Algauw regent het en is de dag somber en onaantrekkelijk. Een goede dag om een flinke afstand te overbruggen. Tegen 13.00 uur lijkt het wel donker te worden, waarna de regen hard tegen de raampjes klettert. We rijden dan door de uitgestrekte bospercelen waar de grootste houtkap van Afrika schijnt te zijn. Percelen die net zijn aangeplant, en andere waar de bomen uitgehaald worden. De gezaagde planken liggen naast de weg in grote stapels en de vrachtwagens pikken hun ladingen daar op. Handel langs de kant van de weg, ook in dit soort volumes.
We hadden van Peter veel positiefs gehoord over “the Mushroom farm”, vlak bij het oud koloniale dorpje Livingstonia. Bij een tweesprong kiezen we ervoor om het laatste stukje toch langs de kustroute te nemen, simpelweg omdat de lucht daarboven lichter was dan boven de N1. Slingerend over een bergweggetje reden we eerst 1700 meter boven NAP, waarna we weer omlaag slingerden naar 400 meter. Onderweg lagen diverse omgevallen trucks langs de weg, bij een ervan stond een man in leger-camouflage kleding en mitrailleur te waken over de inhoud ervan, die werd overgeladen op een andere truck. Er zijn verschrikkelijk veel politiecontroles langs de weg, waar we steeds weer ons praatje houden en vriendelijk goede reis gewenst worden. We hoeven nooit papieren te laten zien. We rijden over verschillende bruggen, en deze zijn gelukkig begaanbaar, hoewel vak voor de helft onder constructie.
De afslag naar Livingstonia is moeilijk te onderscheiden van een gewoon voetpaadje. Serieuze 4x4 rijkunsten doen Tim weer geconcentreerd, maar tevreden sturen. Smalle haarspeldbochten waar Joost zelfs een stukje terug moet om de bocht te kunnen maken en veel rotsen waarover hij moet springen. De ballen in de veren doen toch goed werk; hij helt minder over dan voorheen bij dit soort paden. We zien mensen te voet langs de weg omhoog gaan en komen zelfs een truck tegen onderweg naar beneden. Gelukkig op een stuk waar we niet een stuk achteruit rijdend plaats hoeven maken. In de laadbak zien we wat blanke tieners van het back-packerssoort tussen de zwarte passagiers staan.
De muschroom farm zit tegen de helling aangeplakt: een klein plat stukje vormt een bescheiden parkeerplaatsje en overal lopen smalle, stenige paadjes naar een soort vogelnesten op de helling, met tentvormige afdakken waar je kan overnachten. Een barretje, en een jonge vent die ons welkom heet en die ons vertelt dat er eigenlijk geen plaats is voor een auto met een daktent, of we moeten hem op het parkeerplaatsje laten staan. Er zit een groep jongeren tamelijk luidruchtig te praten onder een gemeenschappelijk afdak, en wij besluiten om toch door te gaan naar de volgende plaats: Lukwe, zo’n 1,5 km verder op de weg naar Livingstonia.
Daar zijn we weer de enige gasten. Een lommerrijk en gevarieerd beplant stuk grond, ook met huisjes tegen de berghelling en uitzicht over het dal en in de verte het meer. We horen de waterval, die wat verderop ligt. We krijgen een plek die uit meerdere terrasjes bestaat. De wc’s zijn eco-vriendelijk: composteerbakken waarboven een stenen plateau met een gat en deksel. Je moet nadat je er gebruik van gemaakt hebt 2 scheppen as en 2 scheppen houtkrullen in het gat werpen en vooral de deksel weer sluiten tegen de vliegen. Ik ruik niets onaangenaams, en het is allemaal tot in de puntjes verzorgd. De stenen kruiken met as en krullen zijn gevuld en de rol wc papier is op het podium naast je in handbereik. De opstaptree is net iets te ver van het podium af om de perfecte toilethouding in te kunnen nemen (sorry lezer, dit is mijn vakdeformatie dat ik hier meteen op beoordeel). Er zijn steeds 2 toiletten naast elkaar: de ene wordt het ene jaar gebruikt, de andere is afgesloten om een jaar te composteren. Ik moet denken aan de papaja boom in Suriname, die boven de beerput van ons huis was gaan groeien: die gaf de grootste en zoetste vruchten van de hele tuin. Grappig van de toiletten is, dat die welke hoger op de helling zijn gebouwd een hokje eromheen hebben waarvan je gemakkelijk over de deur heen het dal in kunt kijken. Van onderaf zie je waarschijnlijk niet meer dan een kruintje van degene die er zit. Lager op de helling zijn de rieten huisjes wel afgesloten.
De wastafel wordt van water voorzien door een grote kruik met water, met een beker waarmee je het eruit kan scheppen. De tuinman maakt al snel nadat we de tent hebben uitgeklapt het vuur aan onder de grote ton met water waarmee het douchewater wordt verwarm, zodat we een warme douche kunnen nemen. Daarvan loopt het water door uitgegraven kanaaltjes zigzaggend door de tuin, om verderop in een bassin gezuiverd te worden met planten.
We spreken met de vrouw van het stel dat hier de boel runt. Ze is geboren in Namibie, heeft later elders in Afrika gewoond en voordat ze hier neerstreek in Zwitserland gestudeerd. Ze heeft hiernaast, iets hoger op de berg, een modeltuin waarin ze ecologische principes laat zien. Dat is ook haar werk: ze gaat naar verschillende plekken in het land om projecten aan te sturen in landbouwvoorlichting. Variatie in gewassen, biologische teelt en dat soort dingen. Volgens mij wordt dit weer een van de magische plekken voor mij!
We maken ons potje klaar bij de tent en slapen heerlijk bij het geluid van de krekels, de waterval en het geruis van de wind. Eindelijk een nacht zonder regen en met een bijna volle maan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
