Dag 9

Dag 9. Livingstone, Victoria watervallen
Hans is alweer chagrijnig over zijn lekke tent. We blijven maar even uit z’n buurt. Toch gaan we even later met z’n vieren in 1 auto naar de watervallen. Wat een machtig gezicht. Tim en ik hebben dit vanaf Zimbabwe al eens gezien, maar voor Hans en Helma is dit de eerste kennismaking met de Mighty Zambesi en de smoke that thunders.
Van pa heb ik mijn eerste natuurkundige wet geleerd: water gaat altijd van boven naar beneden. Hier moet je er eigenlijk aan toevoegen: uiteindelijk. Want de enorme wolken opspattend water vanuit de diepte vormen hoge wolken, die je doorweken. De jongens die met plastic poncho’s een verhuurbedrijfje staan te runnen weten precies dat ze ’s morgens betere zaken doen dan ’s middags, wanneer de wind gedraaid is. Groepjes Japanse toeristen staan elkaar te fotograferen met de waterval als achtergrond, wat we dan ook maar braaf doen. We zijn immers ook toeristen, hoewel ik mezelf liever reiziger noem. What ’s in a word..
Voor Helma is dit vreselijk terrein: de paden zijn goed geplaveid, maar glad en hellend en met veel treden. Ze moet zich concentreren om niet te vallen.
In de middag keren we terug naar de camping. Tim en Hans zijn van plan om wat inkopen te doen voor de reparatie van de tent en de radio. Want de autoradio van Joost heeft het loodje gelegd, en zonder muziek is Tim incompleet . Ze nemen de knul Rik mee. Helma en ik blijven achter en zijn bezig met onze verslagen, backuppen van foto’s en een laatste wasje. De tuinman is bezig met zijn gekweekte plantjes. Als Helma hoort dat hij zelf zaait, roept ze mij erbij. Ik kan de man wat zaad aanbieden van canna’s die ik bij Georges uit de tuin van zijn flat heb geoogst en ik krijg in ruil zaden van zuurzak en een aantal andere bomen. Onderweg door de tuin zie ik een cobra wegglijden met letterlijk een kikker in zijn keel. De tuinman is helemaal verguld met de zaden en geeft me zijn telefoonnummer. Hij vraagt of er in Holland ook zwarten zijn. Volgens mij wil hij graag mijn tuin thuis komen onderhouden, maar ik heb hem gewaarschuwd dat dat geen pretje is in de sneeuw. Hij kijkt me vaag aan bij het woord sneeuw..
Als Tim en Hans terugkomen wordt er een gewone draagbare radio op de achterbank gezet. Probleem opgelost. Tim was zich nog rotgeschrokken toen zijn pasje door het pinautomaat werd ingeslikt. Je kan hier alleen met een visakaart terecht, en dit is het enige pasje dat we dus kunnen gebruiken. De bank is aan de andere kant van de muur, en het pasje wordt vlot uit de automaat gehaald en zonder identiteitscontrole aan Tim teruggegeven. This Is Africa.