dag 7

Dag 7. Kasane, Chobe lodge.
Zondag en rustdag. We zijn meer dan 1000 km dichterbij ons einddoel: het Utrechtse. Voor iedereen goed om het een dagje kalm aan te doen, zodat we de dingen die we bij ons hebben eens goed kunnen ordenen. Hans is wat chagrijnig omdat de daktent van zijn huurauto lekt. Het ding heeft een hoes die aan alle kanten vastgeritst moet zitten, maar de rits is voor het grootste gedeelte uitgescheurd. Daardoor klappert de tent zelf af en toe door de spleet en wordt daar nat. Ook het dekzeil zelf is beschadigd en laat regen door. Bij aankomst gisteren wilde hij maar in een lodge gaan slapen, want de slaapzakken, kussens en het matras, die in de opgevouwen tent hadden gezeten, waren nat. Dat betekent extra kosten, en is ook niet de manier van avonturieren die we allemaal voor ogen hebben. Hij moest echt uit een dip getrokken worden en eraan herinnerd worden dat dit een typisch geval van “TIA” (This Is Africa) is. Zijn telefoontje naar de verhuurder had geen verlichting gegeven van zijn sombere bui (integendeel…) De banden, de tent en de paar kleine dingen die ontbraken werden zorgvuldig geïnventariseerd voor de afwikkeling van het teruggeven van de auto over een paar weken.
Tim had geen problemen: de auto loopt lekker, er zijn geen mankementen. De nieuwe bollen voor in de veren konden geplaatst worden. Ik ging op zoek naar een oud blik om ze in te koken, zodat het rubber zacht en indrukbaar zou worden. Samen met de man wiens taak het is bij de slagboom naar het campingterrein te bewaken scharrelde ik in de vuilnis van de keuken van de lodge. Ik denk dat niet veel toeristen die hier kraakhelder en met safari-blik in de ogen over het lodge-terrein kuieren dit deel van de personeelsruimten hebben gezien. Tenslotte bracht een mevrouw die in het restaurant bediende een groot conservenblik. Helemaal trots kwam ik ermee aanzetten bij de Land Rover …waar Tim en Hans al een van de pannen van de huurauto op het vuur hadden staan met de bollen. Achteraf bleek de pan toch nog bruikbaar. Ze zitten er goed in, maar we merken niet veel verschil met overhellen van de auto. Enfin, op off-road terrein zullen we misschien wel wat merken.
Ook ik moest afrekenen met een europees luxe-probleem. Aan iedereen had ik beloofd deze weblog zoveel mogelijk te updaten. Stiekem dacht ik dat ik alles onder controle had wat betreft internetbereik: een dongle met een SIM kaartje wat over de hele wereld gebruikt kan worden zonder extra roaming kosten. Mooier kan haast niet. Een reserve dongle met een Zuid-Afrikaans SIM kaartje moet als extra veiligheidsnet achter de hand voldoende zijn. In combinatie met het kleine Acer’tje waarop ik deze stukjes kan tikken en waar de foto’s opgeslagen kunnen worden, dacht ik helemaal voorzien te zijn van alle Europese communicatiemiddelen die een verwend mens nodig heeft. Helaas kom ik met de Ierse SIM-kaart niet verder dan de communicatie met de locale GPRS verbinding, waarna ik de mededeling krijg dat er een andere gebruiker ook actief is. Alle variaties met 2 dongles en 3 SIM kaartjes heb ik geprobeerd, maar op geen enkele manier kan ik internetten. Danny, als jij dit leest, heb je misschien een tip voor me?
Helma is vermoeid na een dag rijden, maar gaat verder prima. Ook het laddertje naar de daktent wordt 2x per etmaal overwonnen. Vooraf maakten we ons een beetje zorgen dat deze reis misschien een te grote uitdaging is, maar het gaat goed zo. De rustdagen zijn niet speciaal voor haar ingesteld.
We maken als avondeten de rest op van de potjiekos, die iedere dag lekkerder wordt door wat nieuwe verse ingrediënten (vandaag wat extra paprika en ui en een kruidenmengsel voor casseroles).