dag 13

Dag 13. Carolina’s Campsite naar The Wheel House, Senga .7 km.
We worden wakker door licht getik van de regen op de tent. De lucht boven het meer is loodgrijs en aan de overkant zien we een waterhoos voorbij trekken. Er zijn vanochtend geen jongetjes in het meer aan het zwemmen of vissen. Wij gaan sowieso het water niet in, omdat we gelezen hebben dat er een hoog risico bestaat voor het oplopen van Bilharzia, een erg vervelende aandoening die wordt overgebracht door een slakje. De douche is erg vies en geeft alleen koud water, dus laat ik m’n inmiddels vettige haar maar verder plakken en poets alleen m’n tanden. We hebben op deze camping een heel speciaal gevoel ervaren: de enige gasten te zijn, direct aan het meer en met een prachtige tocht ernaartoe. Maar we blijven hier niet.
We trekken een klein stukje verder, om te kijken of “The Wheel house” leuker is. Daar komen we uiteraard al in de ochtend aan. Ondanks het druilerige weer komt het prettig over hier. Stil, maar met een paar rustige andere gasten die hier vanuit Lilongwe weekend komen vieren. We pakken de tenten nog niet uit, maar organiseren weer even het een en ander. Morgen scheiden zich onze wegen. Precies volgens planning zitten we hier, aan het meer in Malawi op de helft van de vakantie van Hans en Helma. Ze gaan morgen al over de grens met Mozambique en leggen de kaarten, routeplanner, laptop, loupe en opschrijfbriefjes klaar voor hun planning.
Tim repareert de ruitensproeier. Die maakte alleen de ruiten schoon bij een snelheid van 100 km per uur, want dan was de wind in de richting van de ruit hard genoeg. Hij bedenkt weer een prachtige improvisatie en loopt tevreden rond te snuffelen naar het volgende probleem dat moet worden opgelost. Zo´n rustig dagje is voor hem toch altijd weer moeilijk om te schakelen. Vandaag moet ik onze belevenissen van de paar dagen hiervoor in dit verslag neerschrijven. Het gaat inmiddels zo snel, dat ik het dreig te vergeten. Bovendien is er hier een internetverbinding. Tot nu toe zijn de verbindingen te traag om foto´s te plaatsen, maar vanavond probeer ik het programma´tje te laden wat daar wat snelheid in moet brengen. Ondertussen hebben we hier Rataplan nr. 5-10 om ons heen liggen, ieder in een eigen kuiltje. Tim en Hans hebben net de kip gemarineerd voor vanavond, om als saté op de braai klaar te maken, en daar stonden 4 identieke honden omheen, geduldige en vooral aantrekkelijke gezichten te trekken. De zon is doorgekomen en het is ineens lekker warm. Ik zit onder een rieten afdakje te tikken terwijl ondertussen een groep apen bij de auto´s gaat kijken of we iets hebben laten liggen. De honden jagen ze steeds weg.
Er is hier een stel blanke vijftigers die oorspronkelijk uit Zuid/Afrika komen. De vrouw is moddervet, en de man een tanige kerel. Aardige mensen, die vertellen dat ze hier al een tijd wonen. Hij werkt in een onderhoudsbedrijf van het automerk KIA, en zij zegt dat ze niets doet. Daaraan heeft ze haar omvang te danken, zegt ze zelf. Ze houden van dit land, er is geen geweld, de mensen zijn aardig en lachen altijd. Het land biedt altijd voedsel: mais groeit hier gemakkelijk, vis kan je zo uit het meer opvissen en je hoeft bij wijze van spreken je hand maar uit te strekken voor mango´s of avocado´s. Zij is voor een bezoekje teruggeweest in Johannesburg kortgeleden, en zegt dat ze er voor geen goud naar terug wil keren. Ze pakken de auto om zo´n 200 meter verderop een hengeltje in het meer uit te gooien. Een KIA natuurlijk…
Tegen de avond komt er nog een Land Rover defender naast ons staan, met brits kenteken. Er staat op geschreven “Just one life, live it” en we herkennen de auto van het internet, waar we de foto’s gezien hebben op een van de overland sites. Even later maken we kennis met Peter, een jonge man die in zijn eentje aan het trekken is van Engeland naar Zuid-Afrika. Meestal slaapt hij in zijn auto, maar nu heeft hij een huisje gehuurd. De auto deelt hij namelijk sinds een paar dagen met een illegale immigrant: een rat die in Tanzania zijn voorraadkast binnen is gekomen. Hij heeft hem nog niet kunnen overtuigen dat deze reis niet voor hem bedoeld was. Een andere man komt een tang lenen: een Nederlander. Hij is kinderarts en werkt hier al 4 jaar in Blantyre. Hij heeft een paar dagen verlof en is met zijn Engelstalige vriendin hier wat aan het fietsen geweest op hun mountainbikes. Hij houdt zich vooral bezig met behandeling HIV/Aids bij zuigelingen en kinderen. Hij vertelt dat je zolang je hier werkt het idee krijgt dat er weinig verandert, maar als je een tijdje bent weggeweest en je komt terug zie je bijvoorbeeld veel meer bereidheid van vrouwen om hun baby te laten testen en behandelen. Eigenlijk zouden ze zo vroeg mogelijk in hun zwangerschap getest moeten worden, zoals dat in Zuid Afrika nu ingevoerd is bij de mama-care klinieken. Maar het heeft natuurlijk nogal wat impact als je positief wordt beoordeeld, dus veel vrouwen doen het nog niet.
Na het avondeten komt Peter, inmiddels terug van zijn afspraakje met een koud biertje, bij ons aan het vuur zitten. Hij heeft veel waardevolle informatie voor ons over de route die hij afgelegd heeft en wij nog moeten gaan. Hij is jaloers op ons, want wij zitten nog aan het begin van de reis, en hij heeft het er al bijna op zitten. Voor hem gaat ineens weer een agenda tellen; hij kan niet zonder meer blijven plakken waar hij het leuk vindt. We wisselen overnachting adviezen uit. Misschien is hij nu door invloed van onze verhalen nu niet op weg naar Mozambique, maar doet onze route van hiervoor. Wij zijn op basis van zijn mededeling dat er een brug defect is op onze geplande route van morgen, langs het meer, een nieuwe route aan het voorbereiden over de M1, de hoofdweg naar het noorden.
Dit is de eerste van waarschijnlijk een flink aantal ontmoetingen in de loop van deze reis die onze koers en snelheid zullen beïnvloeden. We zijn er benieuwd naar! Aan het eind van de reis staat het opschrijfboekje vol met namen van mensen die we ergens hebben ontmoet of portretjes van mensen die op de een of andere manier geposeerd hebben.